Ενώ η λαίλαπα του χρέους σαρώνει τις βόρειες ακτές της Μεσογείου, στον Νότο οι επαναστάσεις της «Αραβικής Ανοιξης» γεννοβολούν, εννιά µήνες µετά την άτακτη φυγή του Μπεν Αλί, τους πρώτους δηµοκρατικούς καρπούς. Στην Τυνησία, την πρώτη διδάξασα των λαϊκών ξεσηκωµών στην περιοχή, το ισλαµικό κόµµα Ενάχντα – οργανωµένο, όπως διακηρύσσει, στα πρότυπα του τουρκικού ΑΚΡ – αναδείχτηκε στις ελεύθερες εκλογές της περασµένης Κυριακής πρώτη δύναµη της Συντακτικής Συνέλευσης και πρωτοστατεί στον σχηµατισµό κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
Η Τυνησία δίνει µαθήµατα δηµοκρατίας στην Αίγυπτο, όπου σε λίγες εβδοµάδες η Μουσουλµανική Αδελφότητα, έπειτα από διώξεις δεκαετιών, ετοιµάζεται µε τη σειρά της να πανηγυρίσει στις κάλπες, σύµφωνα µε όλες τις δηµοσκοπήσεις. Το µέχρι πρότινος αδιανόητο – το «πάντρεµα» Αράβων και δηµοκρατίας –, είναι πλέον ένας δύσκολος και ανηφορικός δρόµος όπου ήδη ανεβαίνουν οι Τυνήσιοι και οι Αιγύπτιοι. Αύριο ίσως οι Λίβυοι και οι Σύριοι. Γιατί όχι (αν έρθουν τα πάνω κάτω…), κάποτε και οι Σαουδάραβες. Τι είδους «ισλαµιστές» είναι όµως αυτοί του Ενάχντα; Παρά τις προσπάθειες πολλών «κοσµικών» κοµµάτων να δαιµονοποιήσουν την «παράταξη των πιστών» και να παρουσιάσουν τον ηγέτη της Ρασίντ Γκανούσι σαν νέο… Χοµεϊνί, ο ένας στους τρεις Τυνήσιους ψήφισε Ενάχντα – και κανένας παρατηρητής, ντόπιος ή ξένος, δεν τόλµησε να αµφισβητήσει το αποτέλεσµα µιας πανηγυρικής εκλογικής διαδικασίας, όπου πάνω από το 90% των εγγεγραµµένων έσπευσε να ασκήσει το άρτι κατακτηθέν τους δικαίωµα. Τι να πουν, άλλωστε, οι Ευρωπαίοι και οι Αµερικανοί που αναγνώριζαν ως «δηµοκρατική» την προπέρσινη εκλογή του δικτάτορα Μπεν Αλί στην «προεδρία» µε… 89,5%!
Τη χειρότερη «ζηµιά» από την απόπειρα δαιµονοποίησης του Γκανούσι υπέστησαν οι πρωταγωνιστές της, οι φιλόδοξοι Σοσιαλδηµοκράτες του Προοδευτικού ∆ηµοκρατικού Κόµµατος, που καταβαραθρώθηκαν. Βγήκαν τέταρτοι µε µονοψήφιο ποσοστό και παρακολουθούν τώρα ανήµποροι τον δεύτερο και τον τρίτο της εκλογής: το κεντροαριστερό κόµµα Ετακατόλ του Μουσταφά Μπεν Τζαφαάρ και το Κογκρέσο για τη ∆ηµοκρατία του Μονσέφ Μαρζούκι, που εκτιµάται ότι κερδίζουν από 15% των εδρών έκαστο.
Εργο των 217 µελών της νέας Συντακτικής Βουλής είναι η σύνταξη νέου Συντάγµατος και ο διορισµός προσωρινής κυβέρνησης που θα «τρέξει» τη χώρα ως τις γενικές εκλογές, σε περίπου έναν χρόνο από σήµερα.
Το Ενάχντα από τη µεριά του µόχθησε ιδιαίτερα για να καθησυχάσει τους επενδυτές και τους διεθνείς οικονοµικούς εταίρους της Τυνησίας πως, όπως και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία, ενδιαφέρεται πρωτίστως για την εδραίωση ενός «σταθερού οικονοµικού περιβάλλοντος». Ανακοίνωσε ότι «δεν θα αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας των τραπεζών» (και ας απαγορεύει ρητά το Κοράνι την τοκογλυφία…) ούτε θα επιβάλλει «σεµνό» ενδυµατολογικό κώδικα στους ξένους τουρίστες. Ασφαλώς η κατάσταση είναι ιδιαίτερα δύσκολη: η οικονοµία παραµένει στάσιµη από τον περασµένο Ιανουάριο και οι συνθήκες για τον µέσο Τυνήσιο έχουν χειροτερέψει µετά τις µαζικές ακυρώσεις τουριστικών «πακέτων» από την Ευρώπη, ενώ το επίσηµο ποσοστό της ανεργίας είναι 19%. Οµως οι Τυνήσιοι έχουν για πρώτη φορά από την ανεξαρτησία τους από τους Γάλλους, το 1956, ξανά το δικαίωµα να πανηγυρίζουν και να ελπίζουν.
Η Αίγυπτος κάθε άλλο παρά ήρεµη δείχνει, έναν µήνα πριν από τις εκλογές της 28ης Νοεµβρίου. Και αυτό γιατί η «µεταβατική», υποτίθεται, χούντα τού (υπουργού Αµυνας του Χόσνι Μουµπάρακ επί 20 χρόνια…) στρατηγού Ταντάουι έβαψε στο αίµα µεγάλη διαδήλωση Κοπτών στο Κάιρο και τσακίζει δεκάδες µαχητικές απεργίες, όπως αυτή των δασκάλων (πάνω από 1,2 εκατοµµύρια απεργοί), των λιµενεργατών του Σουέζ, των οδηγών λεωφορείων κ.ά.
Η καταστολή, οι στενές σχέσεις µε το Ισραήλ και η συνεργασία µε το ΝΑΤΟ για την ανατροπή του Καντάφι έχουν αποξενώσει µεγάλο µέρος της αιγυπτιακής κοινής γνώµης, που συσπειρώνεται γύρω από τη Μουσουλµανική Αδελφότητα και διάφορα σχήµατα της Αριστεράς.
Η κατάσταση στο Κάιρο µυρίζει µπαρούτι, καθώς πολλοί πιστεύουν ότι η επανάσταση έµεινε µισή και θα χρειαστεί ένας δεύτερος γύρος µαζικών κινητοποιήσεων για την εξασφάλιση των τριών βασικών της προταγµάτων: «Ψωµί – Ελευθερία – Κοινωνική ∆ικαιοσύνη!», όπως φώναζαν ένα εκατοµµύριο άνθρωποι πριν από οκτώ µήνες στην πλατεία Ταχρίρ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
