Μέρες οξείας «γερμανοφοβίας» – για να «κλέψουμε» έναν πρωτοσέλιδο τίτλο της «σαρκοζικής» κατά τα άλλα Figaro – ζει πλέον η Ευρώπη, καθώς όλα δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της Ένωσης τρέμει την μετατροπή της σε… Δ’ Ράιχ!
Και δεν μιλάμε μόνο για τους σταθερά ευρωσκεπτικιστές Βρετανούς, ή τα… χαροκαμένα από την ως τώρα γερμανική στάση «PIIGS» της περιφέρειας, αλλά ακόμη και για κράτη, πολιτικές παρατάξεις και ΜΜΕ που μέχρι πρότινος ορκίζονταν στο όνομα της «σιδηράς καγκελάριου», της Αγκελα Μέρκελ ή «Madame Non», της Κυρίας Όχι, όπως την αποκαλούν πλέον οι Γάλλοι συνάδελφοι, μετά και το νέο της «όχι» στην έκδοση ευρω-ομολόγων.
Μοιάζει οξύμωρο, αλλά κατά βάθος δεν είναι: την ίδια στιγμή που κανείς δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει την ενδο-ευρωπαϊκή ισχύ και επικυριαρχία της Γερμανίας και προσωπικά της Μέρκελ, η γερμανική πολιτική φαντάζει πλέον στους υπόλοιπους Ευρωπαίους τόσο ανάλγητη, ανελαστική και… κατόπιν εορτής, ώστε το Βερολίνο ζει ημέρες πρωτοφανούς απομόνωσης!
Ουσιαστικά η γερμανική κυβέρνηση, αφού με την αβελτηρία της έφερε σχεδόν όλες τις χώρες της Ευρωζώνης σε πιστωτικό αδιέξοδο, καθιστώντας τες έρμαια των οίκων αξιολόγησης και της διεθνούς των κερδοσκόπων, τώρα απαιτεί από καθεμιά εξ αυτών να της παραδώσει τα κλειδιά της οικονομίας της, την οικονομική της κυριαρχία, προκειμένου να τις… «διασώσει»! Μια άποψη που εκφράστηκε ξεκάθαρα πριν λίγες μέρες από τον Πολωνό υπουργό Εξωτερικών Ράντοσλαβ Σικόρσκι, όταν δήλωσε ότι «φοβάμαι λιγότερο την ισχύ της Γερμανίας, από όσο αρχίζω να φοβάμαι την αδράνεια της»…
Αυτή η αίσθηση δέους όχι μόνο δεν μειώθηκε μετά την χτεσινή συμφωνία των «Μερκοζί» για αλλαγή της Συνθήκης της Ε.Ε. και επιβολή σιδηράς δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά αυξήθηκε – καθώς πλήθος πολιτικών και οικονομικών αναλυτών εκτιμούν πως η συμφωνία βάζει ταφόπλακα στην μεταπολεμική Ευρώπη όπως την γνωρίσαμε και παραδίδει ό,τι έχει απομείνει από το μεγαλύτερο επίτευγμα της – το κράτος πρόνοιας – στα μαρμαρένια αλώνια των αδηφάγων αγορών. Μια συμφωνία που έρχεται να υπογραμμίσει το πρόσφατο εκστατικό πρωτοσέλιδο άρθρο της συντηρητικής «Die Welt», που πανηγυρίζει πως «τώρα κυβερνά την Ευρώπη το σκληρό χέρι της Μέρκελ»!
Η αρχή της ομοφωνίας, που ως τώρα ίσχυε με βάση τις συνθήκες, πάει περίπατο – αφού, όπως διευκρίνισαν οι δυο ηγέτες, εάν το σύνολο των 27 χωρών της Ένωσης Ε.Ε. δεν συμφωνήσει σε αλλαγή της Συνθήκης, τότε ο γαλλογερμανικός άξονας θα προωθήσει μονομερώς την «χαλύβδινη» συμφωνία μεταξύ των 17 χωρών-μελών της ευρωζώνης αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να συμμετέχει και οποιαδήποτε άλλη «πρόθυμη» χώρα της Ε.Ε. να εισδύσει στο νέο μόρφωμα. Και όποιος δεν μπει στο νέο «μαντρί», όπου βέβαια κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας, εθνικής οικονομικής πολιτικής, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας κτλ καταλύεται, προειδοποιείται ουσιαστικά ότι θα αφεθεί μόνος του να τα βγάλει πέρα με τους κοφτερούς τραπεζίτες.
Οι γαλλογερμανικές «προτάσεις», με το… λούγκερ στον κρόταφο, όπως η επιβολή αυτόματων κυρώσεων σε όσες χώρες παραβιάζουν το ανώτατο όριο του δημόσιου ελλείμματος (3% του ΑΕΠ) κατόπιν σύστασης της Κομισιόν, αλλά με την δυνατότητα να μπλοκάρεται το πρόστιμο αν υπάρχει «ειδική πλειοψηφία» μεταξύ των κρατών μελών αποτελεί ουσιαστικά κατάργηση κάθε έννοιας ισοτιμίας, αφού οι μεγάλες χώρες της ευρωζώνης θα μπορούν να ελέγχουν κάθε σχετική απόφαση, σε αντίθεση με τους μικρούς που θα μπορούν μόνο να (υπ)ακούνε… Ηλίου φαεινότερον πως η μόνη ανεξαρτησία που παραμένει «ιερή» για τους Σαρκοζί και Μέρκελ είναι αυτή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Παρόμοια ερωτηματικά δημιουργεί και η εμμονή με την ενσωμάτωση του «χρυσού κανόνα» ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και «φρένου χρέους» στα εθνικά Συντάγματα των χωρών της ευρωζώνης, και ιδιαίτερα η πρόβλεψη για παραπομπή των «άτακτων» κρατών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που θα αναλάβει και την «τιμωρία» τους. Μα καλά, τόσο πολύ έχει επικρατήσει η νεοφιλελεύθερη σκέψη του Φρίντριχ φον Χάγιεκ και του Μίλτον Φρίντμαν στην Ευρώπη, ώστε να απαγορεύεται και μάλιστα διά ροπάλου η κλασική Κεϊνσιανή λύση εξόδου από την κρίση – η ανάπτυξη μέσω αυξημένων δημοσίων δαπανών και ελλειμμάτων; Τόσο «μονοκαλλιέργεια» έχει γίνει η οικονομική σκέψη στην ήπειρο που την γέννησε, ώστε ο δρόμος της Θάτσερ και του Ρίγκαν για λιτότητα χωρίς τέλος (εννοείται, μόνο για τους φτωχούς…);
Η απάντηση είναι, δυστυχώς, καταφατική – τουλάχιστον όσο τις τύχες της Ευρώπης κρατούν σκληροί νεοφιλελεύθεροι, «δεμένοι» στο άρμα των μεγάλων τραπεζών και της «αστυνομίας» τους, δηλαδή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το πόσο «δεμένοι» είναι οι Μέρκελ- Σαρκοζί στο τραπεζικό σύστημα, το οποίο «διέσωσαν» τρία χρόνια από την κατάρρευση με ενέσεις εκατοντάδων δισεκατομμύριων εύρω των φορολογουμένων, φαίνεται άλλωστε από την επιμονή με την οποία αμφότεροι επαναλαμβάνουν την…μοναδικότητα του ελληνικού κουρέματος, και ορκίζονται πως δεν θα ζητηθεί ποτέ ξανά από ιδιώτες επενδυτές να υποστούν ζημιές, όπως συνέβη (;) με το ελληνικό haircut.
Ουσιαστικά οι «Μερκοζί» προτείνουν την πλήρη ενσωμάτωση των αρχών λειτουργίας του ΔΝΤ – δηλαδή της uber alles προστασίας των πιστωτών (τραπεζών και funds) σε βάρος των οφειλετών (κράτη και λαοί) στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Περιττό να πούμε ότι με αυτόν τον τρόπο η περιβόητη συνταγή δημοσιονομικής προσαρμογής του ΔΝΤ, με τις …θριαμβευτικές επιτυχίες της σε όλο τον κόσμο (διάλυση συστημάτων πρόνοιας, υψηλή ανεργία, μείωση προσδόκιμου ζωής κ.α.) θα ενσωματωθούν στην ζωή των Ευρωπαίων, τουλάχιστον αυτών της ευρωζώνης. Πάντα βέβαια υπό τον μανδύα του περίφημου «δόγματος TINA» (από το There Is No Alternative», δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση- μόνιμη επωδό των νεοφιλελεύθερων όπου γης, στα πλαίσια της πολιτικής του «Δόγματος του Σοκ»).
Όπως σημειώνουν αρκετοί αναλυτές, το χτεσινό γαλλογερμανικό «πολεμικό ανακοινωθέν» πρωτίστως προς τη Βρετανία του Ντέιβιντ Κάμερον και βέβαια προς όσα άλλα κράτη (τόσο τα PIIGS, όσο και όσοι φοβούνται πως θα προσθέσουν σύντομα το αρχικό τους γράμμα στο αρκτικόλεξο…) διαφωνούν σε κάθε συζήτηση για αλλαγή της Συνθήκης. Κι αυτό γιατί η Γαλλία, παρά την διγλωσσία του Σαρκοζί, που άλλα λέει εντός συνόρων και άλλα όταν βρίσκεται δίπλα στην καγκελάριο, δείχνει σε αυτή τη φάση να έχει δώσει γη και ύδωρ στην Γερμανία, με «αντάλλαγμα» την συμβολή της τελευταίας στην διάσωση των ημιθανών τραπεζών της και βέβαια του πολύτιμου «ΑΑΑ» των ομολόγων της.
Θα μπορούσε άραγε να κάνει κάτι άλλο η Γαλλία για να σπάσει το μονοπώλιο ισχύος του Βερολίνου; Ασφαλώς και θα μπορούσε, αν το ήθελε: για παράδειγμα θα μπορούσε να αντιταχθεί στην γερμανική πολιτική του Βερολίνου συσπειρώνοντας γύρω της τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία) και αποχωρώντας μαζί τους από το ευρώ, μετατρέποντας το έτσι και επίσημα σε… μάρκο!
Όσο εξωφρενική κι αν ακούγεται μια τέτοια προοπτική, καλό είναι να θυμόμαστε πως και ο ίδιος ο Σαρκοζί εξελέγη με την υποστήριξη σύσσωμης της γαλλικής ελίτ πρωτίστως ως «ατλαντιστής», που θα αποκαθιστούσε τις τραυματισμένες επί Σιράκ σχέσεις της Γαλλίας με τις ΗΠΑ και την Βρετανία και θα μείωνε την πολιτικό-οικονομική εξάρτηση της Γαλλίας από την Γερμανία. Ποιος ξεχνάει τα περίφημα σχέδια του για «Μεσογειακή Ένωση» και επιστροφή της Γαλλίας στην βόρεια Αφρική; Πρόσφατο παράδειγμα αυτού του υπόγειου διαχωρισμού συμφερόντων Βερολίνου-Παρισίων υπήρξε άλλωστε η «ανθρωπιστική» παρέμβαση των Αγγλογάλλων στην Λιβύη, παρά τις διαφωνίες της φράου Μέρκελ.
Αν εξαιρέσεις τέτοιες εν πολλοίς τυχοδιωκτικές «πρωτοβουλίες», όμως, ο Σαρκοζί αποδείχτηκε πολύ λίγος για να τα βάλει με τους πεισματάρηδες Γερμανούς. Στην ουσία, και παρά τις κατά καιρούς «πατριωτικές» δηλώσεις του, ο Γάλλος πρόεδρος είναι σήμερα ξεκάθαρα ένα απλό υποχείριο της Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε– αφού όπως έχουμε δει ξανά και ξανά η Γερμανία απλά αποφασίζει μόνη της και στην συνέχεια ανακοινώνει στον Σαρκοζί τις αποφάσεις της, τις οποίες εκείνος απλά προσυπογράφει, αναγκαζόμενος σε όλο και πιο οδυνηρές επιδείξεις πολιτικής κυβίστησης. Το μόνο προνόμιο που έχει απομείνει στον «Σαρκό» είναι πως ενημερώνεται πριν από τους υπόλοιπους «15» ή «25» για τις γερμανικές επιλογές, ώστε να μπορεί να προσαρμόσει εγκαίρως τις θέσεις του!
Καλώς η κακώς, λοιπόν, ο Σαρκοζί αποκλείεται να αναλάβει τον ρόλο του ηγέτη των χωρών του Νότου σε μια ιστορικών διαστάσεων σύγκρουση κορυφής με το Βερολίνο και τα επεκτατικά, νεοαποικιακης φύσεως σχέδιά του. Όμως ο «Σαρκό», ότι κι αν υπογράφει σήμερα, είναι «καμένο χαρτί» – και όλα δείχνουν ότι σε πέντε μήνες θα αποτελέσει παρελθόν για την Γαλλία. Και ο επόμενος ηγέτης, που πιθανότατα θα είναι ο… χλιαρός σοσιαλιστής (ο θεός να τον κάνει) υποψήφιος Φρανσουά Ολάντ, εμφανίζεται όλο και σκληρότερος απέναντι στα σχέδια γερμανικής μονοκρατορίας και «προτεκτορατοποίησης» της Ευρώπης. «Ποτέ δεν θα επιτρέψω να αποφασίσει για τα έσοδα και τα έξοδα ενός κυρίαρχου κράτους το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εν ονόματι του συντονισμού της πολιτικής των προϋπολογισμών των κρατών της Ευρωζώνης» δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ο Ολάντ.
Όπως δήλωσε και ο Αρνό Μοντεμπούρ, ηγέτης της αριστερής πτέρυγας των Σοσιαλιστών και ευχάριστη έκπληξη των προκριματικών, στις οποίες πήρε 17% των ψήφων, η Γαλλία «μπορεί να διακινδυνεύσει να τα σπάσει με τη Γερμανία» …«Δεν πιστεύω ότι η Γαλλία είναι μόνη της. Έχει την υποστήριξη όλων των λαών που σήμερα βιώνουν την κρίση με επικίνδυνους όρους… Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε την πολιτική αναμέτρηση κατά της Γερμανίας και να υπερασπιστούμε τις αξίες μας», απάντησε το νέο αστέρι των σοσιαλιστών (και «ρυθμιστής» της τελικής εκλογής Ολάντ) σε ερώτηση της Monde. Προσθέτοντας μάλιστα ότι η Γερμανία ακολουθεί εθνικιστική πολιτική τύπου… Μπίσμαρκ!
Αλλά και μέσα στην ίδια την Γερμανία, και παρά την συστηματική ρατσιστική προπαγάνδα περί «τεμπέληδων Ελλήνων», απατεώνων Ιταλών και πάει λέγοντας, είναι βέβαιο ότι μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης διόλου δεν συμφωνεί με την ηθικοπλαστική, τιμωρητική πολιτική «ηθικού κινδύνου» που προωθεί η φράου Μέρκελ. Τόσο οι σοσιαλδημοκράτες του SPD, που μετά την εποχή Σρέντερ επιχειρούν μια αριστερή στροφή, όσο και οι ανανεωμένοι Πράσινοι – ένας συνδυασμός που πιθανότατα θα νικήσει τη Μέρκελ στις επόμενες εκλογές, που θα γίνουν το αργότερο σε ενάμιση χρόνο – διαφωνούν κάθετα με την στάση της «Σιδηράς Καγκελάριου», και τονίζουν σε κάθε ευκαιρία την ανάγκη αλληλεγγύης μεταξύ των εταίρων και προστασίας του κράτους πρόνοιας.
Όμως ο πραγματικός αντίπαλος της Μέρκελ δεν είναι ούτε ο Ολάντ, ούτε το SPD, ούτε βέβαια ο ομοϊδεάτης της Κάμερον, αλλά οι εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι (και άνεργοι…) πολίτες της ευρωζώνης, που νιώθουν σε καθημερινή πλέον βάση στο πετσί τους τις παρενέργειες της γερμανικής πολιτικής. Και δεν μιλάμε μόνο για τους Ισπανούς και Έλληνες αγανακτισμένους ή για τις μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις σε όλα τα κράτη του Νότου: απεργίες σαν την πρόσφατη των δημοσίων υπαλλήλων στην Βρετανία, την μεγαλύτερη στο Ηνωμένο Βασίλειο από το 1979, είναι βέβαιο πως δεν ανησυχούν μόνο τον… «Ρομπέν των Πλουσίων» Ντέιβιντ Κάμερον, αλλά και τους πολυάριθμους θατσερικούς ομοϊδεάτες του στις κυβερνήσεις όλης της ηπειρωτικής Ευρώπης!
Η «από κάτω» πίεση της ξεχασμένης «Ευρώπης των Λαών» δεν θα φτάσει βέβαια στο στεγανό εσωτερικό της συνόδου κορυφής των Βρυξελλών. Εκεί το μόνο που θα δούμε είναι η συνέχεια του ανίερου, αντιδημοκρατικού παζαριού ανάμεσα σε εξαρτημένες πολιτικές ηγεσίες και αχόρταγες οικονομικές ελίτ των ισχυρών της Ευρωζώνης, που ζητούν η καθεμιά τα δικά της ανταλλάγματα προκειμένου να υποκύψουν στους όρους του Βερολίνου. Όπως είδαμε όμως και σε πολυάριθμες προηγούμενες συνόδους κορυφής, τόσο της Ένωσης όσο και οργανισμών όπως το G20, τα πανηγυρικά και σωτήρια υποτίθεται ανακοινωθέντα τους καταλήγουν κουρελόχαρτα – συχνά προτού καν στεγνώσει το μελάνι. Ποιος θυμάται αλήθεια την «σωτήρια» συμφωνία της 21ης Ιουλίου – εκείνο τον αξέχαστο «θρίαμβο» σε βάρος των αγορών;
Αντί επιλόγου, καλό είναι πάντως να τονίσουμε πως, όσο κι αν ενοχλεί η «τιμωρητική» γερμανική στάση, να μην τα ρίχνουμε όλα στους «κακούς Γερμανούς» – αφού μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για την σημερινή κατάσταση έχουν τόσο οι πολιτικό-επιχειρηματικές ελίτ των άλλων κρατών-μελών, καταχρεωμένων και μη, όσο βέβαια και εξωτερικοί παράγοντες που συστηματικά υπονομεύουν την επιτυχία της ευρωζώνης – και ο νοών, νοείτω…
