Για τους σκουπιδόλοφους δεν έχουμε να πούμε τίποτε: είναι αηδιαστικοί, θα φέρουν την πανούκλα, υποβαθμίζουν τη ζωή μας. Πρόκειται για μια αθλιότητα την οποία εμπεδώσαμε πολύ προτού έλθει η κρίση. Για το πολιτικό σύστημα που οδηγεί στον σκουπιδόλοφο έχουμε να πούμε πολλά κι ακόμη περισσότερα έχουμε να πούμε για τη μετάβαση στην επόμενη φάση, όπου οι δρόμοι της πόλης θα είναι πεντακάθαροι αλλά οι μισοί κάτοικοι θα ζουν στον υπόνομο. Για τις απεργίες των λεωφορείων δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε ότι ταλαιπωρούν τον κοσμάκη, θα πρέπει όμως να σταθούμε και στις πολιτικές ευθύνες των κυβερνήσεων που καταδίκασαν τις εταιρείες μεταφορών. Πράγματι οι διοικήσεις έδιναν στους οδηγούς το ένα μπόνους μετά το άλλο: επίδομα προθέρμανσης οχήματος, επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, επίδομα γάλακτος. Ταυτόχρονα αγόραζαν οχήματα σε τιμή πενταπλάσια της αξίας, χωρίς ποτέ να γίνει έλεγχος. Εν τούτοις θα ήταν χρησιμότερο, αντί να ανασκαλεύουμε τις αιτίες του κακού, να εστιάσουμε στα μελλούμενα. Οταν θα έχουν τελειώσει οι κινητοποιήσεις, όταν θα έχουν ελαχιστοποιηθεί οι μισθοί των οδηγών και θα έχει εξυγιανθεί ο κλάδος, το επιβατικό κοινό δεν θα τα σκέφτεται όλα αυτά: θα ψάχνει να βρει χρήματα για να πληρώσει το εισιτήριο του τρόλεϊ – που θα έχει ακριβύνει ακόμη περισσότερο.

Εχουμε καταλάβει πώς φαντάζεται η κυβέρνηση το λειτουργικό κράτος. Ενα εύγλωττο παράδειγμα βρίσκεται στους κάδους απορριμμάτων. Την καθαριότητα θα αναλάβουν ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες θα κοστίζουν λιγότερο στο Δημόσιο και θα προσφέρουν μια μονίμως αστραφτερή πόλη. Για να επιτευχθεί αυτό και για να κερδίσει ο ιδιώτης το κατιτίς του δεν αρκεί η εντατικοποίηση της δουλειάς. Θα χρειαστεί να συμπιεστούν και οι μισθοί. Για ακόμη μεγαλύτερη εξοικονόμηση θα ευρεθούν πλάγιοι τρόποι αποφυγής εξόδων, όπως η περικοπή των σπάταλων και περιττών ενσήμων. Ηδη θεσμοθετήθηκε το ημερήσιο ένσημο για να εξυπηρετηθούν οι εργοδότες. Εχει κανείς αμφιβολία ότι οδηγούμαστε σε μια εργασιακή ζούγκλα όπου όλα θα λειτουργούν άψογα και όλοι οι δούλοι θα στέκονται προσοχή για να μη χάσουν τα ψίχουλα της αμοιβής τους; Είναι προφανές ότι η σπατάλη του παρελθόντος οδηγεί πολλούς στα άκρα, να υποστηρίζουν δηλαδή ότι πρέπει να μπει τάξη και στο όνομα της τάξης επιτρέπεται η περιστολή του κοινωνικού κράτος. Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν θέλουμε να καταργήσουμε κάθε έννοια κράτους πρόνοιας, αν δεχόμαστε τις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις. Το κρίσιμο ερώτημα αφορά τις εναλλακτικές επιλογές. Η κυβέρνηση επιτίθεται αποκλειστικά στους εύκολους στόχους θεωρώντας ότι η «μεταρρύθμιση» θα είναι αναίμακτη. Το μήνυμα είναι «μην απεργείτε, μην αντιδράτε, μη διαμαρτύρεστε γιατί δεν έχετε να κερδίσετε κάτι». Δεν υπολογίζει ότι όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται με άκομψο και αντικοινωνικό τρόπο απλά δεν έχουν να χάσουν τίποτε.

keza@tovima.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ