Κουμπούρια

Εφιάλτης στον δρόμο με τα κουρεία. Και ακόμα τρισχειρότερος εφιάλτης στους ελληνικούς δρόμους με τα ασφαλιστικά ταμεία. Γιατί αν κατάλαβα σωστά, με το κούρεμα θα στηρίξουν και θα τοποθετήσουν περουκίνι στο γουλί κρανίο του τραπεζικού συστήματος. Επειδή, λέει, τράπεζες χωρίς περουκίνι θα προκαλέσουν ντόμινο, δηλαδή η πτώση της μιας ελληνικής, θα κατέληγε στην πτώση κάποιας γερμανικής κι αυτή με την σειρά της θα συμπαράσυρε στον όλεθρο κάποια αμερικανική. Από την άλλη όμως θα εγκαταλείψουν στα Τάρταρα τα ασφαλιστικά ταμεία. Που πάει να πει ότι κάθε ασφαλισμένος θα μοιάζει με κάθε κυρ Μήτσο που το 1999 δανειζόταν από τις τράπεζες και από τοκογλύφους προκειμένου να παίξει στο Χρηματιστήριο αγοράζοντας πέτσινες μετοχές για πέτσινα όνειρα μιας πέτσινης οικονομίας. Ελάτε λοιπόν στην θέση ενός εργαζόμενου της βιομηχανίας. Ελάτε στην θέση ενός εργατοϋπάλληλου κάποιας αλυσίδας. Ελάτε στην θέση ενός μισθοσυντήρητου της ιδιωτικής οικονομίας. Που θέλει δεν θέλει πληρώνει τους φόρους του. Που δεν έχει παρακρατήσει δραχμή από ΦΠΑ. Που δεν έχει χτυπήσει την πόρτα κανενός βουλευτή ΠΑΣΟΚ και Νέας Δυστυχίας. Που ο γιος του δεν έχει διοριστεί σε κάποια ΔΕΚΟ η κάποια δημόσια υπηρεσία. Που ακόμα και τώρα που τα πολιτικά τρωκτικά του ροκανίζουν τον μισθό, υποκύπτει στο κούρεμα των μισθών και έτσι αντικειμενικά βάζει πλάτη για την σωτηρία της οικονομίας. Που δεν κατεβαίνει σε απεργίες. Που η κόρη του δεν ξεπούλησε την ομορφιά της στο κρεβάτι κάποιου μαικήνα. Ενος ανθρώπου της πραγματικής παραγωγής που έχει συνείδηση και αυτογνωσία. Πως αν δεν δουλέψει σκληρά, αν δεν χύσει τόνους ιδρώτα, αν δεν πονέσει δεν θα έχει ψωμί την άλλη μέρα. Αυτό το ευλογημένο πλάσμα που η υπόλοιπη κοινωνία του οφείλει σχεδόν τα πάντα. Αυτός μαζί με δύο εκατομμύρια «αόρατους» συμπολίτες μας που από τους μισθούς τους τροφοδοτείται ο κορβανάς αυτής της χώρας. Ελάτε στην θέση του. Κουρεύουν τον μισθό του. Κουρεύουν την σύνταξή του. Κουρεύουν τις όποιες προοπτικές των παιδιών του. Κουρεύουν την ελάχιστη ασφάλειά του. Και τώρα, με φιρμάνι ευρωπαίων αρχηγών, έρχονται σαν πειρατές και κάνουν πλιάτσικο στον κουμπαρά του. Κύριε Παπαβενιζελοκαστανιδορέπα ελάτε στην θέση αυτού του τίμιου, παραγωγικού και νομοταγούς πλάσματος. Μπορείτε; Όχι, δεν μπορείτε. Ξέρετε γιατί δεν μπορείτε; Επειδή αν βρισκόσασταν στην θέση του ούτε γιαούρτια, ούτε κλούβια αβγά, ούτε σάπια ζαρζαβατικά. Αλλά σαν άλλος Κλιντ Ιστγουντ σε καουμπόικη ταινία θα βγάζατε κουμπούρια κραυγάζοντας: «Kill the sons of bitches»!