Είμαι εναντίον των 100.000 διαδηλωτών

Το πρόβλημα μου δεν είναι μόνο οι 100 που πάλι έπαιξαν ξύλο με την αστυνομία και έκαψαν την Αθήνα, την έκαναν πάλι ρημαδιό, σαν την ιδεολογία τους και τη ζωή τους. Το πρόβλημά μου είναι οι 100.000 της διαδήλωσης. Ποιο είναι το αίτημα τους;

Να γίνει επαναδιαπραγμάτευση, όπως προτείνει ο κ. Σαμαράς; Όταν για να έγκριθούν οι αποφάσεις της 21^ης Ιουλίου απαιτήθηκαν τρεις μήνες, παραιτήθηκε μία κυβέρνηση και άλλες κυβερνήσεις τις πέρασαν από τα κοινοβούλιά τους με την ψυχή στο στόμα, τι περιθώρια νομίζουμε ότι υπάρχουν να συνεχίσουν οι διαπραγματεύονται μαζί μας οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ; Όταν η Αμερική, η Κίνα, το G20, οι αγορές, όλοι φωνάζουν ότι η Ευρώπη έχει αργήσει και το ευρώ κινδυνεύει με κατάρρευση, μόνο αφελείς ή ψεύτες μπορούν να ισχυρίζονται ότι θα υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση όσων με τόσο κόπο και τόσο αργά συμφωνήθηκαν. Και αναρωτιέμαι: πόσο καλύτερους όρους θα επιτύχουν οι νέοι διαπραγματευτές όταν αυτή τη στιγμή, μέσω της τρόικας και του μνημονίου, μας δανείζουν η Ιταλία και η Ισπανία (και πολλές άλλες χώρες) με επιτόκιο μικρότερο από αυτό που δανείζονται οι ίδιες;

Ζητούν μήπως να φύγει η τρόικα; Έφυγε στις αρχές Σεπτεμβρίου και αγωνιούσαμε για το αν και πότε θα ξαναγυρίσει για να πάρουμε την περίφημη 6^η δόση – που ακόμη την περιμένουμε. Οι 100.000 προφανώς δεν ήσαν μεταξύ αυτών που αγωνιούσαν, γιατί αλλιώς δεν θα διαδήλωναν. Ίσως επειδή δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει χρεοκοπία, δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει να μην καταβάλει το κράτος μισθούς συντάξεις, αμοιβές για έργα, ενοίκια, λογαριασμούς: θα γίνουν απείρως περισσότεροι οι πολίτες που σήμερα δυσκολεύονται να πληρώσουν ενοίκια και λογαριασμούς, οι επιχειρήσεις που δυσκολεύονται να καταβάλλουν μισθούς, οι άνεργοι θα πολλαπλασιαστούν. Η απλή αλήθεια είναι ότι αν δεν πληρώσουμε τους φόρους, αν χρεοκοπήσουμε, αυτά που «εξοικονομήσαμε» θα εξαφανιστούν. Και αν αποτρέψουμε τις μειώσεις μισθών, μετά τη χρεοκοπία θα είναι ακόμη μεγαλύτερες.

Ζητούν εκλογές οι 100.000 διαδηλωτές; Είναι αλήθεια ότι όλη η αντιπολίτευση ζητά εκλογές, γιατί όλα τα κόμματα, πλην του ΠαΣοΚ, είναι βέβαια ότι θα αυξήσουν τα ποσοστά τους, τις βουλευτικές έδρες τους, τους υπαλλήλους που θα αποσπάσουν από το κράτος, την επιχορήγησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό – και θα μπορούν να συνεχίσουν να πολιτεύονται όπως έκαναν, και φθάσαμε ως εδώ. Αν προκηρυχθούν εκλογές, οι συνέπειες θα είναι οι ίδιες με την αποχώρηση της τρόικας ή την επαναδιαπραγμάτευση.

Ζητούν να διαγραφεί το χρέος της χώρας, όπως προτείνουν διάφοροι επαναστάτες; Να μας χαρίσουν οι ξένοιιδιώτες και κράτη, τα 300 δισεκατομμύρια που τους οφείλουμε και επιπλέον να δώσουν και 60 δισεκατομμύρια στις ελληνικές τράπεζες και στα ασφαλιστικά μας ταμεία για να μη φαλιρίσουν, αφού και αυτών τα ομόλογα θα έχουν διαγραφεί; Θα έπρεπε να τους απειλούμε για να δεχθούν κάτι τέτοιο· όχι με το πιστόλι που διεκδικούσε κάποτε ο πρωθυπουργός αλλά με πυρηνικό ολοκαύτωμα, μόνο έτσι θα υποκύψουν σε τέτοιο εκβιασμό. Μπορεί να το κάνει η ελληνική Βουλή, υποστηρίζουν οι επαναστάτες, γιατί διέπονται από το ελληνικό δίκαιο τα ομόλογα, μπορεί να αλλάξει τους όρους εξόφλησής τους όπως θέλει. Φυσικά και μπορεί – και η χώρα θα υποστεί όλες τις συνέπειες που υφίστανται από καταβολής δανείων οι αφερέγγυοι πιστωτές. Φυλακή θα μας βάλουν, στο χειρότερο κελί μάλιστα: στην απομόνωση.

Ζητούν να μπούμε στο κελί και στην απομόνωση, οι 100.000 διαδηλωτές; Δηλαδή να αποχωρήσουμε από το ευρώ και την ΕΕ, όπως προτείνει το ΚΚΕ, επειδή πιστεύει πως μέσω της εξαθλίωσης μας θα ανοίξει ο δρόμος της εξουσίας για το ίδιο; Σίγουρα υπάρχουν 100.000 Έλληνες που το θέλουν αυτό, το αποδεικνύουν τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος – αλλά τη διήμερη γενική απεργία και τις διαδηλώσεις δεν την οργάνωσε μόνο του το ΠΑΜΕ, την οργάνωσαν και η ΑΔΕΔΥ, η ΓΣΕΕ, η ΕΣΕΕ, η ΓΣΕΒΕ, δεκάδες άλλα συνδικάτα. Έχουν προσχωρήσει στον μπολσεβικισμό οι δύο κορυφαίες οργανώσεις των μισθωτών, οι ενώσεις των επαγγελματιών και των εμπόρων; Επιθυμούν να επιστρέψουμε στη δραχμή, να γίνουμε η Κούβα της Ευρώπης; Αυτό έχουν να προτείνουν στα μέλη τους, στα εκατομμύρια των Ελλήνων;

Στην πρώτη-πρώτη διαδήλωση και γενική απεργία κατά του μνημονίου, πέρυσι τον Μάιο, θρηνήσαμε τρεις νεκρούς, στη Marfin. Έκτοτε, οι διαδηλώσεις, οι συγκρούσεις και οι απεργίες δεν σταμάτησαν. Χάρη σε αυτή την ενεργή αντίσταση και την παθητική πολλών υπουργών και βουλευτών του ΠαΣοΚ, η κατάσταση για τη χώρα συνεχώς χειροτερεύει. Οι απειλές που συσσωρεύονται είναι μεγαλύτερες, οι προσαρμογές που μας ζητούν σκληρότερες, οι επιπτώσεις στη ζωή μας χειρότερες. Η κυβέρνηση κατηγορήθηκε, δίκαια, ότι πριν δύο χρόνια καθυστέρησε έξι μήνες να λάβει έγκαιρα μέτρα. Ισως τα πράγματα να μην είχαν εξελιχθεί έτσι, αν είχε δράσει αμέσως – αλλά την έκοφτε, τότε, να ιδρύσει Υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής και τους παρά τον πρωθυπουργό απασχολούσε αν το Μαξίμου θα διοικείται σαν τον Λευκό Οίκο ή το Μέγαρο των Ηλυσίων. Όμως το πάθημα δεν έγινε μάθημα: συνεχίζουμε να καθυστερούμε με βίαιες αντιδράσεις, πρωτίστως από τους προνομιούχους, και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Θα περίμενε κανείς περισυλλογή και συζήτηση για να αντιμετωπίσουμε την καταστροφή, για να διορθώσουμε αυτά που την έφεραν. Αντί για αυτό, συγκρούσεις και κραυγές.

Αν κόμματα και συνδικάτα, υπουργοί και βουλευτές συνεχίσουν στα ίδια χνάρια, στην τελευταία γενική απεργία και διαδήλωση, τη νικηφόρα, που θα καταργήσει το μνημόνιο, θα διώξει την τρόικα και θα οδηγήσει σε εκλογές, σε επαναδιαπραγμάτευση, σε αποχώρηση από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μακάρι να μη θρηνήσουμε ανθρώπινα θύματα. Μπορεί 100.000 να πανηγυρίζουν αλλά εκατομμύρια θα θρηνούμε για τη χώρα και τις ζωές μας που θα έχουν γίνει ρημαδιό, σαν την Αθήνα που την αφήσαμε στα χέρια των 100.