Ένα από τα θύματα της οικονομικής κρίσης που περνά η χώρα φαίνεται πως είναι το ίδιο το δημοκρατικό της πολίτευμα. Το τελευταίο δέχεται ομαδικά πυρά από κύκλους ανήκοντες σε όλες, σχεδόν, τις περιοχές του πολιτικού φάσματος, οι οποίοι δείχνουν να μοιράζονται την κοινή θέση ότι οι αδιαμφισβήτητες παθογένειες του πολιτικού συστήματος είναι επαρκείς λόγοι για την ανατροπή του!

Το πολίτευμα έχει αρνητές ακόμα και εντός του ίδιου του Κοινοβουλίου. Τα κόμματα της Αριστεράς (με προεξάρχον το πλέον παραδοσιακό εξ αυτών) δυσκολεύονται να τηρήσουν τα προσχήματα, όταν ομολογούν σχεδόν ανοικτά πως επενδύουν στη χρεοκοπία (άρα στην καταστροφή) της χώρας, με την προσδοκία ότι η κοινωνική αναταραχή που θα προκύψει θα οδηγήσει σε λαϊκή εξέγερση και τελικά σε ανατροπή του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος! Στο άλλο άκρο του ιδεολογικού φάσματος, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής άκρας Δεξιάς, με στενούς (ως φαίνεται) δεσμούς με ακραίων πεποιθήσεων στρατιωτικούς κύκλους, ονειροπολούν πάνω στην ιδέα μιας νέας «εθνοσωτήριας επανάστασης» τύπου 21ης Απριλίου, η οποία θα «σώσει» ξανά την χώρα από την φαυλοκρατία του επάρατου κοινοβουλευτισμού!

Το πρόσφατο περιστατικό της 17ης Νοεμβρίου στη Σχολή Ευελπίδων, όπου ένας «ιδεολόγος» νεαρός σπουδαστής εξέφρασε απροσχημάτιστα όσα σιγοψιθυρίζουν αλλά δε έχουν το θάρρος να πουν ανοικτά κάποιοι εκ των ανωτέρων του, είναι μάλλον η κορυφή του παγόβουνου… Κάπου στη μέση, μια μεγάλη μάζα πολιτών, ενοποιούμενη κάτω από τον γενικό προσδιορισμό «Αγανακτισμένοι», έχει ήδη εκφράσει έμπρακτα την αντίθεσή της προς το πολίτευμα μέσω απαξιωτικών (ενίοτε και χυδαίων) εκφράσεων στρεφόμενων κατά κορυφαίων θεσμικών συμβόλων του, όπως το Ελληνικό Κοινοβούλιο και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η ιδιαιτερότητα αυτής της πολιτικής προσέγγισης είναι η απουσία οποιασδήποτε σοβαρής εναλλακτικής πρότασης για την επόμενη μέρα…

Χωρίς να αμφισβητούμε a priori την ιδεολογική εντιμότητα όλων των ανωτέρω αρνητών του πολιτικού συστήματος, επισημαίνουμε ότι η μηδενιστική λογική τους μοιάζει με την απαίτηση προς έναν γιατρό να προχωρήσει άμεσα στην ευθανασία του ασθενούς, προτού αναζητήσει τρόπους να τον θεραπεύσει! Με άλλα λόγια, αντί του επίπονου αγώνα για την απαλλαγή του συστήματος από τις (ομολογουμένως πολλές) παθογένειές του, κάποιοι εξ ημών, συνειδητά ή όχι, απεργάζονται –ή έστω απλά επιθυμούν- κατ’ ουσίαν την βίαιη κατάργηση του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος. Έστω κι αν αυτό συντελεστεί δαπάναις του υπερπολύτιμου αγαθού της ελευθερίας, χάριν της οποίας χύθηκε τόσο αίμα στη νεότερη ιστορία μας…