Για κάποιο λόγο που ουδείς τον αντιλαμβάνεται, οι δανειστές μας έχουν αποφασίσει να φέρουν, με κάθε τρόπο, την Αριστερά στην εξουσία. Δεν υπάρχει πια αμφιβολία περί αυτού: το μόνο ερώτημα είναι αν ψηφίζουν Αλέκα ή Αλέξη – αλλά, καθώς είναι και πολλοί, μπορεί και να ναι διχασμένοι. Και εξουσία δεν σημαίνει αναγκαστικά κυβέρνηση: και ο Ανδρέας έγινε κυβέρνηση το ’81, όμως εξουσία, είχε αρχίσει να γίνεται από το ’77, από την ώρα που η κοινωνία είχε πια πειστεί ότι εκεί πρέπει να εναποθέσει τις ελπίδες της…
Στην πράξη, αυτό επιχειρείται να γίνει σήμερα με την Αριστερά: να καταστεί σταδιακά ο κύριος, αν όχι και ο μόνος πολιτικός χώρος που θα είναι συμβατός με το λαικό αίσθημα. Και γίνεται ταυτόχρονα από δύο πλευρές: και «μαρξιστικά» και «εθνικά».
Δεν είναι μόνον οι τρομερές πιέσεις που ασκούνται στο κοινωνικό σώμα από την πολιτική της «σωτηρίας» – ο θεός να την κάνει και πολιτική και σωτηρίας…
Είναι και οι ασφυκτικές, μαφιόζικου τύπου, πιέσεις που ασκούνται στον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας για μια υπογραφή που, στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεται σε τίποτα – κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά στο Βερολίνο . Πιέσεις, που απειλούν πλέον αληθινά να οδηγήσουν σε μείζονα αναδιάταξη την πολιτική έκφραση των κοινωνικών σχηματισμών στη χώρα.
Ισως σπεύσει να πει κάποιος ότι όλα αυτά, δεν τους ενδιαφέρουν, ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι να πάρουν τα λεφτά τους. Σωστά: αυτό είναι το κύριο – και όχι το μόνο – που τους ενδιαφέρει. Όμως, γι αυτό ακριβώς και ο παραλογισμός τους μεγαλώνει: διότι τότε είναι που δεν θα τα πάρουν…
Η ελληνική αριστερά, δεν είναι πια ούτε του γραφικού περιθωρίου, ούτε των «σαλονιών». Οποιος πιστεύει ότι ο αντιευρωπαικός και αντιδυτικός της λόγος είναι παπανδρεικού τύπου πριν τις εκλογές του ’81, πλανάται. Η αριστερά έχει ξεκάθαρη και γνήσια αντιευρωπαική ατζέντα και μάλιστα σε όλες τις κύριες εκφράσεις της. Και το κοινωνικό σώμα, την ακούει πλέον με τρόπο πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο βαθύς διχασμός της Αριστεράς θα καταστεί εμπόδιο στο πολιτικό της μέλλον. Πρόκειται για μέγιστη πλάνη.
Όχι μόνον θα ξεπεραστεί, αλλά το «χαλί» γι αυτό θα το έχουν στρώσει, ήδη το στρώνουν, οι ίδιοι οι δανειστές, τους οποίους, μόλις χθες, ο Αρχιεπίσκοπος χαρακτήρισε δυνάστες.
Η ελληνική αριστερά δεν παίζει. Εχει πίσω της μεγάλη ιστορία και βλέπει μπροστά της μια επίσης μεγάλη ιστορική ευκαιρία, η οποία θα κάνει κάθε άλλη διαφορά να υποχωρήσει.
Οι σχεδιαστές αυτής της ανόητης, αδιέξοδης και, όσον αφορά τη συμβολοποίηση των υπογραφών, βαθύτατα προσβλητικής πολιτικής για τον ελληνικό λαό στο σύνολό του, πρέπει να σκεφτούν κάτι ακόμα: ότι έτσι που τα χουνε κάνει, με την όλο και πιο αυξανόμενη πίεση που σταδιακά ασκείται και σε άλλους ευρωπαικούς λαούς, δεν εργάζονται αποτελεσματικά μόνον για την ελληνική Αριστερά, αλλά δημιουργούν τις προυποθέσεις για ένα ευρύτερο κίνημα πέρα και από τα ελληνικά σύνορα.
Ισως, στις πατρίδες τους, να τα έχουν ξεχάσει όλα αυτά. Όμως, με την πολιτική που ακολουθούν, σύντομα πια, μπορεί να τα βρουν μπροστά τους. Τίποτα δεν αποκλείει μια νέα «Διεθνής» να γεννηθεί και να γεννηθεί εδώ, στην Ελλάδα. Και όχι άδικα…
