Ακόμα και μεταξύ όσων στήριζαν μέχρι χθες το βράδυ τον κ. Παπανδρέου και την πολιτική του, δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται πλέον αν ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται επαρκώς την πραγματικότητα. Αν ξέρει τι κάνει. Αν κατανοεί που οδηγεί αυτό τον τόπο.
Αναρωτιούνται πρώτον, αν συνειδητοποιεί ότι, με τη βόμβα του δημοψηφίσματος μόλις πυροβόλησε ο ίδιος στα τρία μέτρα τη συμφωνία που εκείνος διαφημίζει ως εθνοσωτήρια, προκαλώντας τη μέγιστη δυνατή αμηχανία σε όλους όσους τη στήριξαν στην Ευρώπη και, επί της ουσίας, ακυρώνοντάς τη μια ώρα αρχύτερα στην πράξη.
Δεύτερον, αν αντιλαμβάνεται ότι ξαφνικά, καθίσταται ο πρωθυπουργός του νέου διχασμού, καθώς τώρα εκβιάζει τον ελληνικό λαό να αποφασίσει επί της ουσίας την παραμονή ή μη της χώρας στο ευρωπαϊκό νόμισμα.
Κι αυτό, όχι ξεκάθαρα και ελεύθερα, μα με ένα δόλιο ερώτημα και υπό το βάρος της φοβερής πίεσης την οποία ο λαός υφίσταται και, κυρίως, υπό τα τετελεσμένα των όσων η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ερήμην του ελληνικού λαού δημιουργήσει.
Τρίτον, αν έχει συνείδηση του γεγονότος ότι το δημοψήφισμα, όπως το προβλέπει το Σύνταγμα, έτσι κι αλλιώς δεν είναι εργαλείο κατάλληλο για την κύρωση ή μη μιας διεθνούς συμφωνίας, κάτι που μπορεί να επισύρει απίθανα νομικά και πολιτικά προβλήματα και εσωτερικά και σε σχέση με τους δανειστές.
Τα βλέπει λοιπόν, ή όχι, όλα αυτά, ο Γιώργος Παπανδρέου;
Ασφαλώς και τα βλέπει. Ασφαλώς οι δικοί του τού τα έχουν επισημάνει. Δεν είναι ζήτημα αφέλειας.
Τότε, γιατί καταφεύγει στο δημοψήφισμα;
Ε, εδώ ακριβώς βρίσκεται το χειρότερο απ’ όλα: παρά τις χθεσινές εξαγγελίες του που άφησαν άφωνη την Ελλάδα, την Ευρώπη και το… μισό πλανήτη, ο πρωθυπουργός δεν είπε ότι είπε για να οδηγήσει σε δημοψήφισμα: αυτό που κάνει, είναι να το χρησιμοποιεί για να εκβιάσει άμεσα το ίδιο το κόμμα του και τους βουλευτές του εν όψει της ψήφου εμπιστοσύνης και των νέων κυρώσεων στη Βουλή.
Αλλωστε, κατά πάσα πιθανότητα, δημοψήφισμα έτσι κι αλλιώς δεν θα υπάρξει, όπως άλλωστε, το καλοκαίρι, δεν υπήρξε συγκυβέρνηση: με το ίδιο σύστημα που τότε ο κ. Παπανδρέου… παραιτήθηκε για να ξεπαραιτηθεί μετά από λίγες ώρες επικαλούμενος γελοία προσχήματα, έτσι και τώρα, εκβιάζει καταστάσεις. Είναι το ίδιο μοτίβο.
Γιατί γνωρίζει πώς έτσι κι αλλιώς, είναι λίαν αμφίβολο αν η κυβέρνησή του θα υπάρχει τον Ιανουάριο, όπως, ειδικά πια από χθες το βράδυ, είναι εξίσου αμφίβολο είναι το αν θα υπάρχει η συμφωνία του Οκτωβρίου, που από την αρχή ήταν προβληματική στην ασάφειά της, για να τεθεί καν το σχετικό ερώτημα στον ελληνικό λαό.
Ο πρωθυπουργός έχει πλήρη συνείδηση του γεγονότος ότι η εξουσία του κινδυνεύει άμεσα αφού οι βουλευτές του είναι πολύ πιθανό, ως δεδομένο, να μην παρακολουθήσουν πια, για όγδοη φορά, το παραμύθι του «σωζόμαστε – πεθαίνουμε», «ψηφίζουμε ή χρεοκοπούμε», με τα όσα πρέπει για μια ακόμα φορά θα κληθούν να ψηφίσουν.
Επί της ουσίας, λοιπόν, αποφασίζει να τους θέσει το δίλλημα αν θα τον ρίξουν ή όχι στη διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης – γιατί την προκαλεί πριν το δημοψήφισμα.
Η δήθεν προσφυγή στο λαό δια του δημοψηφίσματος είναι η πιο ακραία εκβιαστική μέθοδος για να πετύχει το στόχο του, που δεν είναι άλλος παρά να εκβιάσει την παραμονή του στην εξουσία με κάθε μέσο.
Κάτι που, αν το πετύχει, θα συνεχίσει, πιστεύει, να κυβερνά, ενώ αν όχι, θα μπορεί να λέει ότι έπεσε ακριβώς επειδή προσέφυγε στο λαό, να επικαλείται αποστασίες και όλα τα συναφή, την ώρα που θα έχει δραπετεύσει με τον πιο επικίνδυνο για τη χώρα τρόπο…
Ο κ. Παπανδρέου, δεν ενδιαφέρεται όμως καθόλου για το τεράστιο κόστος που έχουν όλα αυτά για τη χώρα.
Και γι΄ αυτό και είναι ένας πολύ επικίνδυνος άνθρωπος.
Γιατί προκειμένου, αυτός ο δήθεν «αντεξουσιαστής» να μείνει στην καρέκλα του ή, αν δεν το καταφέρει, να βρει άλλοθι να ξεφύγει και να διώξει, νομίζει, από πάνω του τις ευθύνες, δεν διστάζει να φέρει το χάος:
Χάος με τους δανειστές και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, χάος με τη συνέχιση του δανειακού προγράμματος της χώρας, χάος με ένα βαθύ διχαστικό και εξαιρετικά επικίνδυνο δίλλημα μέσα στη χώρα και στον ελληνικό λαό.
Αλλωστε, είναι ολοφάνερο, ότι το «έγκλημα» ήταν εκ προμελέτης: η υπόθεση του δημοψηφίσματος, προετοιμάζεται συστηματικά ως το τελευταίο καταφύγιο ήδη από την περασμένη άνοιξη.
Τώρα, μένει στους βουλευτές του κόμματός του να του δώσουν την απάντηση.
Η ευθύνη για το επερχόμενο χάος, είναι, πλέον, όλη δική τους.
