Έχει διαπιστωθεί ότι στο κέντρο των γαλαξιών βρίσκονται συνήθως υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες. Μια τέτοια μελανή οπή έχει μάζα εκατοντάδες ή και δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή ενός άστρου σαν τον Ήλιο.
Αν και τις τελευταίες δεκαετίες έχουν γίνει πολλές παρατηρήσεις και ανακαλύψεις για τη λειτουργία τους εντούτοις δεν έχουν εντοπιστεί στοιχεία που να φωτίζουν τον μηχανισμό που προκαλεί τη διόγκωσή τους. Εχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες και η τελευταία που ανέπτυξε διεθνής ομάδα επιστημόνων είναι ότι οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες τροφοδοτούνται από τις συγκρούσεις γαλαξιών.
Το γαλαξιακό «τάισμα»
Μπορεί οι μαύρες τρύπες να «ρουφούν» κάθε σώμα που βρίσκεται κοντά τους και τίποτε, ούτε καν το φως, να μη μπορεί να ξεφύγει από το εσωτερικό τους όμως η δράση τους παράγει φαινόμενα που γίνονται αντιληπτά από τα επιστημονικά όργανα όπως η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Επίσης παράγεται φως η λαμπρότητα του οποίου είναι τόσο μεγάλη ώστε να κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη λεπτομερή παρατήρησή τους.
Χρησιμοποιώντας διαστημικά και επίγεια τηλεσκόπια (Chandra, VLT) οι ερευνητές βρήκαν στοιχεία τα οποία τους οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η διόγκωση των μαύρων τρυπών είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης του γαλαξία στον οποίο βρίσκονται με άλλους μικρότερους γαλαξίες. Όμως η νέα ανακάλυψη δεν λύνει στο σύνολο του αυτόν τον κοσμικό γρίφο.
Αυτό γιατί τέτοιες γαλαξιακές συγκρούσεις είναι σπάνιο φαινόμενο και όπως εκτιμούν οι ερευνητές μόλις το 20% των γιγάντιων μελανών οπών εξηγείται με αυτόν τον μηχανισμό. Ετσι θα πρέπει να βρεθούν νέα στοιχεία για το πώς διογκώνονται οι μαύρες τρύπες που δεν βρίσκονται σε περιβάλλον γαλαξιακών συγκρούσεων.
Αυτό πάντως που γνωρίζουν οι επιστήμονες είναι ότι η διόγκωση μιας μαύρης τρύπας δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου. Η νέα έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Astrophysical Journal.
