Καθισμένη στο κέντρο της τρίτης σειράς η
Αλκη Ζέη παρακολουθούσε προσηλωμένη την παράσταση. Μόνον μετά από την επιμονή του κοινού, του καλλιτεχνικού διευθυντή
Γιάννη Χουβαρδά και του σκηνοθέτη
Δημήτρη Τζαμαργιά πείσθηκε να σηκωθεί για να δεχθεί το χειροκρότημα, στην κατάμεστη αίθουσα της Παιδικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Στο σανίδι του Κατίνα Παξινού ο δωδεκαμελής θίασος μαζί με όλους τους συντελεστές την ευχαριστούσε για το έργο της καθώς υποκλινόταν: «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» που ξεκίνησε στις 27 Οκτωβρίου του 1940 έδωσε την επίσημη πρεμιέρα του το περασμένο Σάββατο, 12 Νοεμβρίου 2011, αφού μεσολάβησαν επτά δεκαετίες.
Οι ενήλικες σκούπιζαν τα μάτια τους από τη συγκίνηση που τους προκάλεσαν οι μνήμες από τις διηγήσεις ενώ τα παιδιά δεν άφησαν να χαθεί ούτε λέξη από το κείμενο που δραματοποίησαν από κοινού ο σκηνοθέτης και ο Σάββας Κυριακίδης. «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Αλκης Ζέη, το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, μας μεταφέρει στις παραμονές του πολέμου του ΄40 και βασίζεται σε προσωπικά βιώματα της συγγραφέως. Διατηρώντας τα λογοτεχνικά στοιχεία, η παράσταση του Εθνικού αναδεικνύει με ουσία και συναίσθημα, γλυκά, τρυφερά και ανθρώπινα, όλα τα μικρά και τα μεγάλα μιας εποχής και ενός λαού που κατάφερε να ξεπεράσει έναν πόλεμο και να πάει μπροστά.
Ενας κι ένας οι ηθοποιοί (Εφη Γούση, Γιάννης Διαμαντής, Ανδρέας Κοντόπουλος, Κωστής Κορωναίος, Αννίτα Κούλη, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Γιώργος Μάζης, Μιχάλης Μουλακάκης, Γρηγόρης Σταμούλης, Ελεάνα Στραβοδήμου, Μαρία Τσιμά) μετέφεραν το πνεύμα και το κλίμα μέσα σε ένα σκηνικό (Ελένη Μανωλοπούλου) που κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον των παιδιών και ικανοποιεί και τους γονείς τους. Ο «Πέτρος» του Δημήτρη Πασσά θύμιζε πολύ τον μυθιστορηματικό ήρωα, κυρίως γιατί ο νεαρός ηθοποιός έπεισε ως εννιάχρονος, χωρίς κανέναν παλιμπαιδισμό.
Οχι, η παράσταση δεν περιορίζεται στα παιδιά: Μας αφορά όλους. Μέσα από τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου» οι μικροί θεατές μαθαίνουν ιστορία χωρίς κανέναν διδακτισμό και οι μεγαλύτεροι θυμούνται διηγήσεις και οικογενειακές ιστορίες, μέσα από μια άκρως χορταστική παράσταση. Μουσική και τραγούδια, βίντεο και προβολές, σκηνικό με λεπτομέρειες. Με τη σκηνοθεσία του ο Δημήτρης Τζαμαργιάς κατάφερε να συνδυάσει την αμεσότητα που έχουν ανάγκη τα παιδιά με τις πινελιές ποίησης που αγγίζουν τους μεγάλους.
Γι΄αυτό και είναι εξαιρετικά σημαντική η επιλογή του συγκεκριμένου έργου, όπως συνέβη και με την προηγούμενη του Εθνικού, «Το παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα: Θυμίζει σ΄εμάς και τα παιδιά μας, αυτά που δεν πρέπει να ξεχάσουμε
