Το μόνο χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί από μια ενδεχόμενη αδυναμία των κομμάτων να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, θα ήταν να σχηματίσουν την κυβέρνηση και αυτή να αποτύχει. Όχι ως προς τους δημοσιονομικούς της στόχους φυσικά -αυτό θα μπορούσε και να μην είναι τόσο σημαντικό- αλλά ως προς την ικανότητά της να πείσει την Ευρώπη ότι είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να υλοποιήσουμε την δανειακή σύμβαση.
Αν δώσουμε την εντύπωση ότι τα δυο μεγάλα κόμματα αναγκάστηκαν να συνεργαστούν μόνο και μόνο για να πάρουμε τα χρήματα, ότι στην πραγματικότητα -είτε το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ- υπονομεύουν την νέα κυβέρνηση και ότι ο μοναδικός τους στόχος είναι οι εκλογές τότε ουσιαστικά θα έχουμε υπογράψει την έξοδο μας από το ευρώ. Γιατί βέβαια δεν θα οδηγηθούμε απλώς σε νέα κρίση αλλά θα έχουμε ξεμείνει και από εναλλακτικές λύσεις.
Η μέχρι στιγμής εικόνα των περισσότερων βουλευτών στα κανάλια, όπου συνεχίζονται αμείωτες οι άγονες αντιπαραθέσεις, πολύ περισσότερο όμως οι παρατεταμένες διαπραγματεύσεις μεταξύ των ηγεσιών για δευτερεύοντα ζητήματα -δευτερεύοντα μπροστά στο πραγματικό διακύβευμα των ημερών- δεν επιτρέπει μεγάλη αισιοδοξία. Αν ήμασταν σοβαροί, τη μόνη «εντολή» που θα έπρεπε να δώσουμε στον επόμενο πρωθυπουργό θα έπρεπε να είναι ότι οφείλει να κάνει ό,τι χρειάζεται και για όσο χρόνο απαιτείται προκειμένου να αποκαταστήσει κλίμα αξιοπιστίας και να κλείσει κάθε ζήτημα που σχετίζεται με το νέο δάνειο και το κούρεμα του χρέους.
Αντ’ αυτού έχουν αρχίσει πάλι τα κομματικά επιτελεία να κόβουν και να ράβουν αγνοώντας ότι αυτή καθαυτή η καθυστέρηση δείχνει προς τα έξω ότι δεν είμαστε σοβαροί. Και δεν καταλαβαίνουν ότι δεν αφορά και δεν ενδιαφέρει κανέναν το αν το ΠαΣοΚ θέλει να παρατείνει τον βίο της κυβέρνησης για να ανακάμψει εκλογικά ή αν η ΝΔ θέλει γρήγορα εκλογές για να μη λερωθεί από την κυβερνητική της θητεία.
Δυστυχώς τα δικά μας ευχολόγια και οι προτροπές έχουν μικρό αντίκρυσμα. Η μόνη ελπίδα είναι η νέα κυβέρνηση να δημιουργήσει τη δική της πολιτική δυναμική που θα της επιτρέψει να χειριστεί τα ζητήματα όχι με βάση τις κομματικές ισορροπίες αλλά το δημόσιο συμφέρον. Κι αυτό σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθεί από το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού. Τόσο ο κ. Παπαδήμος όσο και ο κ. Διαμαντούρος που φέρονται ως οι επικρατέστεροι, έχουν αψεγάδιαστη παρουσία στο δημόσιο βίο, διεθνή εμπειρία και ακαδημαϊκές περγαμηνές. Προφανώς, κατανοούν καλύτερα από όλους το βαρύ έργο που έχουν μπροστά τους. Η μόνη συμβουλή ίσως που μπορούμε να δώσουμε θα ήταν να αγνοήσουν τα κόμματα. Ο πρωθυπουργός λογοδοτεί πρωτίστως στον ελληνικό λαό. Κι αν μπορέσει εκεί να κατοχυρώσει την αξιοπιστία του τότε, όποιος και αν επιχειρήσει κομματικά παιχνίδια σε βάρος της νέας κυβέρνησης, θα ξέρει ότι θα το πληρώσει ακριβά!
