Τι εµπόδισε τον κ. Κ. Καραµανλή να αντιληφθεί ότι η οικονοµία νοσεί; Ποια ήταν τα αίτια της αποτυχίας αποφυγής της προσφυγής στον διεθνή οικονοµικό έλεγχο που δεσµεύει την Ελλάδα σε βαθιά λιτότητα και επιβάλλει την απώλεια ελέγχου της οικονοµικής πολιτικής για πολλά χρόνια; Γιατί ο κ. Γ. Παπανδρέου σε µυστική συνάντηση µε τον κ. Γ. Παπακωνσταντίνου απέρριψε κατηγορηµατικά την εφαρµογή ενός επείγοντος προγράµµατος διαρθρωτικών µεταρρυθµίσεων τον ∆εκέµβριο του 2009; Το «Αφήγηµα της κρίσης», που ξεκινά σήµερα στο «Βήµα της Κυριακής» και ολοκληρώνεται την επόµενη εβδοµάδα, περιγράφει τις αποφάσεις και τα παρασκήνια που οδήγησαν ως εδώ. Ο κ. Καραµανλής, εγκλωβισµένος στην αναγκαιότητα πολιτικής διαχείρισης σειράς σκανδάλων, άσκησε «βέτο» στη χάραξη σταθεροποιητικής πολιτικής, ενώ όταν συνειδητοποίησε τους µεγάλους κινδύνους που διέτρεχε η οικονοµία και πρότεινε λιτότητα κατά την προεκλογική περίοδο του 2009, ο κ. Παπανδρέου απέσπασε τη σκυτάλη της «ήπιας προσαρµογής». «Κλείσ’ το το µπ…» φέρεται να είπε οργισµένος ο κ. Κ. Καραµανλής αργά το απόγευµα της 8ης Μαΐου 2009 στον τότε Πρόεδρο της Βουλής κ. Δ. Σιούφα. Ο τέως Πρωθυπουργός αναφερόταν στο Κοινοβούλιο χρησιµοποιώντας έναν χαρακτηρισµό που αρκετοί (ιδίως «αγανακτισµένοι» πολίτες) αρέσκονται να επαναλαµβάνουν.
Ο κ. Καραµανλής, ο οποίος άρχισε και τέλειωσε το «ραντεβού µε την Ιστορία» µε δύο συµβολικές αναφορές στο ίδιο πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας (υπενθυµίζεται η αναφορά στους «νταβατζήδες» στις 6 Οκτωβρίου 2004), είχε πολλούς λόγους να ανήκει στους «αγανακτισµένους».
Ο άλλοτε εκλεκτός των δηµοσκοπήσεων έβλεπε σε αυτές το τέλος της πολιτικής του κυριαρχίας. Το ΠΑΣΟΚ κλιµάκωνε µια οµοβροντία επιθέσεων για όλα τα σκάνδαλα που σφράγισαν την εποχή των «σεµνών και ταπεινών». Επειτα από πέντε χρόνια Νέας Δηµοκρατίας η οικονοµία επιτάχυνε χωρίς φρένο στον κατήφορο, η λαϊκή δυσαρέσκεια αυξανόταν σταθερά και η Ελλάδα τελούσε υπό την πίεση των υπόλοιπων Ευρωπαίων για την άµεση λήψη περιοριστικών µέτρων.
Την ίδια ώρα που το ελληνικό κράτος κατέρριπτε το παγκόσµιο ρεκόρ δανεισµού διεκδικώντας από τις αγορές το ποσό του 1 δισ. ευρώ την εβδοµάδα(!) προκειµένου να εξυπηρετεί τις λήξεις των οµολόγων, τους τόκους του δηµόσιου χρέους και τα «φρέσκα» ελλείµµατα που δηµιουργούσε, ογκώδη κουτιά µε έγγραφα περνούσαν τις πύλες της Βουλής για να αποτελέσουν το αντικείµενο εξεταστικών επιτροπών. Εκείνο το ζεστό απόγευµα και µόλις έναν µήνα πριν από τις ευρωεκλογές του Ιουνίου στο Μέγαρο Μαξίµου ενεργοποιήθηκαν τα αντανακλαστικά της εξουσίας από την πληροφορία ότι το ΠΑΣΟΚ σχεδίαζε να καταθέσει στη Βουλή πρόταση για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το σκάνδαλο των δοµηµένων οµολόγων. Ο κ. Καραµανλής συζήτησε µε τον διευθυντή του γραφείου του κ. Ι. Αγγέλου και τον «υπερυπουργό» Εσωτερικών κ. Πρ. Παυλόπουλο και αποφάσισε να «κλείσει τη Βουλή». Οι αντιρρήσεις του κ. Σιούφα, ο οποίος είχε δηµοσιοποιήσει το πρόγραµµα των κοινοβουλευτικών εργασιών της επόµενης εβδοµάδας, αγνοήθηκαν. Προεδρικό διάταγµα που υπέγραψε ο Πρόεδρος της Δηµοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας και θυροκολλήθηκε τη νύχτα εκείνης της Παρασκευής «επέβαλλε» τη λήξη των εργασιών της Β’ τακτικής συνόδου της ΙΒ’ περιόδου της Βουλής και εξασφάλισε την παραγραφή των ποινικών ευθυνών για όσες αποφάσεις ελήφθησαν την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης Καραµανλή – µεταξύ 2004 και 2007.
Γνώστης των µυστικών διεργασιών στο εσωτερικό της τότε κυβέρνησης βεβαιώνει ότι η κυβερνητική ηγεσία έδειχνε έντονο ενδιαφέρον για το σκάνδαλο των «δοµηµένων οµολόγων». Επρόκειτο για µια κλασική υπόθεση διακίνησης µαύρου πολιτικού χρήµατος µέσα από την εµπλοκή των ασφαλιστικών ταµείων σε αγορές σύνθετων χρηµατοοικονοµικών προϊόντων που κυριάρχησε στην επικαιρότητα το 2006 και το 2007 έπειτα από διαδοχικές αποκαλύψεις του «Βήµατος». Αν οι οργανωτές της απάτης είχαν αφεθεί ανενόχλητοι να επιβαρύνουν την κοινωνική ασφάλιση µε τα «σύνθετα σκουπίδια» τους, τότε µεγάλα ασφαλιστικά ταµεία θα είχαν χρεοκοπήσει ταυτόχρονα µε το ξέσπασµα της παγκόσµιας χρηµατοοικονοµικής κρίσης.
Τα δοµηµένα οµόλογα δεν ήταν µόνο η αιτία της αιφνιδιαστικής λήξης των εργασιών της Βουλής τον Μάιο του 2009. Ηταν ταυτόχρονα η αιτία της προκήρυξης πρόωρων εκλογών τον Αύγουστο του 2007. Το νωπό τότε σκάνδαλο είχε αναλάβει να διερευνήσει ο επικεφαλής της Αρχής κατά του ξεπλύµατος µαύρου χρήµατος κ. Γ. Ζορµπάς.
Ο άλλοτε εκλεκτός των «νεοκαραµανλικών» τοποθετήθηκε το 2004 Γραµµατέας Εξοπλισµών αλλά σύντοµα αποδείχθηκε «απείθαρχος», µε αποτέλεσµα να τον µετακινήσουν στην Αρχή για το ξέπλυµα προκειµένου να τον ξεφορτωθούν. Η ειρωνεία είναι ότι το σκάνδαλο των οµολόγων «έπεσε» στα χέρια του κ. Ζορµπά αφού ανήκε στην αρµοδιότητα της Αρχής! Αποφάσισε να το διερευνήσει µόνος του αρνούµενος να παράσχει οποιαδήποτε πληροφόρηση. Στις αρχές Αυγούστου του 2007, και όταν η εξουσία απολάµβανε τα κότερα και τις (κατά κανόνα αυθαίρετες) επαύλεις των ευνοουµένων της, ο κ. Ζορµπάς παρέδωσε ένα «δηλητηριώδες» πόρισµα στην Εισαγγελία Πρωτοδικών, που αναφερόταν σε ευθύνες πολιτικών προσώπων και σε διοχέτευση προµηθειών σε «συγκεκριµένο πολιτικό χώρο». Προφανώς δεν εννοούσε τους Οικολόγους Πράσινους… Στις 13 Αυγούστου 2007 η Εισαγγελία Πρωτοδικών επικαλέστηκε το τυπικό γεγονός ότι το πόρισµα δεν είχε υπογραφεί από όλα τα µέλη της Αρχής (αλλά µόνο από τον κ. Ζορµπά). Το αποκάλεσε «µη σύννοµο» και το επέστρεψε στην Αρχή αντί να το προωθήσει στη Βουλή.
Ο κ. Καραµανλής βρισκόταν στην Τήνο µαζί µε τον κ. Παυλόπουλο. Ο λόγος των κοινών διακοπών δεν ήταν προφανώς το… ανύπαρκτο ταλέντο του καθηγητή στα ανέκδοτα. Ηταν οι εκλογές. Τις αποφάσισαν την ίδια ηµέρα που η Εισαγγελία επέστρεψε το πόρισµα στην Αρχή. Με την προκήρυξή τους οι σκελετοί των οµολόγων κρύφτηκαν στο σεντούκι του παρελθόντος. Επανεµφανίστηκαν το 2009 και αµέσως «εξαφανίστηκαν» µε τη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη νέων εθνικών εκλογών. Τα αδικήµατα παραγράφηκαν και µια ανώδυνη παρωδία κοινοβουλευτικής συζήτησης (ένα είδος «µνηµοσύνου της διαφάνειας»…) έγινε το 2010.
