Όπου βρεθείς, όπου σταθείς, όποιο σπίτι κι αν επισκεφθείς ακούς τα ίδια πράγματα. Οι πολίτες βγάζουν την ανασφάλεια των ημερών, αγωνιούν για τα μελλούμενα, φοβούνται για τα λεφτά, για τις δουλειές τους, οικτίρουν τους πάντες και βεβαίως δεν μπορούν να πιστέψουν πώς φθάσαμε σε αυτό το χάλι.
Κάπως έτσι λοιπόν, υπό το βάρος της ανασφάλειας και της αγωνίας για το μέλλον, όλοι, συνομιλώντας και αναζητώντας λύσεις και επιλογές, έρχονται σε επαφή με τα κοινά.
Πρόσωπα που μέχρι πρότινος δεν έδιναν δεκάρα για την πολιτική, που δεν απασχολούνταν με τις δημόσιες υποθέσεις, πολίτες που θεωρούσαν ότι είχαν λυμένα τα περισσότερα των προβλημάτων τους και πίστευαν ότι αυτά είναι για τους άλλους, πολιτικοποιούνται σχεδόν βίαια. Μιλούν, φωνάζουν, διαδηλώνουν, γράφουν στο Διαδίκτυο, συμμετέχουν μέσω των μοντέρνων κοινωνικών δικτύων σε συζητήσεις και αντιδράσεις, αναζητούν πεδία έκφρασης, διαμαρτυρίας και εκπροσώπησης.
Αυτή η νέα, βίαιη όπως είπαμε, πολιτικοποίηση των Ελλήνων, διαμορφώνει νέες πολιτικές συνθήκες και συνθέτει το νέο εκλογικό σώμα, που οι γκαλοπίστες και οι εκλογολόγοι δεν έχουν ή καλύτερα δεν μπορούν να προσεγγίσουν και παλεύουν με τα παλιά εργαλεία και τις παλιές σταθμίσεις να υπολογίσουν τη δύναμη των κομμάτων.
Δεν αντιλαμβάνονται ότι η περιγραφείσα νέα πολιτικοποίηση δεν βρίσκει έκφραση στο παλαιό κομματικό σύστημα και θα είναι αυτή που θα γεννήσει καινούργια σχήματα και νέες δυνάμεις. Το ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί είναι ποιος θα δράσει ως καταλύτης προκειμένου να γονιμοποιήσει την κρίσιμη μάζα που συγκεντρώνεται εκεί έξω; Για την ώρα δεν φαίνεται, αλλά κατά βεβαιότητα θα υπάρξει.
Είναι θέμα χρόνου…
