Ωστε, αγανακτισμένος και ο Μεσογαίας. Ο γνωστός για πολλά παράδοξα
μορφωμένος και λαλίστατος χριστοδουλικής εξουσιαστικής βουλιμίας
μητροπολίτης. Συμβουλεύει το ποίμνιό του «να μην πληρώσει» τις
εισφορές.
Δεν πρόσθεσε, γιατί βρέθηκε ότι αυτό του το «απαγορεύουν»
επειδή είναι «δημόσιος υπάλληλος», ότι ο ίδιος θα αρνηθεί να εισπράξει
τον μισθό του ή πάντως ότι θα τον καταθέσει σε κάποιο ευαγές ίδρυμα.
Και, φυσικά, δεν υποσχέθηκε ότι θα πληρώσει τα πρόστιμα όσων
ακολουθήσουν την τσιπρική συμβουλή του.
Εμπρός στον δρόμο που χάραξαν, ή καλύτερα έκλεισαν, οι ταξιτζήδες και
ο αρχιεπίσκοπος που απείλησε ότι, αν η Εκκλησία κληθεί να
χρηματοδοτήσει τους μισθούς του κλήρου, θα προσχωρήσει στο λαϊκό κίνημα
διαμαρτυρίας.
Για φορολογική ισότητα με τους πολίτες του «λαϊκού κινήματος», λέξη,
πάντως, οι μητροπολιτάδες μας. Και γιατί να πούνε κάτι αφού η Πολιτεία
δεν τους το ζητάει;
Η πράξη του «δεν πληρώνω» έχει ένα πολύ συγκεκριμένο νόημα: αρνούμαι
στο κράτος τα χρήματα με τα οποία καταβάλλει μισθούς και καλύπτει
στοιχειώδη έξοδά του χωρίς να εξαρτώνται όλα αυτά από τα δάνεια των
εταίρων μας. Η καταβολή των φόρων μάς εξασφαλίζει έτσι και ένα
ποσοστό, ίσως το τελευταίο, διεθνούς αξιοπρέπειας.
Το κουκουέ, που, όπως και ο Σύριζα, εισπράττει βεβαίως τις κρατικές
επιχορηγήσεις αλλά αρνείται κάθε νόμιμο οικονομικό έλεγχο, κατάγγειλε
πρόσφατα τους εφοπλιστές που, ισχυρίζεται, οφείλουν 33 εκατομμύρια στο
ΝΑΤ και δεν τα πληρώνουν. Αν είναι αλήθεια, θρήσκοι πρέπει να είναι οι
άνθρωποι και άκουσαν τις συμβουλές του Μεσογαίας και συνάμα αριστεροί
και άκουσαν τις συμβουλές του Τσίπρα και της Παπαρήγα.
Είναι πολλοί οι αγαθοί πολίτες που χωρίς το πρόσχημα του «άθλιου
δημόσιου» «δεν πληρώνουν» εισιτήριο στο Μετρό και τα άλλα ΜΜΜ ή που «προσφέρουν» σε άλλους το εισιτήριο που έχουν ήδη χρησιμοποιήσει και
που ισχύει για ακόμα κάποια ώρα. Ποιος από αυτούς σκέφτηκε ότι
υπάρχουν υπάλληλοι που πρέπει να πληρωθούν (ένα κρατικό «δεν πληρώνω»
θα οδηγούσε σε ακόμα περισσότερα έκτροπα) και ότι όσο μικρότερα είναι
τα έσοδα από τα εισιτήρια τόσο περισσότερους αντισταθμιστικούς φόρους
θα μας ζητήσει το κράτος;
Αν δεχτούμε ότι χωρίς «κοινωνικό συμβόλαιο» μια χώρα οδηγείται στα
χειρότερα, τότε τα χειρότερα είναι εδώ. Κοινή συναινέσει όπως λένε για
τα διαζύγια. Ηγεσίας και λαού. Μόνο που εδώ πρόκειται για διαζύγιο με
τους βασικούς κανόνες δημοκρατικής ειρηνικής συμβίωσης.
