Η ώρα των μαζικών απολύσεων στο Δημόσιο έφτασε ενώ συνεχίζεται ακάθεκτη, και ως προς τις προδιαγραφές επίσης άναρχη, και στον ιδιωτικό τομέα αλλά αυτό δεν το συζητάμε καν. Η πιθανότατα πρώτη δόση στο Δημόσιο αφορά 30.000 ανθρώπους. Αισχρά απαξιωμένους. Όλοι τους, συλλήβδην. Με πολλούς αγαθούς πολίτες να χειροκροτούν κραυγάζοντας «επιτέλους». Και με μερικούς άλλους να καταγγέλλουν ότι αυτοί οι 30.000 δεν είναι αρκετοί, πρέπει να απολυθούν συνολικά 450.000, όπως το θέλει καθημερινά και ο «φιλελεύθερος» κ. Μάνος.
Μπορεί να κάνει διαφορετικά η κυβέρνηση; Όχι! Το αποπειράθηκε στα μουλωχτά και ακόμα τρέχει για τη «δόση». ´Επρεπε να αποφύγει τις απολύσεις; Και πάλι όχι, είναι αναγκαίες! Αυτό που έπρεπε να αποφύγουμε με κάθε τρόπο είναι απολύσεις μαζικές, μέσα στον πανικό και όχι με βάση ένα ρεαλιστικό σχέδιο αναδιάταξης του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Και για να είναι τα πράγματα σαφή: υπάρχει άνθρωπος που να υποστηρίζει ότι είναι υπεράριθμοι οι νοσηλευτές στα νοσοκομεία, οι δάσκαλοι στα σχολεία, οι αστυνομικοί στις γειτονιές, οι ελεγκτές τροφίμων, οι πραγματικοί υπάλληλοι πραγματικών κοινωνικών υπηρεσιών;
Ναι, για τους περισσότερους πολίτες το «δημόσιο» είναι «απαράδεκτο». Φραπεδάκι και κουβέντα κι ας περιμένεις για τη δουλειά σου. Κάνουν μήνες για να διεκπεραιώσουν την αίτησή σου, σου μιλάνε συχνά όπως σου μιλάνε, σε οδηγούν στο να πιστεύεις στο φακελάκι ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει.
Όλο το δημόσιο; Φυσικά, όχι. Υπάρχει και το καλό, αποδοτικό, φιλότιμο δημόσιο και ο καθένας, αν ξεχάσει τον κυρίαρχο λαϊκισμό του, το έχει συναντήσει. Ζούμε όμως σε μια εποχή που αυτός ο «καθένας» (στην Ιταλία του 1920 με αυτούς ξεκίνησε ο φασισμός…) ισχυρίζεται ότι όλοι οι πολιτικοί κλέβουν, όλοι οι δημοσιογράφοι είναι διαπλεκόμενα παπαγαλάκια, όλοι οι γιατροί αξιώνουν φακελάκι, όλοι οι επαγγελματίες φοροδιαφεύγουν. Γιατί να γλιτώσουν οι υπάλληλοι;
Πρέπει ακόμα να θυμηθούμε ορισμένα απλά πράγματα. Με το ΑΣΕΠ δεν διορίστηκαν όλοι με υπουργικά σημειώματα. Όσοι εργάζονται ή κάνουν πως εργάζονται στο δημόσιο δεν μπήκαν στα γραφεία με το όπλο στο χέρι για να κάτσουν σε μια καρέκλα, αν βρήκαν μια ελεύθερη. Κάποιοι τους διόρισαν. Το ότι αναζητούσαν δουλειά δεν είναι αξιοκατάκριτο, το αξιοκατάκριτο είναι το πώς εργάστηκαν. Αλλά και εδώ, ιεραρχία για να τους εποπτεύει δεν υπήρχε και γιατί όλοι, μα όλοι, ανέχτηκαν την κωμωδία των δήθεν πειθαρχικών συμβουλίων; Φταίνε λένε τα συνδικάτα και οι συντεχνίες: ποιος, από όλα τα κόμματα τόλμησε να τους εναντιωθεί και να αρνηθεί τη συνδιοίκηση μαζί τους; Όσοι κατηγορούν και σωστά το ΠαΣοΚ ας κοιτάξουν ποιοι συντεχνιοπατέρες περιστοιχίζουν τον Αντωνάκη Σαμαρά…
Η ουσία είναι πάντως οι 30.000 (πρώτη δόση) που για ένα χρόνο θα είναι «έφεδροι» στα σπίτια τους και μετά άνεργοι. Πόσες οικογένειες θα βρεθούν έτσι επί ξύλου κρεμάμενες; Και ποιες πολιτικές αποκατάστασής τους προτείνονται; Αυτοί πάντως θα πληρώσουν για το «παμφάγο» δημόσιο. Μπράβο μας.
