Οι ταινίες της εβδομάδας: Το εργαστήρι του δρ. Αλμοδόβαρ

{{{ moto }}}

Εξηγούμαι από την αρχή για να μην παρεξηγηθώ αργότερα. Είδα δυο φορές το «Δέρμα που κατοικώ» («La piel que habito», Ισπανία, 2011) την τελευταία δημιουργία του Πέδρο Αλμοδόβαρ και παρότι αγαπώ τρελά το σινεμά του, ομολογώ ότι και τις δυο φορές την είδα με όρεξη μεν χωρίς όμως να πετάξω την σκούφια μου (όπως ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα κάνω έχοντας διαβάσει το αστυνομικό -ψυχολογικό μυθιστόρημα του Τιερί Ζονκέ στο οποίο το σενάριο είναι βασισμένο. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη).

Είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να περιγράψεις τι συμβαίνει από πλευράς πλοκής στο «Δέρμα που κατοικώ», όμως αυτό δεν πειράζει _αντιθέτως, πιστεύω ότι οξύνει ακόμη περισσότερο την περιέργεια. Θα αρκεστώ στα εξής: τα περισσότερα λαμβάνουν χώρα μέσα σε ένα σπίτι όπου ένας πλαστικός χειρουργός (Αντόνιο Μπαντέρας) κρατά αιχμάλωτη μια γυναίκα (Ελενα Ανάγια) στην οποία έχει κάνει κάποια πειράματα. Το πώς η γυναίκα έχει βρεθεί σε αυτή την θέση, το τι έχει μεσολαβήσει και το που η παράξενη ιστορία τους θα καταλήξει, θα το δούμε σε ένα σύμπλεγμα χρόνου και ανατροπών που καλύπτει μια περίπου εξαετία ανάμεσα σε παρελθόν και παρόν.

Απίστευτα σύνθετο φιλμ, μπορεί να γίνει η κινηματογραφική βίβλος κινηματογραφόφιλων και ψυχαναλυτών μαζί! Από την μια ,ένα νέο βλέμμα στον μύθο του δρ. Φρανκενστάιν και στο «Εργαστήρι του δρ. Καλιγκάρι», από την άλλη μπερδεμένες σεξουαλικές ταυτότητες, μανάδες με κρυμμένα μυστικά για τα παιδιά τους, αλλαγές φύλων, απαγωγές_ τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσεις;

Ωστόσο (για μένα τουλάχιστον και δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσουν όλοι), μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες που το παράξενο τούτο φιλμ επεξεργάζεται, είναι ότι μόνον μέσα από την καταστροφή και την παραμόρφωση μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά κάτι. Το σπέρμα για την γέννηση του παθιασμένου έρωτα της ιστορίας είναι η εκδίκηση.

Ασφαλώς, για μια ακόμη φορά θαύμασα την αλμοδοβαρική εικόνα, την αλμοδοβαρική χρωματική πανδαισία και την αλμοδοβαρική μουσική (δηλαδή του Αλμπέρτο Ινγκλέσιας). Δεν χωρά καμία απολύτως αμφιβολία ότι ο Αλμοδόβαρ είναι ο καλύτερος εν ζωή κατασκευαστής εικόνων αυτή την στιγμή στον πλανήτη. Ομως η μείξη του αστυνομικού στοιχείου, κοινώς του θρίλερ, με το επί της ουσίας περιεχόμενο της ταινίας, με άφησε κάπως αμήχανο, ή αν θέλετε δεν με ερέθισε τόσο όσο θα ήθελα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παρακολούθησα με ενδιαφέρον και τις δυο φορές την ταινία, κάτι που συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους.

Τι λέει Η νέα μούσα του Αλμοδόβαρ (συνέντευξη από το ΒΗΜΑgazino)

Γιατί μας αρέσει κι όταν δεν μας αρέσει ο Αλμοδόβαρ;

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ – ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ – GAZARTE – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ – STER ΙΛΙΟΝ – ODEON ΕΜΠΑΣΣΥ – ΔΑΝΑΟΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ ΜΑΡΟΥΣI – ODEON STARCITY – VILLAGE MALL – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΟΛΥΜΠΙΟΝ

Πάει πεθάναμε όλοι!

Πιάνεται η ψυχή σου παρακολουθώντας το «Contagion» (ΗΠΑ, 2011), τελευταία ταινία του αμερικανού auteur Στίβεν Σόντερμπεργκ (σημαίνει επιδημία αλλά για ακόμη μία φορά, άγνωστο το γιατί, προτιμήθηκε μόνον ο ξενόγλωσσος τίτλος στην ελληνική διανομή). Στο τέλος, σχεδόν φοβάσαι που… ζεις. Ακόμη και η πληροφορία ότι ο άνθρωπος πιάνει το πρόσωπό του 5.000 φορές κάθε μέρα είναι μια πληροφορία που τρομάζει σε μια ταινία όπου ένας ολόκληρος πλανήτης έχει μολυνθεί από θανατηφόρο ιό και βήχει διαρκώς.

Πόσω μάλλον σε μια ταινία που ενώ έχει ένα απίστευτα ελκυστικό καστ (Κέιτ Γουίσνλετ, Γκουίνεθ Πάλτροου, Ματ Ντέιμον, Τζουντ Λο, Λόρενς Φίσμπερν) αρνείται να ακολουθήσει τα βήματα μιας κλισέ περιπέτειας «καταστροφής» α λα Χόλιγουντ (π.χ. «Το ξέσπασμα» του Βόλφγκανγκ Πέτερσεν) αλλά παρακολουθεί δυσάρεστες καταστάσεις με ύφος ντοκιμαντερίστικο, όπως περίπου ο ίδιος ο Σόντερμπεργκ είχε κάνει στο «Traffic», που δεν ήταν άλλη μία κλισαρισμένη αστυνομική περιπέτεια αλλά ένα ντοκουμέντο μυθοπλασίας γύρω από την παγκόσμια διακίνηση ναρκωτικών.

Ετσι λοιπόν, εδώ, προσπαθούμε να καταλάβουμε από πού προήλθε και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτός ο διαβολεμένος ιός που εξολοθρεύει αδίστακτα τον πληθυσμό του πλανήτη. Ο Σόντερμπεργκ παίζει έξυπνα με τον χρόνο και απογυμνώνοντας εντελώς την ταινία από το στοιχείο της καθαρής περιπέτειας ενδιαφέρεται για τις αντιδράσεις των ανθρώπων προτού ο πανικός του θανάτου βγάλει στην επιφάνεια όλα τα ζωώδη ένστικτά τους και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – VILLAGE MALL – VILLAGE PΕΝΤΗ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – STER ΑΧΑΡΝΩΝ – ΝΑΝΑ – ΕΤΟΥΑΛ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ Ν. ΣΜΥΡΝΗ – ΔΙΑΝΑ ΜΑΡΟΥΣΙ – ΙΝΤΕΑΛ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ – CINE CITY ΜΠΟΥΡΝΑΖΙ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER CENTURΥ – STER CITY GATE – ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ

Βαρβατίλα – trash movie

Παίζοντας τον μισθοφόρο που επιστρέφει στην ενεργό δράση για να σκοτώσει κατά παραγγελία μερικούς ανθρώπους και να σώσει έτσι τον μέντορά του ο οποίος κρατείται από άραβα μεγιστάνα, ο Τζέισον Στέιθαμ στο «Killer elite» (ΗΠΑ, 2011) του Γκάρι Μακ Κέντρι δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από τα όσα κάνει στις trashy περιπέτειες όπου συνήθως τον βλέπουμε: καθαρίζει με ποικίλους τρόπους, τρέχει σαν λαγός, πηδάει από το ένα κτίριο στο άλλο και «φτύνει» διαρκώς μαγκιόρικες ατάκες που ακόμη και ένας Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ των eighties θα ζήλευε. Ζέχνει αδρεναλίνη σε τέτοιο βαθμό που θαρρείς ότι τον μυρίζεις. Το ερώτημα είναι τι δουλειά έχουν εδώ ηθοποιοί άλλης κλάσης όπως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο (ο μέντορας που λέγαμε) και ο Κλάιβ Οουεν στον ρόλο ενός αδικημένου στρατιωτικού που προσπαθεί να σταματήσει τον Στέιθαμ (ακόμη και το μουστάκι του Οουεν είναι ένα λάθος στην ταινία).

Δυστυχώς, την απάντηση στο ερώτημα δεν μπόρεσα να τη βρω, αν και η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια ο Ντε Νίρο μάς έχει συνηθίσει στις μετριότητες. Για την ιστορία, το «Killer elite» δεν έχει καμία σχέση με την ομότιτλη ταινία του Σαμ Πέκινπα (είχε παιχθεί στην Ελλάδα ως «Η αριστοκρατία του εγκλήματος») και είναι βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία που συνέβη τη δεκαετία του 1980, στην οποία η ιστορία εκτυλίσσεται.

Βαθμολογία: 1

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ODEON KOSMOPOLIS – ODEON STARCITY – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝ/ΦΟΣ «ΑΝΟΙΞΗ 1» – ΣΠΟΡΤΙNΓΚ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΝΑΝΑ – CINE CITY ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ

Ρομάντζο και μυστικές αποστολές

Από το Ανατολικό Βερολίνο του 1965 μέχρι το Τελ Αβίβ του 1997, μια πολυσύνθετη ιστορία αγάπης συνδυασμένη με μια παράξενη αποστολή της Μοσάντ, πλάθουν τον καμβά της ταινίας «Το χρέος» («The dept», ΗΠΑ, 2011) που γύρισε ο Τζον Μάντεν, γνωστός από τις ταινίες «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» και «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι».

Ο Μάντεν κοιτάζει με ρομαντικό μάτι την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και με τη βοήθεια της ομάδας των σκηνογράφων φτιάχνει όμορφες, γλαφυρότατες εικόνες με φόντο το μελαγχολικό Βερολίνο στο οποίο τρεις πράκτορες της Μοσάντ (Σαμ Γουόρδινγκτον, Τζέσικα Τσαστέιν και Μάρτον Τσόκας) περιμένουν το πράσινο φως για την σύλληψη ενός γερμανού γιατρού, επιστήμονα των ναζιστών (Γέσπερ Κρίστενσεν).

Τα πράγματα χάνουν κάπως το ενδιαφέρον τους στο παρόν, όπου η Ελεν Μίρεν (δηλαδή η ηρωίδα της Τσαστέιν σε μεγάλη ηλικία) αναλαμβάνει να ξοφλήσει χρέη που εκκρεμούν παίζοντας στο σοβαρό του τον ίδιο ρόλο που έπαιξε στο καρτουνίστικο «Red». Σε γενικές γραμμές μια ταινία που παρακολουθείται εύπεπτα χωρίς να είναι κάτι που δεν ξεχνιέται αμέσως.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΑΒΟΡΑ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΑΧΑΡΝΩΝ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΝΑΝΑ CINEMAX – ΤΙΤΑΝΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE – STER CENTURY

Αθάνατη Ρόζα

Για το ντοκιμαντέρ του Ρόι Σερ «Καναρίνι μου γλυκό» («My sweet canary», 2010, Ισραήλ / Ελλάδα) που αφορά τη σπουδαία ρεμπέτισσα Ρόζα Εσκενάζι έχουμε ήδη αναφερθεί λεπτομερώς με αφορμή την προβολή του στο πρόγραμμα Cine Doc του Γαλλικού Ινστιτούτου. Ο Σερ προσπαθεί να συνδυάσει τις πληροφορίες για τη ζωή της Εσκενάζι με την επιρροή που άσκησε στις νεότερες γενιές όχι μόνον των ελλήνων καλλιτεχνών όπως η Χάρις Αλεξίου που με τη «Δημητρούλα» έκανε και πάλι επιτυχία ένα τραγούδι της «δασκάλας» αλλά και των ξένων. Το μεγαλύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ άλλωστε (και δυστυχώς το λιγότερο σε ενδιαφέρον) ακολουθεί την πορεία τριών σύγχρονων μουσικών (της Τουρκάλας Μεχτάπ Ντεμίρ, του Ισραηλινού Τόμας Κατζ και της Ελληνοαγγλίδας Μάρθα Δημήτρη Λούις) σε ένα μουσικό ταξίδι με σταθμούς την Κωνσταντινούπολη, τη Θεσσαλονίκη _ βάση της Εσκενάζι _ και της Ιερουσαλήμ.

Είναι φυσικό από ένα ντοκιμαντέρ για τη Ρόζα να θες να μάθεις όσο το δυνατόν περισσότερα για αυτήν. Αυτό προσφέρεται από τις πληροφορίες που παραχωρούν ο βιογράφος της Κώστας Χατζηδούλης και η εγγονή της Ρόζα Λυκιαρδοπούλου αλλά κυρίως από το ελάχιστο σωσμένο οπτικοακουστικό υλικό όπως η εκπομπή της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης που είχε αφιερώσει στην Εσκενάζι το 1976 ο Γιώργος Παπαστεφάνου με καλεσμένη την Αλεξίου.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ – ΔΑΝΑΟΣ (Σάββατο και Κυριακή 22, 23 Oκτωβρίου)

Μια απ’ τα ίδια

Η «Μεταφυσική δραστηριότητα 3» («Paranormal activity 3», ΗΠΑ, 2011) των Χένρι Τζουστ – Αριελ Σούλμαν είναι η συνέχεια της «Μεταφυσικής δραστηριότητας 2» που ήταν η συνέχεια της «Μεταφυσικής δραστηριότητας», ενός θρίλερ του 2007(!) που έγινε επιτυχία κυριολεκτικά από το πουθενά: όπως και στις δύο συνέχειές του, ο θεατής παρακολουθεί τα μεταφυσικά δρώμενα που λαμβάνουν χώρα μέσα σε ένα σπίτι μέσω των καμερών που έχουν τοποθετηθεί στο εσωτερικό του προκειμένου να καταγράφουν διαρκώς καθετί ύποπτο. Ο ορισμός με άλλα λόγια του reality TV αλλά στη μορφή του θρίλερ. Για τρίτη φορά κουράστηκα, βαρέθηκα και εκνευρίστηκα. Το μόνο εύρημα στην ταινία είναι ότι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού (Κρίστοφερ Νίκολας Σμιθ) σκαρφίζεται έναν τρόπο ώστε η κάμερα να κινείται τοποθετώντας την σε έναν μηχανισμό ανεμιστήρα. Σιγά τα ωά δηλαδή.

Βαθμολογία: 1

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ODEON KOSMOPOLIS – ODEON STARCITY – STER ΑΧΑΡΝΩΝ – STER ΙΛΙΟΝ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – ΝΑΝΑ – CINEMAX- CINECITY ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE – STER CENTURY – STER CITY GATE

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ

>>>«Winx Club 3D: Μαγική περιπέτεια» του Ιτζίνιο Στράφι. Μετά την επιτυχία της πρώτης ταινίας («Winx Club: Το Μυστικό του Χαμένου Βασιλείου») και τον τέταρτο κύκλο της τηλεοπτικής σειράς, οι διάσημες νεράιδες ανοίγουν τα φτερά τους στη μεγάλη οθόνη χάρη στη στερεοσκοπική τεχνολογία. Η πρώτη συνάντηση για το έργο έγινε το 2007, προτού καν ολοκληρωθεί το πρώτο φιλμ. Πραγματοποιήθηκαν περίπου 5.000 σκίτσα για τους περίπου 90 χώρους του έργου και περίπου 220 χαρακτήρες με διαφορετικά ρούχα, μαλλιά και μεταμορφώσεις. Για να υλοποιηθούν τα 125.000 καρέ που περιλαμβάνει το τελικό φιλμ συνεργάστηκαν 400 επαγγελματίες του χώρου.

Βαθμολογία: _

Αίθουσες 3D: ODEON STARCITY – ODEON ΚΟSMΟPΟLIS – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΒΑΡΚΙΖΑ -ΑΙΓΛΗ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ -ΝΑΝΑ CINEMAX ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER CITY GATE

Αίθουσες 2D: ODEON STARCITY – ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΝΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ

>>>Στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας η Λουκία Ρικάκη παρουσιάζει την νέα ταινία της «Το σχέδιο Σωτηρία έφερε τους καλλιτέχνες στο νοσοκομείο» για το Εικαστικό Σχέδιο Σωτηρία: Μνήμη και ασθένεια στον εικαστικό λόγο. «Μια ταινία 100 εικαστικών καλλιτεχνών, δεκάδων λειτουργών Δημόσιας Υγείας και ορισμένων κινηματογραφιστών όπως αναφέρει το δελτίο τύπου».