Ενας φίλος γιατρός µου διηγιόταν τις περιπέτειες που πέρασε προκειµένου να εγκαταστήσει στο νοσοκοµείο που εργάζεται ένα διαγνωστικό µηχάνηµα αξίας πολλών εκατοµµυρίων και το µοναδικό στο είδος του στον δηµόσιο τοµέα – άλλο ένα είχε εγκατασταθεί σε ιδιωτική κλινική.
Το είχαν παραγγείλει µε πολύ κόπο και αγώνα, σάπιζε όµως στις αποθήκες γιατί δεν έβρισκαν πού να το βάλουν. Πήρε πάνω από χρόνο να βρουν τον χώρο αλλά επιτέλους πάλι µε αγώνες – γιατί καµία κλινική δεν ήθελε να τους εκχωρήσει δικό της δωµάτιο – τα κατάφεραν. Εγκαταστάθηκε το µηχάνηµα κι έµεινε µια µικρή δουλίτσα: να αδειάσει ένας διάδροµος που οδηγούσε στον χώρο και να ευπρεπιστεί – όχι τίποτα σπουδαίο, δουλειά δύο ηµερών. Κλήση στην τεχνική υπηρεσία, διαβεβαιώσεις ότι έρχονται, ο καιρός περνούσε και τίποτα το µηχάνηµα. Φώναζε ο φίλος και κάποια στιγµή του λένε: «Εντάξει, γιατρέ, θα σου κάνουµε τη δουλειά µέσα στο… Σαββατοκύριακο». Πράγµατι έτσι κι έγινε. Ενα συνεργείο από αλλοδαπούς τεχνίτες ήρθε, έκανε τη δουλειά και επιτέλους το µηχάνηµα παραδόθηκε για την εξυπηρέτηση των ασθενών. Απορία δική µου, «γιατί Σαββατοκύριακο» ρωτάω, για να εισπράξω την οργισµένη απάντηση του γιατρού: «Μα τις καθηµερινές οι δικοί µας τεχνίτες κάνουν τις δικές τους δουλειές, εκτός νοσοκοµείου»!
Απίστευτο; Οχι τόσο. Μετέφερα την ιστορία σε άλλον φίλο γιατρό δηµόσιου νοσοκοµείου της επαρχίας, για να πάρω την ίδια περίπου απάντηση: «Καλά, κι εµείς τους ψάχνουµε και δεν τους βρίσκουµε».
∆εν µπορώ να ξέρω πόσο διαδεδοµένη είναι αυτή η πρακτική. Σίγουρα όµως οι τεχνίτες δεν είναι οι µόνοι που ιδιοποιούνται το ∆ηµόσιο και κάνουν τις ιδιωτικές τους δουλειές. Πόσοι και πόσοι γιατροί δεν κάνουν το ίδιο µε τα κρεβάτια στα οποία προωθούν την ιδιωτική τους πελατεία; Για να µην πούµε για τις προµήθειες και τις φαρµακευτικές εταιρείες. Τα νοσοκοµεία φυσικά είναι ένα µικρό µόνο παράδειγµα δηµόσιου φορέα όπου τα ιδιωτικά συµφέροντα, µικρά ή µεγάλα, αξιοποιούν τη δηµόσια περιουσία για το δικό τους κέρδος. Ας θυµηθούµε τον ΟΤΕ. Για να αλλάξεις τηλέφωνο έπρεπε επίσης να περιµένεις το Σαββατοκύριακο. Να αµειφθούν διπλά οι τεχνικοί που τις καθηµερινές άλλα έκαναν. Το κόστος ξέρουµε ποιοι το πλήρωναν. Και αυτό ήταν η παρωνυχίδα. Γιατί επιπλέον πληρώναµε και τις µίζες των υψηλά ισταµένων πολιτικών και µη και βέβαια των συνεργατών τους στον ιδιωτικό τοµέα – όρα Ζήµενς – που λυµαίνονταν το ∆ηµόσιο.
Εχουν όλα αυτά άραγε σχέση µε την αντιµετώπιση της κρίσης; Μεγάλη. Γιατί όλη αυτή η συζήτηση για το «ξεπούληµα» του δηµόσιου τοµέα και τις ιδιωτικοποιήσεις µου φαίνεται απολύτως υποκριτική. Αυτός ο περιβόητος δηµόσιος πλούτος λεηλατείται πανταχόθεν και η ιδιωτικοποίηση – φυσικά µε όρους και προϋποθέσεις – µόνο κέρδη θα αποφέρει για την ελληνική κοινωνία. Πέρα φυσικά από τα έσοδα.
Υπάρχει βέβαια και η παραφιλολογία περί εθνικής κυριαρχίας. Ουδείς όµως αµφισβήτησε ότι για παράδειγµα οι ΗΠΑ είναι κυρίαρχη χώρα µόνο και µόνο επειδή οι εταιρείες τηλεφώνων ή ηλεκτρικού είναι ιδιωτικές. Ούτε κανείς σκέφτηκε ότι εκχωρήσαµε εθνική κυριαρχία επειδή µια γερµανική εταιρεία διαχειρίζεται – επικερδώς – το αεροδρόµιο των Σπάτων. Με άλλα λόγια, ο εθνικός πλούτος δεν φεύγει. Αλλάζει απλώς ο τρόπος αξιοποίησής του. Και για την Ελλάδα όσα κέρδη και αν βγάλουν οι ιδιώτες αποκλείεται να είναι περισσότερα από όσα βγάζουν σήµερα. Και, κυρίως, θα είναι διαφανή και θα φορολογούνται!
kapsis@dolnet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
