Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι αλήθεια ότι υπέστη τα πάνδεινα από τους υπηρέτες της. Την κακομεταχειρίστηκαν αρκετοί, τη χρησιμοποίησαν ως εφαλτήριο προσωπικής προόδου, ως εργαλείο πλουτισμού, ως βάση ικανοποίησης κενών φιλοδοξιών και εξουσιαστικών συνδρόμων.
Ωστόσο, παρά τα πολλά πλήγματα που εδέχθη, παραμένει το μόνο ανοιχτό, διαφανές και ανεκτικό πολίτευμα, που επιτρέπει στον καθένα να εκφρασθεί,να δηλώσει και να διαδηλώσει τα πιστεύω του, να αντιδράσει, να λοιδορήσει, μέχρι και να βιαιοπραγήσει εναντίον της.
Διατηρεί ανοχές ακόμη για τους διακηρυγμένους εχθρούς της, για όσους την επιβουλεύονται και επιζητούν την κατάργησή της.
Οι πολίτες γνωρίζουν ότι στο πολίτευμά μας πνέει άνεμος ελευθερίας και ελευθεροστομίας, ελευθερογνωμίας και ελευθεροτυπίας, ότι ακόμη και σε τούτες τις στιγμές της κρίσης και της μεγάλης έντασης ουδείς διανοήθηκε ότι μπορεί να εμποδίσει την διακίνηση των ιδεών, των όποιων ιδεών, ακόμη και των πιο ακραίων.
Ο κάθε πολίτης ξέρει ότι μπορεί να απευθυνθεί, να αντιμιλήσει ή και να συγκρουσθεί χωρίς κόστος, χωρίς συνέπειες με τον βουλευτή, με τον υπουργό, με τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Και αυτό με την ίδια άνεση που θα μπορούσε να το κάνει στον διπλανό του.
Και βεβαίως γνωρίζει ότι μπορεί να επιλέξει κόμμα και να αλλάξει σχήμα εξουσίας κι αυτό να γίνει αποδεκτό, χωρίς μεγάλες αναστατώσεις και πολλές αμφισβητήσεις.
Είναι με άλλα λόγια η Δημοκρατία πολίτευμα διακεκριμένο, ακόμη και στη χειρότερη στιγμή της, ακόμη κι όταν λοιδορείται και όταν της αποδίδονται τα μύρια όσα.
Ανεκτίμητο λοιπόν το αγαθό της Δημοκρατίας, αλλά συνήθως μη αποτιμώμενο από εκείνους που το έχουν και το απολαμβάνουν.
Η αξία της συνήθως αναγνωρίζεται μόνο όταν χάνεται ή αλλοιώνεται. Δυστυχώς μόνο όταν οι τυραννίδες επικρατήσουν αναδεικνύεται.
Αρκετοί τελευταία με ευκολία περισσή πετροβολούν την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, κάνουν τα πάντα να την απομειώσουν ή δεν νοιώθουν καμία ανάγκη να την υπερασπίσουν.
Και βεβαίως αφήνουν πεδίο δόξης λαμπρό στους νοσταλγούς και στους θιασώτες ανελεύθερων καταστάσεων. Οι οποίοι τελευταίως φανερώθηκαν και αποκαλύφθηκαν.
Τα γεγονότα της σχολής Ευελπίδων, αλλά και της κρίσης οι πολλές επιπτώσεις αποκάλυψαν ότι ικανός αριθμός επιδιώκει την κατάλυση του πολιτεύματος της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, νοσταλγεί την Απριλιανή χούντα των συνταγματαρχών και έλκεται από τον ήχο των ερπυστριών, παρ’ ότι η ελληνική εμπειρία είναι πολλαπλώς αρνητική και εθνικώς επιζήμια .
Και ακόμη περισσότεροι είναι οι απαθείς παρατηρητές, εκείνοι που στην ανασφάλειά τους δεν αντιλαμβάνονται τι πραγματικά κρύβει το κλίμα του κεκαλυμμένου και υφέρποντος φασισμού, που πλέον είναι σχεδόν παντού: Στον στρατό, στην Αστυνομία, στο διαδίκτυο, στα ΜΜΕ, στις γειτονιές, στην κοινωνία.
Κακά τα ψέματα, το σύνδρομο της Βαιμάρης απειλεί ευθέως την Ελλάδα. Οσοι δεν το βλέπουν απλώς εθελοτυφλούν.
Οφείλουν όμως να γνωρίζουν ότι το τέλος της Δημοκρατίας της Βαιμάρης έφερε στο προσκήνιο ένα τερατώδες ανελεύθερο καθεστώς, που παρόμοιό του δεν γνώρισε άλλοτε η ανθρωπότητα.
Ας το γνωρίζουν λοιπόν όσοι κλείνουν τα μάτια στις πολλές εκδοχές του φασισμού που μας πολιορκούν.
