Η συγκίνηση της ιταλίδας υπουργού Εργασίας Ελσα Φορνέρο, την ώρα που ανακοίνωνε τα νέα μέτρα λιτότητας για τον λαό της γείτονος, έκανε τον γύρο του κόσμου προκαλώντας σειρά ερμηνειών και εσμό σχολίων. Η ανθρώπινη διάσταση της πολιτικής, που θέλει τους εκπροσώπους της να σπάνε από λύπη ή και υπό καθεστώς πίεσης, μονοπωλεί πρωτοσέλιδα, ιστοτόπους και δελτία καθώς δεν «συνάδει» προς το στερεότυπο του πολιτικού ρεαλισμού. Μια μικρή, διεθνής και εγχώρια, αναδρομή καταδεικνύει ότι τελικά μόνο ασυνήθιστη δεν είναι. Από τον Μπαράκ Ομπάμα, τη Χίλαρι Κλίντον και τον Λούλα Ντα Σίλβα ως τον Δημήτρη Ρέππα, τη Λούκα Κατσέλη, τον Γιώργο Σουφλιά και ασφαλώς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τα φωτογραφικά ενσταντανέ των δακρύων υποδηλώνουν μια ευαίσθητη πτυχή κάτω από το δημόσιο προσωπείο. Ουδείς άλλωστε μπόρεσε να πει ποτέ με σιγουριά αν ήταν κροκοδείλια.
Το πιο πικρόχολο σχόλιο περί δακρύων ανήκει – με διαφορά – στον ισπανό συγγραφέα Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε Γκουτιέρεθ. Οταν στο πλαίσιο ανασχηματισμού της κυβέρνησης Θαπατέρο ο Μιγκέλ Ανχελ Μορατίνος παρέδωσε κλαίγοντας ύστερα από εξαετή θητεία το υπουργείο Εξωτερικών στην Τρινιδάδ Χιμένεθ, ο λογοτέχνης έριξε βιτριόλι: «Ούτε καν φεύγοντας δεν έδειξε να έχει αρχίδια».
Ο βομβαρδισμός με μηνύματα περί «μάτσο» αντίληψης του αρσενικού φύλου στο Twitter τον υποχρέωσε να δώσει εξηγήσεις : «Το κλάμα δεν σε κάνει λιγότερο άνδρα. Κανείς δεν λέει κάτι τέτοιο. Στην πολιτική και τα υπουργεία, όμως, κλαις σπίτι σου».
Κάθε άλλο – αποφαίνεται η (πολιτική) ζωή.
Ο πρόεδρος της Βραζιλίας Λούλα ντα Σίλβα βαλάντωσε από χαρά όταν το Ρίο ντε Τζανέιρο κέρδισε τους Ολυµπιακούς Αγώνες του 2016, ενώ ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες ξέσπασε σε λυγμούς στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας: τη στιγμή που ο ιερέας και φίλος του Μάριο Μορόντα του έδινε θάρρος να νικήσει την επάρατη νόσο, ο πρόεδρος έσφιξε τις παλάμες του σε γροθιά και έπεσε στην αγκαλιά του.
Οποιος σπεύσει να αποδώσει τις συναισθηματικές εκδηλώσεις στο πληθωρικό ταμπεραμέντο των Λατίνων απατάται, αφού και το Βόρειο Ημισφαίριο έχει να επιδείξει δάκρυα από πρωτοκλασάτους.
Ο Μπαράκ Ομπάμα έκλαψε για τον χαμό της γιαγιάς του, 24 ώρες προτού διαβεί το κατώφλι του Λευκού Οίκου.
Η σκληρή και αποφασιστική Χίλαρι αποκάλυψε την ευάλωτη και ανθρώπινη πλευρά της στο Νιου Χαμσάιρ, ενώ ήταν ακόμη υποψήφια των Δημοκρατικών απέναντι στον Ρεπουμπλικανό Τζον Μακ Κέιν. Σε ερώτηση του κοινού για το πώς μια γυναίκα αντέχει όλη αυτή την πίεση η κυρία Κλίντον βούρκωσε και με κουρασμένη φωνή απάντησε ότι κινητήριος δύναμή της είναι η ανησυχία της για το μέλλον των Ηνωμένων Πολιτειών. Τυχαίως ή μη, τα ποσοστά της γερουσιαστού ξαναβρήκαν την ανιούσα ωθώντας πλείστους όσους κακοπροαίρετους σε σχόλια περί επικοινωνιακού τεχνάσματος που κέρδισε κυρίως τις γυναίκες ψηφοφόρους.
Συγκίνηση και αυτοέλεγχος
Αναμνήσεις, απώλειες, ηθικά – με την ευρεία έννοια – ζητήματα γίνονται αφορμή για δάκρυα στη δημόσια εγχώρια σφαίρα.
Ο τηλεοπτικός φακός απαθανάτισε τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή να συγκινείται, στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης, τον Απρίλιο του 1992, σε δηλώσεις του για το θέμα του ονόματος των Σκοπίων. «Δεν υπάρχει παρά μία Μακεδονία» είπε και η φωνή έγινε τρεμάμενη, μόλις και μετά βίας μπόρεσε να ολοκληρώσει τη φράση: «…και η Μακεδονία αυτή είναι ελληνική».
Ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας δάκρυσε από περηφάνια όταν συνεχάρη στο Προεδρικό Μέγαρο τον Βλάση Μάρα, τον Λευτέρη Κοσμίδη, τον Βασίλη Τσολακίδη, τη Βάσω Μιλλούση και τη Στεφανία Μπισμπίκου για τις αθλητικές επιτυχίες τους _ μόλις τον Σεπτέμβριο του 2011.
Τα πικρά δάκρυα με φόντο το μνημόνιο έφεραν σε πρώτο πλάνο την κυρία Βάσω Παπανδρέου. Η βουλευτής που έχει εντυπωθεί στο συλλογικό πολιτικό ασυνείδητο να διασχίζει την αίθουσα του «Κάραβελ» για να δώσει το περίφημο σημείωμα στον τότε πρόεδρο του ΠαΣοΚ και πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου, σε μια φορτισμένη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής τον Οκτώβριο του 1995, έδειξε να λυγίζει 16 χρόνια μετά, όταν κλήθηκε να ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών. Με επιχειρηματολογία τύπου «τελευταία φορά» (τελευταίο δάκρυ), η κυρία Παπανδρέου εξήγησε ότι αντιμετωπίζει συνειδησιακό πρόβλημα ως προς την πορεία της χώρας και έθεσε τη δική της κόκκινη γραμμή: «Δεν πάει άλλο».
Οι κυρίες του ΠαΣοΚ αποδεικνύουν ότι διατηρούν υψηλό αυτοέλεγχο, προσόν που διαθέτει πανθομολογουμένως και η κυρία Λούκα Κατσέλη. Πέντε ημέρες μετά τη διαγραφή της από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠαΣοΚ, σε τηλεοπτική συνέντευξή της σε κρατικό κανάλι η πρώην υπουργός Οικονομίας συγκρατήθηκε – παρ’ ότι συγκινήθηκε – όταν ανακάλεσε τον παλιό καλό καιρό, όταν η γνωριμία της με τον κ. Γιώργο Παπανδρέου ήταν ακόμη στα σπάργανα και το άρθρο 37 του πολυνομοσχεδίου δεν υπήρχε ούτε ως σύλληψη στο μυαλό του νομοθέτη.
Δημοσιογράφοι και έμπειροι παρατηρητές της πολιτικής ζωής γνωρίζουν επίσης καλά ότι η συγκίνηση ελλοχεύει σε κάθε τελετή παράδοσης – παραλαβής υπουργικού θώκου. «Αυτοί που φεύγουν» είναι ευλόγως και οι πιο ευάλωτοι καθώς αποχωρίζονται, εκτός από την καρέκλα, πρόσωπα-συνεργάτες, αντικείμενο (ενίοτε αγαπημένο) αλλά και έργο.
Οι παροικούντες δύσκολα θα ξεχάσουν τον δακρύζοντα κ. Δημήτρη Ρέππα, μακροβιότερο υπουργό Τύπου και κυβερνητικό εκπρόσωπο, να παραδίδει τον Οκτώβριο του 2001 στον κ. Χρήστο Πρωτόπαπα. «Eδώ μάθαμε να μετράμε τον χρόνο όχι μόνο με το ρολόι αλλά κυρίως με τον χτύπο της καρδιάς μας» δήλωσε ο βουλευτής του ΠαΣοΚ σε αισθηματικό κρεσέντο, ασυνήθιστο – είναι αλήθεια – για κάποιον που γνωρίζει εκ των έσω τι εστί κομματικός ρεαλισμός.
Στο άλλο μεγάλο στρατόπεδο, της Νέας Δημοκρατίας, ξεχωρίζει μάλλον η περίπτωση του πρώην υπουργού ΠΕΧΩΔΕ κ. Γιώργου Σουφλιά την ώρα που παρέδιδε όχι απλώς τη σκυτάλη στον διάδοχο αλλά και γενικώς. Η αποχώρηση του θεσσαλού πολιτικού από το υπουργικό σχήμα απέκτησε συγκινησιακή φόρτιση την ώρα που απευθύνθηκε – με ευχαριστίες – στους εργαζομένους του υπουργείου, φόρτιση που κορυφώθηκε όταν έγινε αποχαιρετισμός στα όπλα, δηλαδή στην πολιτική σκηνή.
