Στην καθοριστική, για το μέλλον του τόπου, Βουλή που προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠαΣοΚ, που στηρίζει την κυβερνητική πλειοψηφία, διαμόρφωσε, ουσιαστικά, δύο σκέλη: αφενός το κύριο σώμα της, τους βουλευτές που ακολουθούν τη γραμμή της κυβέρνησης και, αφετέρου ένα μικρό τμήμα, εκείνους που ενίοτε «αντιδρούν».
Από τους δεύτερους, όλο αυτό τον καιρό, κάποιοι αντέδρασαν αληθινά, χωρίς εισαγωγικά, και πήραν το δικό τους δρόμο εκτός κυβερνητικής κοινοβουλευτικής ομάδας.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που «αντιδρούν» παραμένοντας τελικά στις τάξεις της – και που περίπου τό ‘χουν κάνει… επάγγελμα να είναι «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ»…
Αυτοί οι τελευταίοι, αποτελούν και το πιο «θαυμαστό» υβρίδιο της ελληνικής πολιτικής ζωής, την επιτομή του συστήματος που μας έφτασε ως εδώ…
Είτε διαφωνεί, κανείς, είτε συμφωνεί με τους βουλευτές της πλειοψηφίας για τις επιλογές τους, ειδικά σε τέτοιες κρίσιμες ώρες, από την ώρα που στηρίζουν την κυβέρνησή τους, δεν μπορεί να τους αρνηθεί ότι παίρνουν ένα βαρύ προσωπικό κόστος και έχουν μια πολιτική ευθύτητα: εξελέγησαν υπό τον Γ. Παπανδρέου και ακολουθούν την πολιτική του, γνωρίζοντας άλλωστε ότι, κατά πάσα πιθανότητα, στις ερχόμενες εκλογές, πολλοί εξ αυτών θα μείνουν εκτός κοινοβουλίου λόγω αυτής της πολιτικής. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντως, νιώθουν ότι αυτό είναι το καθήκον τους και το ακολουθούν, την ώρα που το κόστος είναι μεγάλο. Πάντως δεν δίνουν παράσταση…
Το ίδιο ισχύει και για εκείνους που έφυγαν από το ΠαΣοΚ: διαφώνησαν και έφυγαν. Πήραν το δικό τους κόστος, επίσης όχι μικρό. Και τους μεν και τους δε, υπάρχει κάτι που τους τιμά, είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί κανείς με τις επιλογές τους.
Τι συμβαίνει όμως με τους άλλους; Εκείνους που γκρινιάζουν όλη την ώρα και απειλούν, αλλά, στο τέλος… «μένουν στο μαντρί»;
Αυτή τη φοβερή κατηγορία των βουλευτών που είναι… «ολίγον έγκυοι», δύσκολα, πολύ δύσκολα, μπορεί κανείς πια να την τιμήσει.
Σε όλες τις κρίσεις που έχει περάσει η χώρα τα δύο τελευταία χρόνια και έχουν καταλήξει σε δραματικές ψηφοφορίες στη Βουλή, κάτι που πιθανότατα θα επαναληφθεί και τις επόμενες ημέρες με τα νέα μέτρα, οι βουλευτές αυτοί έχουν την εξής συμπεριφορά: όσο πλησιάζουν οι ψηφοφορίες βγαίνουν στα κανάλια, στα ραδιόφωνα ή τις εφημερίδες, γκρινιάζουν, διαμαρτύρονται, «απειλούν» ότι θα καταψηφίσουν, γίνονται τελικά τα πρόσωπα της ημέρας, μέχρι που, λίγο μετά, όλα αυτά τα ξεχνάνε και πάνε και ψηφίζουν εκείνο που πριν από λίγο ήταν… αδιανόητο για την ξάστερη σοσιαλιστική τους συνείδηση.
Την τελευταία στιγμή, κάνουν την καρδιά τους πέτρα και δίνουν στην κυβέρνησή τους μια, κάθε φορά, τελευταία ευκαιρία… Καθίστανται έτσι ένα είδος «γνωστών – αγνώστων» του κοινοβουλίου…
Μάλιστα, υπήρξαν και ακόμη πιο «βαριά» περιστατικά, ανθρώπων που από εκεί που δήλωναν κάθετα και ασυζητητί αντίθετοι σε μέτρα που έπρεπε να ψηφίσουν, βρέθηκαν, τελικά, μόλις τα ψήφισαν, να είναι και μέλη της κυβέρνησης…
Αυτό το είδος πολιτικών θα έχει πάλι στις επόμενες ημέρες την τιμητική του, όπως την είχε και πολύ πρόσφατα με την υπόθεση των τελών μέσω ΔΕΗ.
Θα δουν λοιπόν ξανά πολλά τα μάτια μας και θ’ ακούσουν πολλά τα αυτιά μας. Θα υποτιμήσουν εκ νέου τη νοημοσύνη όλων μας, θα σηκωθεί ξανά η «παντιέρα ρόσα» της πράσινης συνείδησης και εκ νέου θα υποσταλεί, με ανταλλάγματα ή μη, λίγο μετά.
Κι έτσι, απλώς, θα θυμηθούμε για μια ακόμα φορά, τι είδους άνθρωποι και τι επιπέδου συνειδήσεις δημοσίου καθήκοντος είναι που μας έφτασαν ως εδώ…
