Η Ελλάδα ζει στιγμές εφιαλτικές. Μία (ομολογουμένως ταραχώδης) πορεία διαφωτισμού και προόδου 190 ετών τίθεται υπό ευθεία αμφισβήτηση. Όχι επειδή σε ένα δημοψήφισμα η πλειοψηφία των Ελλήνων πιθανόν να επέλεγε την έξοδο από το ευρώ (ας μην υποτιμούμε τους πολίτες). Αλλά επειδή ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας – αδικώντας τον εαυτό του, τη συνεισφορά του, την δημοκρατική πορεία του – έχει εμπλακεί σε έναν φαύλο κύκλο λαθών και πείσματος, εν τέλει υπονομεύοντας προσωπικά τη θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Το διακύβευμα δεν είναι το πολιτικό μέλλον του κ. Παπανδρέου, ή του ΠαΣοΚ. Το διακύβευμα είναι η εθνική επιβίωση, αλλά το ΠαΣοΚ έχει συνταγματικά την υποχρέωση να την διασφαλίσει.
Οι συνθήκες οπωσδήποτε απαιτούν σταθερότητα. Πριν από οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία θα πρέπει να τεθούν σε λειτουργία οι διαδικασίες εκείνες που θα επιτρέψουν την διασφάλιση των κεκτημένων (;) της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου με μία ξεκάθαρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία (ως προς αυτό η ευθύνη της αντιπολίτευσης είναι τεράστια – απλώς ιστορική). Οι συνθήκες επιδεινώνονται σε καθημερινή βάση. Πλέον δεν αρκεί ούτε καν η απόρριψη ενδεχομένου ενός δημοψηφίσματος. Το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να στείλει ένα εξίσου τελεσίδικο μήνυμα ότι δεν τίθεται θέμα συζήτησης ως προς την συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες για την εφαρμογή κάποιων αρχικών μέτρων που θα εμπεδώσουν το μήνυμα αυτό.
Ωστόσο, της σταθερότητας προηγείται η αξιοπρέπεια και η αξιοπιστία. Το να έχεις αξιοπρέπεια δεν απαιτεί να έχεις μεγάλη υπουργική θέση. Ακόμα και κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και σύμβουλοι υπουργών της Bρετανικής κυβέρνησης παραιτήθηκαν λόγω διαφωνίας τους με τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003. Τα στελέχη της ευρύτερης κυβέρνησης που δουλεύουνε νυχθημερόν για να υποστηρίξουν τα εθνικά συμφέροντα αξίζουν του σεβασμού και της εκτίμησης μας, ειδικά δεδομένης της συνεχιζόμενης αντίδρασης και υποκρισίας από τις δυνάμεις του λαϊκισμού. Ωστόσο, μετά τον χθεσινό εξευτελισμό (τελεσίγραφο), αναστροφή (για το ερώτημα του δημοψηφίσματος) και αποκάλυψη της παραπληροφόρησης του υπουργικού συμβουλίου (περί ενημέρωσης των Ευρωπαίων εταίρων) – και σε περίπτωση άρνησης του Πρωθυπουργού να αναλάβει άμεσα τις ευθύνες του για τις εξελίξεις αυτές – η παραίτηση από οποιαδήποτε θέση κυβερνητικής ευθύνης είναι η μόνη έντιμη και αξιοπρεπής λύση.
Βασική αρχή κάθε δημοκρατικής κυβέρνησης είναι η συλλογική ευθύνη. Οι υπουργοί όταν διαφωνούν παραιτούνται. Όταν δεν παραιτούνται σημαίνει ότι συναινούν. Και κρίνονται από την Ιστορία. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά.
Ο κ. Ρ. Γεροδήμος είναι επίκουρος καθηγητής, Πανεπιστήμιο του Bournemouth –
Ιδρυτής του Τομέα Ελληνικής Πολιτικής Επιστήμης της Βρετανικής Εταιρίας Πολιτικών Σπουδών
