«Εκαστος τόπος έχει την πληγήν του» έγραφε πριν από σχεδόν ενάμιση αιώνα ο Εμμανουήλ Ροΐδης και συνέχιζε: «Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Ελληνας…». Οσο υπερβολική γενίκευση και αν ακούγεται αυτή η διαπίστωση διατηρεί αναλλοίωτη την αξία της και σήμερα. Την ώρα που το σύνολο σχεδόν της ευρωπαϊκής ηγεσίας ασχολείται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με το δικό μας πρόβλημα, την ώρα που δεν υπάρχει έντυπο στον κόσμο που να μην έχει αναφορά καθημερινά στο ελληνικό χρέος και στις παρενέργειές του, εμείς ή για να είμαστε ακριβείς η πολιτική μας ηγεσία περί άλλα τυρβάζει, επιμένοντας να ζει στο δικό της αυτιστικό σύμπαν.
Ενώ η απειλή της χρεοκοπίας, συντεταγμένης ή μη, είναι προ
των πυλών, τα ταμεία του κράτους παραμένουν άδεια και οι δανειστές μας σχεδιάζουν το μέλλον ερήμην μας, το ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό μας σύστημα κατατρύχεται από προσωπικά παιχνίδια επιβίωσης ή άσφαιρες κοκορομαχίες για ένα πουκάμισο αδειανό… Είτε γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι και η δική του κατάρρευση είναι θέμα χρόνου, είτε γιατί δεν έχει καν τη δυνατότητα να αντιληφθεί ότι οι εξελίξεις το έχουν ξεπεράσει, αδυνατεί να συνεννοηθεί ακόμη και για τα αυτονόητα. Εχουμε μια κυβέρνηση αποδιοργανωμένη, με έναν Πρωθυπουργό χωρίς σχέδιο, με εξαντλημένο το κεφάλαιο αξιοπιστίας του, που αρκείται να παρακολουθεί τους διαγκωνισμούς των υπουργών του για την επόμενη ημέρα και τρέχει, μονίμως εκ των υστέρων, να αποδεχθεί θεμιτές και αθέμιτες εντολές της τρόικας, μήπως και προλάβει την τελευταία στιγμή την κατάρρευση της χώρας στα χέρια του. Με μια αξιωματική αντιπολίτευση στον κόσμο της, που αρνείται να δει την πραγματικότητα, αποκομμένη από κάθε συμμαχία με τους ευρωπαίους συνοδοιπόρους της, και με έναν αρχηγό που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να βρεθεί έστω και για λίγες εβδομάδες στην καρέκλα μιας ετοιμόρροπης εξουσίας, αδιαφορώντας αν θα συνδέσει την τύχη του με μια χρεοκοπημένη χώρα. Με ένα ΚΚΕ που από τη μια συνεχίζει την επαναστατική γυμναστική και από την άλλη, δίκην παλαιοημερολογιτών, διοργανώνει επιμνημόσυνες δεήσεις μετά χορωδίας για την αποκατάσταση του Ζαχαριάδη. Με έναν ΣΥΡΙΖΑ να ονειρεύεται το νέο ΕΑΜ με τον Τσίπρα σε ρόλο Βελουχιώτη και να αναζητεί πολιτική ταυτότητα σε καταλήψεις και συλλαλητήρια κάθε λογής αγανακτισμένων. Και βέβαια με τους συνδικαλιστές, του δημόσιου τομέα κυρίως, να διαλύουν ό,τι έχει απομείνει από το κράτος, για να μη χάσουν τη σιγουριά που απολάμβαναν ως τώρα, αδιαφορώντας αν δεν υπάρχει αύριο…
Δυστυχώς, ακόμη και αν δεν χρεοκοπήσουμε ως χώρα, έχουμε χρεοκοπήσει ως κοινωνία. Εμείς που επαιρόμαστε ως γεννήτορες της Δημοκρατίας καταφέραμε να έχουμε το πιο φαύλο, το πιο ανίκανο πολιτικό σύστημα γιατί έτσι βόλευε την αρπακολλατζίδικη νοοτροπία μας. Γιατί, για να επανέλθουμε στον Ροΐδη, «τα μεν πάτρια ήθη απηρνήθημεν, του δε διανοητικού βίου των εθνών της Δύσεως δεν μετέχομεν εισέτι…». Ή για να θυμηθούμε τον Σαββόπουλο και τους «Εκδρομείς του ’60»: «Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί…».
