Τα θεμέλιά του βαστάνε περίπου έναν αιώνα, από τότε που η Κηφισιά ήταν η εξοχή των μεγαλοαστών και οι μετακινήσεις των Αθηναίων προς τον θερινό προορισμό τους γίνονταν με ανθοστολισμένες άμαξες. Σήμερα έπρεπε να προσπεράσουμε πολλά τετρακίνητα πολυτελή αυτοκίνητα για να μπούμε στην καρδιά της «παλιάς» Κηφισιάς και να διαβούμε το κατώφλι του πέτρινου σπιτιού, το οποίο δεν υψώνεται αυθάδικα όπως πολλά νέα οικήματα της περιοχής.
Αντίθετα, τα 170 τετραγωνικά μέτρα είναι στην ουσία ένας χώρος μοιρασμένος σε τρία επίπεδα με μικρές υψομετρικές μεταξύ τους διαφορές: λίγα σκαλοπάτια χωρίζουν το καθιστικό από τη «βυθισμένη» κουζίνα και από τα υπερυψωμένα υπνοδωμάτια. Ετσι, χωρίς τις τυπικές σκάλες μιας μεζονέτας, το σπίτι δείχνει και είναι πιο ξεκούραστο, ενώ συγχρόνως οι κρεβατοκάμαρες είναι απομονωμένες και η κουζίνα μακριά από αδιάκριτα βλέμματα – ποιος μάγειρας, εξάλλου, θέλει θεατές επάνω από το κεφάλι του; Ο λειτουργικός σχεδιασμός και η ατμόσφαιρά του, που παραπέμπει σε έναν γαλήνιο τρόπο ζωής, έκαναν το ζευγάρι των ιδιοκτητών να το ερωτευτεί και τη διακοσμήτρια Μαριλένα Ρίζου να δουλέψει διακριτικά, φέρνοντας στο φως τα δυνατά στοιχεία της κατοικίας. «Καθώς το σπίτι ήταν διατηρητέο, δεν έγιναν δραστικές επεμβάσεις» εξηγεί η κυρία Ρίζου, η οποία διάλεξε χρώματα, χαλιά, έπιπλα και φώτα στον χρυσό κανόνα του δημιουργικού mix and match.
Αντίκες της οικογενείας συγκατοικούν με έργα τέχνης των Ρόκου, Βασιλάκου, Ψυχογιού, με επώνυμα ντιζάιν αντικείμενα αλλά και μικροέπιπλα από την Ikea. Το αποτέλεσμα είναι ένας χώρος για ευ ζην με νευραλγικό σημείο τις διαφυγές στις βεράντες, που είναι ελαφρώς υπερυψωμένες από τον δρόμο, ή στον πίσω κήπο με το μπάρμπεκιου, που προστέθηκε ακολουθώντας τη μετά cocooning εποχή.
Τα παράθυρα έχουν όλα θέα στον κήπο με τα μεγάλα δέντρα, που μετρούν δεκαετίες στον κορμό τους και δεν θυσιάστηκαν στον τυρκουάζ βυθό μιας πισίνας, τις πολύχρωμες τριανταφυλλιές, που δίνουν νόημα στα βάζα του σαλονιού, αλλά και τα αρωματικά παρτέρια, που προστέθηκαν πρόσφατα για να τροφοδοτούν την γκουρμέ κουζίνα του σπιτιού με φρέσκα μυρωδικά και ζαρζαβατικά.
Σε ένα τόσο εύκολο μέσα-έξω τα καλοκαίρια περνούν με μια γλυκιά ραθυμία: γεύμα ή απογευματινό τσάι στη δημοφιλή μπροστινή βεράντα ή στη λιγότερο πολυσύχναστη πλαϊνή, καλέσματα με φίλους α λα αμερικέν στον πίσω κήπο, όπου φιλοξενείται η εξωτερική τραπεζαρία. Με τα πρωτοβρόχια, επιστροφή στη θαλπωρή της εστίας: στο τζάκι που με την πρώτη πτώση της θερμοκρασίας ανάβει στο ίδιο σημείο που η φλόγα του ζέσταινε τους ενοίκους εκείνον τον χειμώνα του 1920.
