Να το κάνουµε Αρκάδι λοιπόν. Να πούµε «όχι» στη βοήθεια, να γυρίσουµε στη δραχµή, να ανακτήσουµε επιτέλους την εθνική µας ανεξαρτησία και ας είµαστε φτωχοί! ∆ύο χρόνια µετά την υπογραφή του µνηµονίου η συζήτηση στην Ελλάδα µοιάζει να βρίσκεται ακόµη στο µηδέν. Οχι µόνο δεν έχουµε καταφέρει να οµονοήσουµε σε τίποτε, αλλά αντιθέτως όλο και πιο πολλοί µοιάζει να αµφισβητούν στον πυρήνα της την προσπάθεια που γίνεται για να αποφύγουµε τη χρεοκοπία.
Στη Βουλή ο υπουργός Οικονοµικών – όποιες ευθύνες και αν έχει για τους χειρισµούς των τελευταίων µηνών – αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπιστεί τα αυτονόητα, το ευρώ δηλαδή και τη θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη, επισηµαίνοντας τον κίνδυνο µιας νέας «εθνικής τύφλωσης».
Η αναφορά φυσικά στον πόλεµο του 1897 που προκλήθηκε µέσα από ένα κλίµα αυτοτροφοδοτούµενης πλειοδοσίας ανέξοδου πατριωτισµού και που θα µπορούσε να είχε στοιχίσει πανάκριβα στην Ελλάδα, αν δεν συγκρατούσαν την Τουρκία οι ξένες δυνάµεις. Αυτό βεβαίως καθόλου δεν εµπόδισε όσους προκάλεσαν την καταστροφή να µιλούν για διεθνή συνωµοσία σε βάρος της χώρας µας. Ακριβώς όπως συµβαίνει και σήµερα, όπου για κάποιους το ελληνικό πρόβληµα δεν είναι παρά ένα µικρό µέρος µιας γερµανικής συνωµοσίας για την εκ των έσω άλωση της Ευρώπης.
Ακόµη και αυτές οι γερµανικές ανακολουθίες, η απουσία ολοκληρωµένων λύσεων, το γεγονός ότι η κυρία Μέρκελ από την αρχική άρνησή της να δώσει έστω και ένα ευρώ για την Ελλάδα σήµερα έχει φτάσει να συζητεί αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών, ενιαία οικονοµική διακυβέρνηση µε προοπτική και το ίδιο το ευρωοµόλογο, που τόσο ξόρκιζε, µεταφράζονται ως ένα κυνικό σχέδιο, το σφίξιµο του βόα που λίγο-λίγο πνίγει την Ελλάδα.
∆εν είναι δύσκολο να καταλάβει βέβαια κανείς γιατί τέτοιες θεωρίες έχουν πέραση. Στενάζει σχεδόν όλη η Ελλάδα από τα σκληρά µέτρα. Οι αντιδράσεις δεν προκαλούνται γιατί είµαστε υπό κατοχή, αλλά γιατί θίγονται τα συµφέροντα και πλήττεται το βιοτικό επίπεδο εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών. Χωρίς το οικονοµικό κόστος δεν θα συζητούσαµε καν για το µνηµόνιο. Και αν θέλουµε να είµαστε ειλικρινείς, τα συνδικάτα κηρύσσουν επανάσταση για την εργασιακή εφεδρεία, δεν κουνήθηκε κανένας όµως για τους 400.000 ανέργους του ιδιωτικού τοµέα που αυτοί πράγµατι µπορεί να µην έχουν στον ήλιο µοίρα. Το πραγµατικό ερώτηµα λοιπόν είναι αν θα είµαστε καλύτερα όταν θα γίνουµε Κούγκι.
Αρθρογραφούν ορισµένοι υποστηρίζοντας ότι µε τη δραχµή θα ανακτήσουµε την ανταγωνιστικότητά µας και θα πάρει µπρος η ανάπτυξη. Ξεχνούν όµως ότι αυτό θα συµβεί µε µείωση των πραγµατικών εισοδηµάτων – επιπλέον της σηµερινής –, που µπορεί να φθάσει και στο 50%. Αν σήµερα γίνεται επανάσταση για τα 500 ευρώ που θα κοστίσει η µείωση του αφορολογήτου, τότε θα µιλάµε για 3.000 και 5.000 ευρώ. Η απώλεια που θα προκληθεί στην αξία των καταθέσεων είναι γνωστή. Και η ανάπτυξη όµως κάθε άλλο παρά δεδοµένη θα είναι. Φωνάζουν σήµερα τα συνδικάτα του ∆ηµοσίου για την εργασιακή εφεδρεία. Τι άλλο µπορεί να σηµαίνει όµως η παραγωγική αναδιάρθρωση από το ότι θα πρέπει να κλείσουν οι αντιπαραγωγικές δραστηριότητες στον δηµόσιο τοµέα; Για να µην πούµε για τα κεφάλαια που θα χρειαστούν για επενδύσεις – και πώς θα βρεθούν όταν δεν θα µπορούµε να δανειστούµε; – ή τις εισαγωγές χωρίς τις οποίες η χώρα δεν µπορεί να ζήσει. Να συνεχίσουµε λοιπόν στην Εντατική; Κάθε τόσο και µια νέα αφαίµαξη, µια νέα εθνική ταπείνωση για µέτρα και όρους, αλλιώς λεφτά γιοκ; ∆εν ακούγεται καθόλου ηρωικό. ∆υστυχώς, όπως µας υπενθύµισε και ο ευρωπαίος τραπεζίτης, έχουµε µπροστά µας µαραθώνιο. Αλλωστε το είπε και ο ποιητής: η δουλειά κάνει τους άντρες…
kapsis@dolnet.gr
