O Σταύρος Ζουµπουλάκης είναι ο διευθυντής της «Νέας Εστίας».
Είναι όµως και ένας από τους ελάχιστους στοχαστές που διαθέτουµε σήµερα, µπορεί χαµηλόφωνος αλλά συστηµατικός και σκληρός για την κρίση, την ταυτότητα, την Ευρώπη, τον Ελληνα. Το τελευταίο κείµενό του είναι σκληρό – κείµενο πολεµικής.
Τίτλος του «Ανίερη συγκυβέρνηση, Μια διάλεξη για την ελληνική κρίση», που µόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις. Πρόκειται για µια διάλεξη που δόθηκε υπό ενδιαφέρουσες συνθήκες και σε ενδιαφέρον πλαίσιο: Στις 16 Νοεµβρίου 2011 στο Γαλλικό Ινστιτούτο, σε εκδήλωση που διοργάνωσαν η Καθολική Ενορία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και η Ενωση Γάλλων Εξωτερικού. Την ίδια ηµέρα η κυβέρνηση Λουκά Παπαδήµου έπαιρνε ψήφο εµπιστοσύνης στη Βουλή, µε τέσσερις βουλευτές του ΛΑΟΣ µεταξύ των µελών της.
Η ελληνική κρίση έχει, κατά τον Ζουµπουλάκη, δύο πτυχές, µία εξωτερική και µία εσωτερική. Η εξωτερική, που σχετίζεται µε την κρίση του χρηµατοπιστωτικού καπιταλισµού και την αποτυχία του νεοφιλελευθερισµού, πλήττει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη την εργασία και τη δηµοκρατία. Η συστηµική ανεργία καταστρέφει την έννοια της επαγγελµατικής σταδιοδροµίας, ενώ η κυριαρχία των αγορών ανατρέπει τη δηµοκρατική λειτουργία, όπως δείχνει η αντικατάσταση των εκλεγµένων από τεχνοκράτες. Ο φόβος των αγορών είναι και φόβος της δηµοκρατίας, λέει ο Ζουµπουλάκης, πάνω στον οποίο φύτρωσαν όλες οι πολιτειακές εκτροπές. Η εσωτερική πτυχή της κρίσης συνδέεται µε την παθολογία του κράτους, µε την ανοµία, µε την ατιµωρησία.
«Η ανοµία βρίσκει γόνιµο έδαφος να φυτρώσει και να αναπτυχθεί στον νοσηρό ατοµικισµό του Ελληνα που είναι διαρκώς θυµωµένος και αυτοθυµατοποιούµενος, ατοµικά και συλλογικά» γράφει.
Η «ανίερη συγκυβέρνηση» του τίτλου δεν είναι άλλη από την κυβερνητική συγκατοίκηση ΠΑΣΟΚ, Ν∆ και ΛΑΟΣ. Με αυτή τη συγκατοίκηση καταπατείται η κόκκινη γραµµή, που είναι η ακροδεξιά ιδεολογία και ο αντισηµιτισµός.
Για αυτή τη συγκατοίκηση ο συγγραφέας θεωρεί υπεύθυνη και την Αριστερά, περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω του τυφλού αρνητισµού της. Υπάρχει ελπίς; Ο συγγραφέας παρατηρεί ότι η κοινωνία είναι παγωµένη και φοβισµένη. Παρατηρεί όµως και µια συνειδητοποίηση που δηµιουργεί προϋποθέσεις για πολιτικό ακροατήριο το οποίο θα υποστηρίξει νέες προτάσεις και πολιτικά σχήµατα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
