Παλιμπαιδισμός

Αντε παιδιά της Συγγρού. Να μαδήσουμε μαζί την μαργαρίτα. Μ’ αγαπάει, δεν μ’ αγαπάει. Θα το δεχτεί ή θα το πετάξει η Μέρκελ το ραβασάκι στα σκουπίδια; Αυτό το ανώτατο επίπεδο πολιτικής συνειδητότητας. Αυτό το ύψιστο σημείο πολιτικής υπευθυνότητας. Αυτή η ανώτατη βαθμίδα πατριωτισμού. Σ’ ένα παιχνίδι Νηπιαγωγείου αποτυπώνεται το ύψος, το βάθος και το πλάτος του ελληνικού πολιτικού προσωπικού. Οπου η «επαναδιαπραγμάτευση» αντικαταστάθηκε με την «τροποποίηση» και όπου εξαφανίζεται η ρητή δέσμευση για εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου. Προφανώς με μπλάνκο. Τουτέστιν όχι Γιάννης αλλά Γιαννάκης. Αλλαξε ο Αντώνης τα ρούχα του και τα φόρεσε αλλιώς. Κωλοτούμπα θα πείτε. Επιθεώρηση από μπουλούκι της εσχάτης υποστάθμης θα πω. Ε, τώρα, ελάτε στην θέση της Μέρκελ, του Ρομπάι, του Μπαρόζο, του Γιούνκερ. Ολων των ξένων, των εχθρών, των δυναστών. Κατά την έκφραση του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου. Ελάτε στην θέση τους. Αντί, σου λέει να κοιτάξουν τα χάλια τους και να σηκώσουν τα μανίκια τους, αυτοί εξακολουθούν να πορεύονται με τον ίδιο παλιμπαιδισμό. Αντί να κάνουν, ή έστω να προσπαθήσουνε να ασκήσουν σοβαρή πολιτική, κάθονται και σκηνοθετούν θεατρικές παραστάσεις προς άγρα ψήφων παριστάνοντας τους πατριώτες στους ανυποψίαστους και ταλαίπωρους έλληνες πολίτες. Γιατί το ζήτημα απλό. Ρε μπαγάσα. Θέλεις να κάνεις τον μάγκα; Ε τότε μην δανείζεσαι μισό ευρώ. Απλό. Θέλεις να παριστάνεις τον υπερήφανο; Τότε σταμάτα να ζητάς, κόψε την επαιτεία και ζήσε με τα δικά σου τα λεφτά. Ουδείς σε αναγκάζει να δανειστείς. Να τα βολέψεις μ’ αυτά που βγάζεις. Τόσο απλό. Και τόσο αδύνατον να γίνει από τους περισσότερους αντιληπτό. Ετσι καταλήγουμε σ έναν απίστευτο παραλογισμό. Από την μια με παρατεταμένη την παλάμη σουλατσάρουμε στα ευρωπαϊκά σαλόνια ψιθυρίζοντας μέσα από τα δόντια «ελεήστε τον αόμματο και φτωχό». Και από την άλλη από τα μπαλκόνια των ιθαγενών παριστάνουμε τον τσάμπα μάγκα και υπερήφανο έλληνα πολιτικό. Δηλαδή κάθε μέρα που περνάει με κάθε δήλωση των αυτιστικών πολιτικών μας, προς κατανάλωση από το IQ των ντόπιων χαϊβανιών μας, όλο και περισσότερο προς τα έξω προκαλούμε την περιφρόνηση των δανειστών μας. Πως είμαστε αφερέγγυοι, ανυπόληπτοι, αναξιόπιστοι. Γιατί εντελώς άγνωστες λέξεις «ευθύνη», «υποχρέωση», «δέσμευση», «συνέπεια» από το λεξικό μας. Πρωταθλητές στον παλιμπαιδισμό. Μοναδικοί στον αεριτζίδικο καπιταλισμό. Αφθαστοι στον κωλοτουμπισμό. Ετσι η πολιτική, οι χειρισμοί, η τακτική και η σοβαρότητα που απαιτείται σ’ αυτή την πιο κρίσιμη στιγμή, με το ραβασάκι του επερχόμενου (λογικά) πρωθυπουργού της χώρας, όλα αυτά καταλήγουν να μοιάζουν με γνωστό τραγουδάκι Βρεφονηπιακού Σταθμού: Α μπε μπα μπλομ του κι θε μπλομ α μπα μπα μπλομ του κι θε μπλομ μπλιμ μπλομ. Περνά περνά ο Αντώνης Σαμαράς με τα σαμαράκια. Το λέμε και αλλιώς. Η Ελλάδα καίγεται και η Νέα Δημοκρατία χτενίζεται. Γιατί αγαπητέ μου, σ’ εσένα τον λέω τον διπλοπρόσωπο ποντικό, όπως βαριά η καλογερική, το ίδιο και ακόμα πιο βαριά η αξιοπρέπεια η Εθνική!