Μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων μετά το δημοψήφισμα του κ. Παπανδρέου που προς στιγμή έστησε τη χώρα στο απόσπασμα, έμειναν στο περιθώριο της προσοχής εξελίξεις κρίσιμες για τη γεωπολιτική ισορροπία της Ελλάδας και τη διασφάλιση της πραγματικής της θέσης στη Δύση. Επίκεντρό τους, η Κύπρος, την οποία χθες επισκέφθηκε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος, λίγες μόλις ώρες μετά την παροχή της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Εκείνες τις ημέρες λοιπόν που η Ελλάδα περνούσε από σαράντα κύματα, ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες, πραγματοποίησε μια ιστορική επίσκεψη στην Κύπρο. Μαζί με τον πρόεδρο Χριστόφια εγκαθίδρυσαν μια μορφή συμμαχίας Ισραήλ – Κύπρου.
Ο κ. Πέρες, είπε, εννοώντας την Τουρκία, ότι το Ισραήλ δεν απειλεί κανέναν αλλά ούτε και απειλείται από κανέναν. Μίλησε μόνον για το Ισραήλ, ενώ αναφερόταν και στα θέματα ασφαλείας των κοινών ερευνών Κύπρου – Ισραήλ. Και η συμμαχία όχι απλώς ειπώθηκε με το όνομά της, αλλά θεσμοθετήθηκε μέσα από σειρά διακρατικών συμφωνιών.
Λίγο μετά, πάλι ο Σιμόν Πέρες, μίλησε ξεκάθαρα για το ενδεχόμενο πολέμου του Ισραήλ με το Ιράν. Το θέμα έγινε πρώτο στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου, ξεπερνώντας κατά στιγμές ακόμα και την ελληνική κρίση. Την ίδια ώρα, ένα υπερσύγχρονο αμερικανικό «καταδρομικό», κατέπλεε με τιμές στο λιμάνι της Λεμεσού…
Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, ο κατά πάγια συνήθεια λαλίστατος, μεγαλόσχημος και επιθετικός υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, εξέδωσε μία εξαιρετικά μετρημένη ανακοίνωση με την οποία η Αγκυρα αφήνει, προς στιγμή τουλάχιστον, τους λεονταρισμούς στο Κυπριακό και τις απειλές προς πάσα κατεύθυνση, για να κάνει μια χαμηλών τόνων στροφή 180 μοιρών: είπε ότι εργάζεται για μια ενιαία κυπριακή προεδρεία στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Εκτοτε, μεσολάβησαν κι άλλα, ειδικά στις συνομιλίες για το Κυπριακό αλλά και στις διαδικασίες εξόρυξης του φυσικού αερίου στην «Αφροδίτη».
Εν τω μεταξύ, στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης στην Αθήνα έγιναν αναφορές στην υπόθεση των ερευνών στα νότια της Κρήτης. Επιπλέον, στη Βουλή, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς ήταν κατηγορηματικός ως προς την ανάγκη για ταχεία συνέχιση του μεγάλου έργου της Τάφρου στον Εβρο ενώ, στο υπουργείο Εξωτερικών, φαίνεται ότι πάγωσαν λίαν προχωρημένες διεργασίες σχετικά με τα θέματα της υφαλοκρηπίδας. Η Τουρκία αμέσως επιχείρησε να προκαλέσει, εντείνοντας ποιοτικά και ποσοτικά τις παραβιάσεις.
Σε αυτά τα πλαίσια, η επίσκεψη Αβραμόπουλου στην Κύπρο όχι μόνον στέλνει ένα σημαντικό ελληνικό μήνυμα για την ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας σε αυτή ειδικά τη στιγμή, αλλά και καθιστά σαφές ότι η Ελλάδα έχει ρόλο στα τεκταινόμενα.
Οι τρεις χώρες μαζί, η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ, διαθέτουν τέτοιο αριθμό και ποιότητα πλεονεκτημάτων επί κοινών συμφερόντων, που μπορούν να συγκροτήσουν ένα εξαιρετικά ισχυρό και παραγωγικό άξονα ευρείας συνεργασίας.
Εχει κινδύνους; Ασφαλώς. Αλλά οι κίνδυνοι της απομόνωσης και της ανυπαρξίας είναι, ειδικά αυτή τη στιγμή, ασύλληπτα μεγαλύτεροι και αμεσότεροι, ενώ, τα οφέλη της παθητικότητας μηδενικά.
Σε αυτή τη συνεργασία, καθοριστική είναι ασφαλώς και η παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στην ουσία, πρόκειται για το σχηματισμό ενός δυτικού άξονα στην υπό ριζική αναδιαμόρφωση μείζονα περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη μια νέα εκδοχή του «Ανατολικού ζητήματος» που δεν θα κλείσει χωρίς αναδιατάξεις.
Την προηγούμενη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο και όσο η Ελλάδα βρισκόταν ενεργή στο πλευρό των δυτικών της συμμάχων, διπλασίασε την έκτασή της με τους Βαλκανικούς Πολέμους.
Μόλις εγκατέλειψε τη δυτική συμμαχία της για να διαδραματίσει έναν αυτόνομο, όπως πίστευε, ρόλο, ήρθε, στον ίδιο ελάχιστο χρόνο, η Μικρασιατική Καταστροφή.
Το κενό της Ελλάδας στη δυτική συμμαχία είχε καλύψει ένας νέος αναδυόμενος σύμμαχος, η Τουρκία του Κεμάλ.
Με αυτή τη δύναμη η Τουρκία έζησε περίπου ογδόντα χρόνια και η Ελλάδα ταλαιπωρήθηκε – και ακόμα ταλαιπωρείται – επί άλλα τόσα.
Τώρα, η Τουρκία, επιστρέφοντας στην εξωτερική πολιτική της Υψηλής Πύλης, καταφανώς παίρνει ξανά σταδιακά θέση απέναντι σε αυτή τη συμμαχία.
Τώρα λοιπόν είναι η στιγμή, που οι συμμαχίες και οι άξονες ριζικά αναδιατάσσονται, η Ελλάδα να ξαναβρεί τη φυσική γεωπολιτική θέση της στη Δύση, που κάθε φορά που την ενεργοποίησε (1827, 1912, 1940) βρέθηκε κερδισμένη και κάθε φορά που την εγκατέλειψε (1897, 1922, 1973) βρέθηκε ηττημένη.
Η ένταξή της σε αυτή τη συμμαχία είναι τόσο σημαντική, που μπορεί ακόμα και να επηρεάσει την πορεία του εθνικού προβλήματος της χρεοκοπίας: από μια τέτοια θέση, οι δυνατότητες αυξάνονται ακόμα και έναντι της Γερμανίας και της ισοπεδωτικής για τη χώρα πολιτικής του Βερολίνου.
Υπό το κράτους του πανικού που έχει επικρατήσει πλέον σε πλήθος χώρες της ευρωζώνης, η στραγγαλιστική πολιτική της Γερμανίας έναντι κυρίως – αλλά πια όχι μόνον – της Ελλάδας, μπαίνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ στο στόχαστρο όλο και περισσότερων που βλέπουν ότι κάθε άλλο παρά «ευρωπαϊκά» λειτουργεί. Είναι φυσικό, αφού αυτή η καθαρά εθνοκεντρική πολιτική της Γερμανίας απειλεί πλέον ακόμα και τη Γαλλία που, επιτέλους, φαίνεται να εγκαταλείπει τις αυταπάτες της…
Η Γερμανία έχει πετύχει ως τώρα να φέρει μια Ελλάδα «στα γόνατα». Αντιθέτως, για σειρά από λόγους, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, τη χρειάζονται ισχυρή.
Ετσι, το θέμα τώρα είναι η Ελλάδα να λάβει εγκαίρως τις αποφάσεις της.
Να συνεχίσει ασφαλώς χωρίς περισπασμούς και αναβολές την κεντρική προσπάθειά της και να μην εγκαταλείψει τον αγώνα για την παραμονή της στην ευρωζώνη. Ειδικά τώρα που είναι ορατές ευρύτερες εξελίξεις και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μείνει απομονωμένη. Αλλά και να προχωρήσει ταχύτατα στην κατεύθυνση των γεωπολιτικών και ενεργειακών συνεργασιών.
Μπορεί η κυβέρνηση να είναι μεταβατική, όμως, μεταβατικές είναι και οι προχωρημένες διεθνείς διεργασίες που ήδη λαμβάνουν χώρα και δεν επιτρέπουν να χαθεί ούτε μια μέρα.
Αλλωστε, η φύση του ζητήματος είναι τέτοια που σε καμία περίπτωση δεν απειλεί να διχάσει τα κόμματα που στηρίζουν τη νέα κυβέρνηση, μα το ακριβώς αντίθετο, καθώς άπτεται άμεσα τόσο της εθνικής ασφάλειας όσο και της οικονομικής προόδου της χώρας.
Οσο λοιπόν κι αν δεν συμφωνούν διάφοροι «φίλοι» που έχουν φαγωθεί με την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, η Ελλάδα υπάρχει: έχει τεράστιες δυσκολίες μα και πολύ μεγάλες δυνατότητες, που, ως τώρα, έμειναν ανενεργές. Εχει έρθει η στιγμή, να διαδραματίσουν το ρόλο τους.
