«Να τους πάρει ο διάολος τους ευρωπαίους αρχηγούς αν δεν καταφέρουν να σώσουν την Ελλάδα», φώναξε προχθές ο Χέλμουτ Σμιτ, ένας από τους τελευταίους εν ζωή «πατέρες» της κοινής Ευρώπης. Αυτά έλεγε ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, την ίδια ώρα που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Βερολίνου μάζευε τις βαλίτσες του να έρθει στην Αθήνα και να παρουσιάσει το D-Μάρσαλ, το λεγόμενο «γερμανικό σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα, για το οποίο είναι πλέον φανερό σε όλους ότι έγιναν πολλά απ’ όσα έγιναν: η Γερμανία έρχεται τώρα γεμάτη ορμή να «προσαρτήσει» την Ελλάδα, δύο μήνες μετά τη συμφωνία του Ιουλίου, την οποία πλέον αμφισβητεί, όταν στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει κάθε τι στην Ελλάδα έχει ολοκληρωτικά καταρρεύσει. Είναι πλέον όλα κυριολεκτικά τζάμπα.
Απολύτως προδιαγεγραμμένα, με πρόγραμμα και σχέδιο, η χώρα έχει μεταβληθεί σε νέο Ελντοράντο για τους «συμμάχους» μας του Βερολίνου. Πρώτα συστηματική ερημοποίηση, έπειτα τζάμπα εξαγορά μαζί με εξαφάνιση της εθνικής κυριαρχίας. Κάτι που, φυσικά, είναι πολύ χειρότερο και απίστευτα πιο αρπακτικό από ότι ήταν το πραγματικό σχέδιο Μάρσαλ…
Η γερμανική πολιτική, με γερό, όντως, άλλοθι τα υπαρκτά ελληνικά χάλια, οδήγησε σε μια ένωση που επί δύο μήνες τώρα κλονίζεται (για πολλοστή φορά) συθέμελα και κάνει το παγκόσμιο οικοδόμημα να τρέμει. Γιατί; Επειδή η Γερμανία το προετοιμάζει όλο αυτό και το κοιτά περιμένοντας να το αρπάξει λίγο πριν την πτώση, πλήρως εναρμονισμένη με τους διεθνείς κερδοσκόπους που η πολιτική της ευνοεί.
Κι όλα αυτά επειδή, υποτίθεται, το έλλειμμα στον προϋπολογισμό μιας μικρής, ελάχιστου έως ανύπαρκτου μεγέθους, χώρας, ξέφυγε κατά 0,7 % από τους στόχους! Φοβερό ζήτημα, ικανό δήθεν για να καταρρεύσει σύσσωμη η Δύση!
Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο προσχηματικό ψεύδος της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας.
Πρόκειται απλώς για ένα φτηνό άλλοθι αυτού του σχεδίου D Μάρσαλ – το οποίο, φυσικά, δεν πρόκειται να σταματήσει στην Ελλάδα, ακολουθούν κι άλλα θύματα προς «σωτηρία»… Πρόκειται για αστειότητες της κακιάς ώρας. Για παραμύθια για μικρά παιδιά. Για μια απίστευτη, κακόγουστη φάρσα, στην οποία οι πάντες έχουν πέσει μέσα σαν υπνωτισμένοι.
Όταν μια μέρα οι επόμενες γενιές θα διαβάζουν ότι αυτή ήταν η αφορμή για το φιτίλι που ανάβουν οι Γερμανοί στην Ευρώπη μέσω της αθλιότητας που διαπράττουν στην Ελλάδα, δεν θα πιστεύουν ότι μπορεί κάτι τέτοιο να συνέβη. Είναι τόσο φτηνό ως πρόσχημα, που δεν αντέχει στην παραμικρή βάσανο – κι όμως, κάνει τον κόσμο όλο να τρέμει. Γιατί; Επειδή οι Γερμανοί το χρησιμοποιούν σαν άλλοθι για να οδηγήσουν την Ευρώπη εκεί που επιθυμούν. Είτε στη γερμανοποίηση, είτε στη διάλυση από την οποία θα προκύψει το αναθεωρημένο ευρώ, στην ουσία, το μεγάλο μάρκο.
Ο Σμιτ έχει απόλυτο δίκιο, είτε το δει από τη σκοπιά της Ευρώπης, όπως το βλέπει, είτε και από της Ελλάδας, όπως δεν το βλέπει. Αλλα αυτό που στην πραγματικότητα λέει, είναι ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να κινούνται όλα γύρω από τη σκοπιά του εθνικιστικού ηγεμονισμού της Γερμανίας. Όπως άλλωστε το έχουν πει και ο Κολ και Σρέντερ πολλές φορές και με οξύτατο τρόπο. Όμως αυτοί, εκφράζουν την παλιά ευρωπαϊκή Γερμανία, που δεν υπάρχει πια. Στη θέση της, βρίσκεται πλέον κάτι εντελώς διαφορετικό.
Πραγματικά λοιπόν, πρέπει να επαναλάβει κανείς τα λόγια του Σμιτ: να τους πάρει ο διάολος κι αυτούς που κάνουν την Ευρώπη Γερμανία, μαζί και την ένωση όπως τουλάχιστον θέλουν πλέον να την καταντήσουν, τώρα πια που πέφτουν εντελώς οι μάσκες.
Σε αυτή την επικίνδυνη και επίμονη πολιτική αντιδρούν οι Αμερικανοί με τον πιο οξύ τρόπο – ο Γκάιντερ ζήτησε πάλι χθες την άμεση ενίσχυση του μηχανισμού, αντιδρούν όμως και όλοι οι σοβαροί Ευρωπαίοι και πρώτοι ανάμεσά τους όσοι Γερμανοί δεν έχουν προσχωρήσει στη λαίλαπα της πολιτικής του Βερολίνου.
Ο Χέλμουτ Σμιτ εξήγησε γιατί είπε «να τους πάρει ο διάολος»: επειδή το κόστος της διάσωσης για την Ευρώπη είναι πολύ μικρότερο από εκείνο της διάλυσης, επειδή η κατάσταση στη σημερινή Ελλάδα είναι συγκριτικά πολύ ευκολότερη απ’ ότι ήταν στη Γερμανία του ’45 που είχε αιματοκυλίσει τον πλανήτη, αλλά, παρ’ όλα αυτά, οι Σύμμαχοι νικητές, της χάρισαν τελικά το ’53 χρέη και πολεμικές αποζημιώσεις – δυστυχώς, κι εμείς μαζί, μετά από αμερικανική πίεση, καθώς η Ουάσιγκτον έτρεμε μήπως καταρρεύσει η Βόννη στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου και οι Σοβιετικοί κυριαρχήσουν στην Ευρώπη.
Όμως ο Χέλμουτ Σμιτ σκέπτεται και μιλά με άλλους όρους, γι’ αυτό βγαίνει από τα ρούχα του. Σκέφτεται σαν ευρωπαίος γερμανός ηγέτης, όχι σαν επίδοξος ηγεμόνας της Ευρώπης. Δεν θέλει αυτό, επειδή ξέρει καλά που οδηγεί. Δυστυχώς, όμως, τέτοιοι είναι σήμερα οι Γερμανοί που κυβερνούν στο Βερολίνο – δεν έχουν τις παραστάσεις του Σμιτ. Και δεν θέλουν να τις έχουν. Αυτό ακριβώς, τη γερμανική Ευρώπη πρεσβεύει ο κ. Ρέσλερ, ο προπομπός μιας νέας, οικονομικής αυτή τη φορά, κατοχής.
Ο άνθρωπος που στις εκλογές του Βερολίνου πήρε το 2% των ψήφων, από τη θέση του αντικαγκελάριου της Γερμανίας και του υπουργού Οικονομίας, έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην καταστροφή της Ελλάδας και της κοινής Ευρώπης. Κι αυτό, επειδή κάνει ό,τι μπορεί για να μετατρέψει μια ένωση κρατών σε γερμανική ηγεμονία. Και μέχρι σήμερα, πετυχαίνει σχεδόν πλήρως τους στόχους του.
Η Ελλάδα, όσο κι αν αυτό ακούγεται σε πολλούς τρομακτικό αυτή τη στιγμή, πρέπει να σκεφτεί ξανά και ξανά αν πράγματι θέλει αυτή την «ένωση» μιας Ευρώπης όχι πια του συμμάχου Χέλμουτ Σμιτ, αλλά του εισβολέα κ. Ρέσλερ. Οσο κι αν φοβίζει αυτό το ερώτημα, η Ελλάδα πρέπει να το θέσει στον εαυτό της κατάφατσα. Και, όσο επίσης κι αν πολλοί το θεωρούν αδύνατο, πρέπει να ηγηθεί της προσπάθειας για απογερμανοποίηση της Ευρώπης, όσο είναι καιρός.
Πολλοί θα το θεωρήσουν τρέλα, όμως, αυτή τη στιγμή, τα πράγματα έχουν έρθει έτσι, που η Ελλάδα είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να το κάνει. Μέσα από τη διαδικασία αμφισβήτησης του γερμανικού προγράμματος «διάσωσης» της χώρας, μπορεί να απορυθμίσει εντελώς τη γερμανική πορεία και να αναγκάσει την Ευρώπη να ξαναγίνει Ευρώπη και να μην εξελιχθεί νομοτελειακά πλέον σε παράρτημα της Γερμανίας του κάθε παρανοϊκού μεγαλομανούς, αδηφάγου, καταστροφικού κ. Ρέσλερ.
Επιτέλους, μετά από δύο χρόνια, όλοι έχουν καταλάβει ότι όλο αυτό είναι ένας μεγάλος, διεθνής, παγκόσμιος πόλεμος. Δυστυχώς, όμως,, αρνούνται ακόμα να πολεμήσουν. Εκεί βρίσκεται ο πιο μεγάλος απ’ όλους τους κινδύνους.
Ετσι κι αλλιώς, η Γερμανία δεν τήρησε τις δεσμεύσεις της που πηγάζουν από τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Ετσι κι αλλιώς, σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα δεν έχει πλέον να χάσει παρά τις αλυσίδες της. Τώρα είναι η στιγμή να αμφισβητήσει ευθέως η ελληνική κυβέρνηση το γερμανικό στραγγαλισμό της χώρας και της Ευρώπης.
Είναι πια ο μόνος τρόπος για να σώσει τον εαυτό της αλλά και, όσο κι αν πολλοί το θεωρούν αυτό αδιανόητο, την Ευρώπη. Η Ελλάδα πρέπει να απειλήσει η ίδια με στάση πληρωμών, πρέπει, τουλάχιστον ως διαπραγματευτικό στάδιο, να μην αποδεχθεί μεταβολές στην 21η Ιουλίου, πρέπει να ανατρέξει αμέσως σε συμμαχίες και στηρίξεις άλλες, εκτός της γερμανικής επιρροής, πρέπει να σπάσει τη μονοκρατορία του Βερολίνου πάνω στη μοίρα της ίδιας και της Ευρώπης. Αυτό πρέπει και, παρά τα όσα λέγονται, μπορεί, αν τολμήσει, να το κάνει.
Και πρέπει να το κάνει πριν να είναι αργά, ενισχύοντας λ.χ. μεταξύ άλλων την προσπάθεια των Αμερικανών – ήδη δεδομένη στο τραπεζικό σύστημα και στα ορυχεία- να μην αφήσουν τους Γερμανούς να πάρουν τα πάντα στην Ελλάδα στα χέρια τους, αλλά και επικαλούμενη τα λόγια του Χέλμουτ Σμιτ, ανθρώπου – θρύλου στη Γερμανία και την Ευρώπη: «Να τους πάρει ο διάολος». Μαζί, και το D Μάρσαλ.
