Ξεκάθαρα πράγµατα: µπερδεύοντας ανθρώπους και καταστάσεις και εµφανίζοντας την εξαίρεση σαν κανόνα η πιπίλα της εποχής, πικρή και συκοφαντική, είναι η «καταδίκη» της λεγόµενης «γενιάς του Πολυτεχνείου» και της «µεταπολίτευσης». Λέγεται αυτό συστηµατικά σαν αίτιο της σηµερινής κρίσης.
Κατανοώ το κίνητρο των προσκυνηµένων της δικτατορικής περιόδου που λοιδορούν όσους χτυπήθηκαν µε τη χούντα, συχνά µε τεράστιο προσωπικό κόστος, και όπως είναι λογικό, πήραν µετά µέρος, µε τον άλφα ή βήτα τρόπο, στη δηµόσια ζωή: εκδικούνται για τη δική τους µικρότητα. Ορισµένοι τους ακούνε. Αλλά ποιό είναι το σωστό: οι όσοι αντιστάθηκαν στη δικτατορία να κλειστούν ερµητικά στα σπίτια τους εκχωρώντας τη δηµόσια ζωή σε όσους λιποψύχησαν;
∆εν κατανοώ όσους ουρλιάζουν για τα πεπραγµένα της Μεταπολίτευσης. Εζησε ποτέ ο τόπος καλύτερη πολιτική δηµοκρατία; Αυξήθηκε ποτέ τόσο και σε τόσο λίγα χρόνια το ΑΕΠ; Πετύχαµε ποτέ, ως κράτος, τόσα όσα κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης: ένταξη στην ΕΟΚ, ένταξη στην ΟΝΕ, ένταξη της προβληµατικής Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τέτοια άνοδο του βιοτικού επιπέδου, Ολυµπιακούς Αγώνες, πολύ πιο αξιοπρεπείς σχέσεις µε συµµάχους και µη;
Πολλά άλλα δυστυχώς δεν έγιναν. Χάθηκε ο έλεγχος του δηµόσιου χρέους κυρίως από το 2004 και µετά, που ο Σηµίτης, παρά τους Ολυµπιακούς, είχε καθηλώσει και άρχισε να περιορίζει, το απαίσιο σπορ της διαφθοράς έγινε πανεθνικό µε την ενεργό συµµετοχή της πλειονό τητας. Και κάτω από την πίεση συνδικάτων µεταλλαγµένων σε συντεχνίες και µε την ενεργό συµπαράταξη του πολυσυλλεκτικού λαϊκισµού, ο κρατικός µηχανισµός σάπισε. Χρειαζόµασταν ριζικές µεταρρυθµίσεις που θα προχωρούσαν αποφασιστικά ό,τι είχε ήδη ξεκινήσει από τον Σηµίτη. Οι πολίτες προτίµησαν τον Κώστα Καραµανλή. Σε τι φταίει το Πολυτεχνείο και οµαδικά η «γενιά» του, σε τι φταίει γενικά και απόλυτα η Μεταπολίτευση;
Η Μεταπολίτευση είναι ένα δηµοκρατικό Σύνταγµα και µερικές πρακτικές πολιτικής συµβίωσης και αµοιβαίας ανοχής. Καλή ή κακή, η επικρατούσα νοµενκλατούρα είναι επιλογή των πολιτών και όχι των θεσµών και δεν υπάρχουν δηµοκρατικοί θεσµοί, µόνο µερικά πρακτικά µέτρα, που να µπορούν χωρίς κίνδυνο εκτροπής να επιβάλλουν «άριστους», «αδιάφθορους» και «άφθαρτους» και άλλα επικίνδυνα παραµύθια όπως αυτά που κυκλοφορούν τελευταία Το δύσκολα εφικτό είναι να υπάρξουν δηµοκρατικές πρωτοβουλίες «άριστων, αδιάφθορων και άφθαρτων» για κάτι το θετικά νέο. Θα υπάρξουν; Οσο για τη «γενιά του Πολυτεχνείου», δεν περιλαµβάνει όσους ήταν νέοι τότε και άκουγαν, αν άκουγαν, Ντόυτσε Βέλε, Εδώ Παρίσι και BBC τρέµοντας την ΕΣΑ ή όσους χάζεψαν από µακριά τα γεγονότα, αλλά τους σχετικά λίγους που δεν ξεγράφεται ότι ΗΤΑΝ στη Νοµική, ΗΤΑΝ στο Πολυτεχνείο, στελέχωσαν εδώ και στο εξωτερικό τις αντιστασιακές οργανώσεις και τα παράνοµα κόµµατα, παίζοντας συχνά µε τη ζωή τους. Βρήκαν δηλαδή τρόπους να πουν «όχι» στην τυραννία. Το κακό δεν είναι αυτοί. Το κακό είναι ότι µας περικυκλώνουν πια όλο και περισσότεροι οι άθλιοι.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
