Ο Γιάννης Μακριδάκης δεν είναι διάσημος συγγραφέας, δηλαδή δεν είναι από αυτούς που γνωρίζει ο πολύς κόσμος. Κατάφερε όμως να καταξιωθεί ως ποιοτικός λογοτέχνης από το πρώτο κιόλας βιβλίο του «Ανάμισης ντενεκές» για την ωραία γλώσσα (με στοιχεία χιώτικου ιδιώματος), για το βαθύ βλέμμα στον άνθρωπο. Με την εμβάθυνση που του επιτρέπει η πολυετής ανθρωποπαρατήρηση έγραψε ένα κείμενο για την επικαιρότητα, για όσα ζει ένας φορολογούμενος που ξεκινά από την Βολισσό για να πάει στο Βερολίνο, για να πάει δηλαδή από το μικρό χωριό στο κέντρο των αποφάσεων, στην «πρωτεύουσα», όπως χαρακτηρίζει τη γερμανική μητρόπολη. Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο αφήγημα όπου συγκρίνεται η ζωή σήμερα με πριν από πενήντα χρόνια. Ο Μακριδάκης αναφέρεται στο ταξίδι του μιλώντας ταυτόχρονα για το ταξίδι που έκανε προηγούμενος ένοικος του σπιτιού στο οποίο ο ίδιος διαβιοί. Για να φτάσουν στο εμπορικό και διοικητικό κέντρο χρειάζονται καθένας τους 9 ώρες: ο ένας πήγαινε με τον γάιδαρο, ο άλλος με το αεροπλάνο.
Το αυτοβιογραφικό αφήγημα του Γιάννη Μακριδάκη δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδο στα πολιτιστικά της εφημερίδας «Der Tagesspiegel». Μέσα σε μία σελίδα καταφέρνει να πει στους Γερμανούς όσα δεν μπορούν να αρθρώσουν επί μήνες οι ειδικοί στην οικονομία και στα νούμερα. Ο λογοτέχνης παρακινεί τους γερμανούς αναγνώστες του να παρακάμψουν τις θεωρίες, τις στατιστικές και τις μετρήσεις και να δουν τον άνθρωπο. Τους φανερώνει μια άλλη όψη των πραγμάτων. Αποκαλύπτει τα αληθινά αισθήματα όσων νιώθουν την αδικία των οικονομικών μέτρων. Μέσα σε μια σελίδα ο Μακριδάκης συμπυκνώνει ένα αίσθημα που είναι κοινό – δεν είναι πανελλαδικό, δεν είναι εθνικό αλλά είναι διαδεδομένο και όσοι έχουν κεραίες το αντιλαμβάνονται.
Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι ακτιβιστής. Παρακολουθούσε πάντοτε τις πολιτικές εξελίξεις και παρεμβαίνει σε όσα τον αφορούν στον τόπο του. Είναι ένας δραστήριος Χιώτης, που στα 40 του χρόνια έχει έργο θαυμαστό. Καταγράφει και περισώζει το πολιτισμό του νησιού μέσα από το Κέντρο Χιακών Μελετών που ο ίδιος ίδρυσε. Εκδίδει το περιοδικό «Πελινναίο». Είναι παρών κάθε φορά που κινδυνεύει ένα δέντρο, μια παραλία, ένα ιστορικό τεκμήριο. Η δημόσια ζωή έχει ανάγκη από τέτοιους πρεσβευτές, οι οποίοι έχουν άποψη και όμορφο λόγο. Το κείμενο του Μακριδάκη προκάλεσε αίσθηση γιατί στηρίζεται στο βασικό συστατικό της επικοινωνίας, στην αφήγηση μια ιστορίας, με ήρωες, με περιπέτεια, με ένα κουκούτσι για προβληματισμό. Είναι παλιά η συνταγή, από τον Ομηρο ως τις παραβολές της χριστιανοσύνης. Εχουμε ανάγκη από αφηγήσεις, για να τις ακούμε οι ίδιοι και για να τις μεταφράζουμε σε όσους έχουν πάρει με στραβό μάτι το ελληνικό ζήτημα.
