Υπάρχει το προηγούµενο των 100 ηµερών του Ναπολέοντα και των 100 ηµερών του Φραγκλίνου Ρούζβελτ. Τόσες ηµέρες του 1815 διήρκεσε η πορεία του πρώτου από την εξορία της Ελβας, τη θριαµβευτική είσοδο στο Παρίσι, τη συντριβή στο Βατερλό. Στις πρώτες του 100 ηµέρες το 1933 ο Ρούζβελτ ως πρόεδρος πέρασε 15 νόµους από τη Γερουσία για να αντιµετωπίσει την ανεργία και τη φτώχεια που µάστιζε τη χώρα του λόγω της µεγάλης κρίσης, θεµελίωσε το new deal – και από τότε έγινε παράδοση του απολογισµού τι έκαναν πρόεδροι και πρωθυπουργοί τις 100 πρώτες ηµέρες τους.
Εκατό ηµέρες θέλει και ο Αντώνης Σαµαράς να διαρκέσει η πρωθυπουργία Παπαδήµου, να πάµε γρήγορα σε εκλογές, να κατακτήσει επιτέλους την πρωθυπουργία – όσο καθυστερούµε τόσο περισσότερο γυαλιστερό γίνεται το µάτι του, τόσο θολώνει και αυτό διαφόρων ακροδεξιών που βρίσκονται γύρω του ή πίσω του. Είναι αυτοί που θα συνδράµουν την Ακαδηµία Αθηνών στο έργο της αξιολόγησης των σχολικών βιβλίων, όπως υποσχέθηκε από τη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος της Ν∆. Είναι αυτοί που θα οργανώνουν παρελάσεις κάθε τρεις και λίγο, να ξεχνάµε τον πόνο της χρεοκοπίας και την αξία της δραχµής που θα µας υπόσχεται. Είναι απίθανο βέβαια να είναι αυτοδύναµη η Ν∆ και να γίνει πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαµαράς. Οι λύσεις που θα έχει θα είναι ή συνεργασία µε τον ΛΑΟΣ, αν βγαίνουν τα 151 κουκιά, ή ξανά µε το ΠΑΣΟΚ. ∆εν έχω καµία αµφιβολία ότι θα προτιµήσει τον ΛΑΟΣ, τα δύο κόµµατα πια ελάχιστα διαφέρουν, γιατί να µη γίνουν σάρκα µία ξανά;
* Μετανοώ, ζητώ συγγνώµη, ήµαρτον, ηµερολόγιό µου – εδώ η χώρα χάνεται και εγώ φέροµαι σαν όλη την αµετανόητη πολιτική και δηµοσιογραφική τάξη: σκέπτοµαι τα πολιτικά σενάρια του επόµενου χρόνου, τα µετά τις 100 ηµέρες του Λουκά Παπαδήµου, ξεχνώντας ότι όλα παίζονται σε αυτό το διάστηµα χρόνου. Είµαι σαν αυτούς που του φωνάζουν «τέλειωνε, να πάρουµε τα οκτώ δισεκατοµµύρια της έκτης δόσης να σωθούµε, να κάνουµε µετά εκλογές να δούµε ποιος θα νικήσει». Και όταν γράφω «ποιος θα νικήσει», δεν εννοώ µόνο ΠΑΣΟΚ και Ν∆ – υπάρχει και το ερώτηµα µε τι σειρά θα τερµατίσουν και τα υπόλοιπα κόµµατα, όλα ευελπιστούν σε καλύτερα ποσοστά, άρα εδραίωση των αρχηγών, περισσότερους βουλευτές, µεγαλύτερο µερίδιο στην κρατική επιχορήγηση, περισσότερες αποσπάσεις δικών µας παιδιών από το ∆ηµόσιο για τα κοµµατικά γραφεία, πριµ στους κοµµατικούς υπαλλήλους για την αύξηση των ψήφων.
* Είµαι περίεργος να µάθω: έγιναν απολύσεις ή µειώσεις µισθών στα κόµµατα; Εκλεισαν κοµµατικά γραφεία; Νοικιάστηκαν φθηνότερα κτίρια; Τι έγινε η περίφηµη διαφάνεια των οικονοµικών τους που µας υποσχέθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου; Υποθέτω πως η απάντηση είναι ότι η υπόσχεση δεσµεύει τον ηλίθιο που την πιστεύει, όχι τον έξυπνο που τη δίνει.
* Πάλι αποµακρύνθηκα από τις 100 ηµέρες του Λουκά Παπαδήµου – αλλά πώς να µην το πάθω, έχω συγχυστεί, δεν έχω ειρµό, δεν ξέρω τι γράφω από τη στιγµή που διάβασα, σε ένα από εκείνα τα ηµέιλ που έρχονται απρόσκλητα στα γραµµατοκιβώτιά µας: «Aντί για Παπαδόπουλο έχουµε Παπαδήµο… αντί για χουντικούς έχουµε βουλευτές… αντί για Πολυτεχνείο έχουµε µια ολόκληρη Ελλάδα… κι αντί για τανκς έχουµε banks… ∆ώστε µου, ρε, πίσω το Πολυτεχνείο που αγάπησα µικρός. Ολοι σας! Εχουµε κατοχή, έχουµε χούντα κι έχουµε και 17 Νοέµβρη…». Ορισα στο γραµµατοκιβώτιό µου να καταστρέφει οριστικά και αµετάκλητα τα ηµέιλ που έρχονται από τη συγκεκριµένη διεύθυνση, να µην τα βλέπω καν, όπως έχω κάνει µε δεκάδες άλλες ανεπιθύµητες διευθύνσεις. Εγώ σώθηκα – αλλά η χώρα πώς θα σωθεί όταν κυκλοφορούν τέτοιες παρανοϊκές απόψεις; Πώς θα σωθούµε όταν το βυζί της µάνας του στοµατικού σταδίου της σεξουαλικότητας των βρεφών αντικαθίσταται από την κάννη του τανκ του Πολυτεχνείου;
Εντάξει, παρασύρθηκα, δεν πιστεύω στην ψυχανάλυση. Αλλά όσοι πιστεύουν θα είχαν ενδιαφέρουσες αναλύσεις να κάνουν για τον συνεχή εορτασµό της εισβολής του τανκ στην πύλη, για την ετήσια παρέλαση της «µατωµένης σηµαίας», για το ότι η διαδήλωση γίνεται στην αµερικανική πρεσβεία – ενώ αυτοί που εισέβαλαν δεν ήσαν πεζοναύτες αλλά έλληνες αξιωµατικοί και στρατιώτες. Βιασµός για τον οποίο ντρεπόµαστε και τον φορτώνουµε σε άλλους. Να θυµόµαστε, λέει – να θυµόµαστε τι; Τετάρτη βράδυ, 15 Νοεµβρίου, περίµενα να πάρω λεωφορείο ή τρόλεϊ στον Ευαγγελισµό να έρθω στην Κυψέλη, ηµερολόγιό µου. Βλέπω διαδήλωση στο απέναντι ρεύµα της Βασιλίσσης Σοφίας να κατευθύνεται προς το «Χίλτον». «Ουφ, τη γλίτωσα, στην αµερικανική πρεσβεία πάνε, δεν θα διακόψουν από εδώ την κυκλοφορία», κάποια προεόρτια της επετείου του Πολυτεχνείου είναι, αποφάσισα.
Την πλήρωσα την εγωιστική µου σκέψη: µόλις έφθασαν στο άνοιγµα της νησίδας πριν από το «Χίλτον», οι διαδηλωτές έστριψαν και µπήκαν στο ρεύµα προς το Σύνταγµα. Πλησίαζαν, ήταν οµάδα 50-100 άτοµα µε σηµαίες ελληνικές και κυπριακές και ακολουθούσε άλλη πίσω, κάπως µεγαλύτερη, µε ελληνικές σηµαίες µόνο. Η πρώτη είχε πανό που έγραφε ΕΦΕΚ, σύλλογος των κυπρίων φοιτητών δηλαδή, η πρώτη, η δεύτερη τίποτα, αγνώστων στοιχείων. Η πρώτη φώναζε συνθήµατα για τα Βαρώσια, να περάσουν στην ελληνοκυπριακή πλευρά υποθέτω, η δεύτερη ότι «η Κύπρος είναι ελληνική» και άλλο που δεν το θυµάµαι ακριβώς, αλλά το νόηµα ήταν ότι πρέπει να σφάξουµε όλους τους Τούρκους. Προχώρησαν, πέρασαν τον Ευαγγελισµό, σταµάτησαν λίγο παρακάτω, στη Βρετανική Πρεσβεία µάλλον. Φυσικά η κυκλοφορία σταµάτησε.
Ηµασταν καµιά δεκαπενταριά άνθρωποι που περιµέναµε στη στάση. Κουρασµένοι, µπαϊλντισµένοι, τους βλέπαµε να παρελαύνουν θρασείς και αγέρωχοι, φωνάζοντας τα συνθήµατά τους, ανεµίζοντας τις πλαστικές σηµαίες τους, περήφανοι για τη µεγάλη νίκη να κατακτήσουν το οδόστρωµα και να λεηλατήσουν το όνειρο της επιστροφής στο σπίτι.
∆εν ξέρω τι έκαναν οι άλλοι και οι άλλες που περίµεναν, εγώ πήρα το µετρό, κατέβηκα Μοναστηράκι, διαπίστωσα ότι δεν σταµατά εκεί ο ηλεκτρικός όταν πηγαίνει προς Οµόνοια – Κηφισιά, πήγα Θησείο, πέρασα στην απέναντι πλατφόρµα, πήρα από εκεί το τρένο, κατέβηκα Οµόνοια γιατί δεν συνεχίζει προς Κηφισιά, πήρα άλλο τρένο, κατέβηκα Βικτώρια, ανηφόρισα µε τα πόδια από Χέυδεν και µέσα από το Πεδίο Αρεως προς το σπίτι µου.
Ταλαιπωρία µιάµισης ώρας, µε τσάντα γεµάτη δέκα κιλά τιµολόγια και αποδείξεις για τη µαύρη δουλειά που κάνω να τσοντάρω στην πετσοκοµµένη σύνταξη· ταλαιπωρία, µικρή γεροντική συνεισφορά στην ελληνικότητα της Κύπρου, στα αέρια της ΑΟΖ και στη σφαγή των Τούρκων από τους ρωµαλέους ακροδεξιούς, 75χρονου µε πίεση, αρθριτικά, σάκχαρο, εµβοές, πρεσβυωπία, πρεσβυακοΐα, ρευµατισµούς – και κάτι έχω ξεχάσει, γιατί παίρνω µία φορά την ηµέρα χάπι για αυτό και όχι τρεις και µου διαφεύγει· α, ναι: αρχές γεροντικής άνοιας.
* Αισθάνοµαι πως είµαι βάρος στη Νέα Ελλάδα που θέλουν να δηµιουργήσουν ο Αντώνης Σαµαράς και οι οµοϊδεάτες του, εντός και εκτός Νέας ∆ηµοκρατίας ή ΛΑΟΣ. Είµαι βάρος και για τη Νεότατη Ελλάδα που θέλουν να δηµιουργήσουν η Αλέκα Παπαρήγα, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Φώτης Κουβέλης. Την Ελλάδα µε λαϊκές τράπεζες, εργατική αυτοδιαχείριση, κοινωνικοποιηµένες επιχειρήσεις, λαϊκά συµβούλια, λαϊκό στρατό, χωρίς ιµπεριαλιστικές βάσεις, ντόπια και ξένα µονοπώλια, χωρίς ΝΑΤΟ και ευρώ – δηλαδή, την Ελλάδα που υποσχόταν το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου θα τη δηµιουργήσουν αυτοί το 2011 – σαν να µην πέρασε µια µέρα.
* Από τις 100 του Λουκά Παπαδήµου, την Κυριακή θα έχουν περάσει οι 9. Τρέχει να προλάβει, να συνεννοηθεί µε την τρόικα, µε τους τραπεζίτες, τους ενωσιακούς, τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί, µήπως και έρθει η ευρωπαϊκή βοήθεια που θα µας σώσει. Και όλοι αυτοί οι ακροδεξιοί, οι παρανοϊκοί, οι ακροαριστεροί να τον βρίζουν – συνταξιούχο άνθρωπο που άφησε τη βολή του πανεπιστηµίου να έρθει να µπλεχτεί µε τα λύµατα της λογικής και τους µη απογαλακτισµένους από τα κανόνια.
Αλλά η πλειοψηφία, όσα άθλια ηµέιλ και αν κυκλοφορούν, όσες βίαιες διαδηλώσεις και αν γίνουν, είµαστε λογικοί σε αυτόν τον τόπο. Και να µην είναι µεγαλειώδεις σαν του Ρούζβελτ οι 100 ηµέρες του Παπαδήµου, δεν πρέπει να αφήσουµε να γίνουν σαν του Ναπολέοντα από τους παρανοϊκούς. Ψυχραιµία, σύνεση και οµόνοια χρειάζεται, όπως είπε και αυτός όταν ανέλαβε πρωθυπουργός.
Είμαι συνταξιούχος του ΙΚΑ. Μου έκοψαν τα δώρα, μου έκοψαν τη σύνταξη με δύο ΛΑΦΚΑ, μου μείωσαν 20% το ποσό πάνω από 1.200 ευρώ, μου έκοψαν και το επικουρικό. Οποιος, λοιπόν, υπονομεύει τον Παπαδήμο θα ψάχνει να βρει την ψήφο τους στις επόμενες εκλογές. Και άρχισα να μαζεύω υπογραφές για να υπογράψει ο Αντώνης Σαμαράς. Αλλη λύση για να μη χάσω εντελώς τη σύνταξή μου δεν βλέπω.
Ν. Παπαδημητρίου, Αθήνα
***
Κύριε Παπανδρέου, με όλον τον σεβασμό, όλοι συμφωνούν ότι αποτύχατε, παρά την προσπάθεια. Μην επιμένετε.
Βασίλειος Παλλήνης
***
Αν κατάλαβα σωστά, ο κ. Παπανδρέου στην ομιλία του είπε: Επειδή δεν είμαι κολλημένος με την καρέκλα, παραμένω πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Πιθανόν να του έγινε συνήθεια και πριν αποχωρήσει να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης για να αποχωρήσει.
Ν. Κτιστάκης@ gmail.com
***
Θλίψη και θυμηδία μου προξένησε το διάγγελμα του Μίκη εν όψει Πολυτεχνείου. Περισσότερη από όση μου φέρνουν γενικά οι εκπομπές του Λαζόπουλου αν πέσω πάνω τους κατά λάθος.
Παντελεήμων, Μήλου
***
Είναι πλέον φανερό πόσο αναντικατάστατος – απαραίτητος ήταν ο ΓΑΠ αφού για να αλλάξουμε αυτόν και δυο-τρεις φίλους του υπουργούς αναγκαστήκαμε να ψάχνουμε εναγωνίως και με τεράστιο κόστος τόσες ημέρες. Και στο τέλος τοποθετήσαμε πολλαπλάσιους υπουργούς για να καλυφθεί το τεράστιο κενό.
Ο εκ Ξάνθης 8
***
Με αποβολή από την ΚΟ της Νuni0394 τιμωρήθηκε ο Π. Καμμένος για την άρνηση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση. Αυστηρότερη η τιμωρία των δύο βουλευτών του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι έπραξαν το ίδιο: τιμωρήθηκαν να παραμείνουν στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ.
Δημήτριος Τσεχίας
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
