Υπάρχει αρμόδιος για να δώσει λύσεις αλλά παραδόξως δεν το κάνει. Ο υπουργός Μεταφορών κ. Γιάννης Ραγκούσης είναι ένας από τους πλέον ευρηματικούς πολιτικούς των τελευταίων χρόνων: ακόμη κι αν υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να τον εξυβρίσουμε, έχει ένα μυαλό που παίρνει στροφές. Απορούμε λοιπόν γιατί δεν δρα εναλλακτικά. Θα μπορούσε για παράδειγμα να κάνει έκκληση στον όμιλο φίλων της Harley Davidson να λειτουργήσουν ως εθελοντές επί τριημέρου, με αντάλλαγμα ένα ταξίδι στη Route 66. Θα μπορούσε να προτείνει λύσεις αντί να γίνεται θεατής των εξελίξεων μέσα στο ίδιο του το υπουργείο. Πλην όμως έχει την πεποίθηση ότι η απεργία αφορά άλλους στην κυβέρνηση, άλλους που είναι πιο πάνω ή πιο πέρα από αυτόν. Βλέπει το συνολικό, το μεγάλο πρόβλημα, της εφεδρείας, περιφρονώντας το μικρό, το καθημερινό, της μετακίνησης.
Ας μιλήσουμε με τους όρους που αρέσουν στην κυβέρνηση: δεν έχει καμία σημασία η ταλαιπωρία των επιβατών. Ας πάνε με τα πόδια, να γυμνάσουν και τους γλουτούς. Υπάρχει όμως μια παράμετρος που θα έπρεπε να απασχολεί τόσο τον κ. Ραγκούση, όσο και τον κ. Βενιζέλο και τον πρωθυπουργό: ένας στους πέντε εργαζόμενους τις ημέρες της απεργίας κάθεται σπίτι του. Υποθέτουμε ότι κάποιοι άλλοι θα αργοπορούν, κάποιοι άλλοι θα φεύγουν νωρίτερα από τα καθήκοντά τους. Όσο συχνότερα γίνονται απεργίες στα μέσα μεταφοράς, τόσο ενισχύεται η ύφεση. Τι μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε από τους χειρισμούς; Τα αυτονόητα. Η κυβέρνηση δεν βλέπει το όλον και δεν λειτουργεί ως σύνολο. Κακοί οιωνοί.
