Ήταν 6 Οκτωβρίου του 2009 όταν Γεώργιος Παπανδρέου ανέρχονταν στην εξουσία εξοβελίζοντας τη ΝΔ στην αντιπολίτευση και στο ιστορικό χαμηλό της. Πολλοί ήταν εκείνοι που μίλησαν τότε για την τελευταία ελπίδα της μεταπολίτευσης η οποία μετά τη μοιραία –κατά Βούλγαρη- πενταετία, θα εντάσσονταν σε ένα ευρύτερο σχέδιο ρεαλισμού, πραγματισμού και αποδοτικότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι για την εν λόγω νίκη του ΠΑΣΟΚ συμπορεύτηκαν άτομα προοδευτικά, φιλελεύθερα, προσωπικότητες της Αριστεράς, νέοι και νέες που επένδυσαν σε μία καλύτερη προοπτική, τα περήφανα -κατά Ανδρέα- γηρατειά που στο βάθος του μυαλό τους στόχευαν σε μία νέα ή τέλος πάντων διαφορετικού τύπου Αλλαγή καθώς και ψηφοφόροι από το χώρο της δημοκρατικής δεξιάς.
Δύο χρόνια πριν τίποτε δεν φάνταζε τη σημερινή εξέλιξη. Στη νίκη αυτή του ΠΑΣΟΚ είχαν συμβάλει η παταγώδης αποτυχία της κυβέρνησης Καραμανλή να μεταφράσει μετεκλογικά τα πρότερα σχέδια του, η διαρκής ακινησία τόσο του ίδιου όσο και της κυβέρνησής του, τα διαδοχικά σκάνδαλα, η αδυναμία της κρατικής μηχανής να «ελέγξει» τους εμπρηστές της, το έγκλημα της απογραφής αλλά και ότι τα λεφτά υπήρχαν.. Η πραγματικότητα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ βιάστηκε να ανέλθει στην εξουσία πέφτοντας θύμα της λαϊκίστικης αντιπολίτευσης του. Από την άλλη μεριά η ελληνική κοινωνία ακολουθώντας κατά το σύνηθες μία νεοσυντηρητικήμπερκιανή αντίληψη προτίμησε να επιλέξει το μύθο των ευχάριστων ψευδαισθήσεων στέλνοντας το ΠΑΣΟΚ στο 43,9%.
Από το πρώτο κιόλας χρονικό διάστημα της διακυβέρνησης Παπανδρέου εξυφάνθηκε ότι τίποτα από όλα αυτά τα οποία αποτέλεσαν το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ δεν επρόκειτο να γίνει πραγματικότητα. Με αυτό τον τρόπο φτάσαμε στο μνημόνιο 1. Αξίζει βέβαια να επισημανθεί ότι σημαντικό μέρος των Ελλήνων αρχίζοντας σταδιακά να αντιλαμβάνεται τα πολλαπλά προβλήματα που γέννησε σε αυτή το χώρα ο χαοτικός κρατισμός, ο θηριώδης λαϊκισμός, η ανικανότητα του κατά Μουζέληκρατικοκομματικού συμπλέγματος όπως επίσης και οι συνεχείς δολερές συνδικαλιστικές επεμβάσεις, δεν έδειξε ιδιαίτερη αντίθεση στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου θεωρώντας όπως εξάλλου και ο γράφων ότι είναι η μοναδική ορθά σκεπτόμενη αλλά και αναστοχαστική πρόταση.
Και πράγματι για όλους όσους ακόμα πιστεύουν ότι στο να δημιουργηθεί το υπάρχον statusquoφταίξαμε όλοι, για όλους όσους ελπίζουν, επιδιώκουν και επενδύουν στο ευρωπαϊκό όνειρο της σύγκλισης, για εκείνους που δεν θέλουν να αντιλαμβάνεται ο υπόλοιπος κόσμος τη χώρα τους ως μία αδύναμη περιφερειακή χώρα του Νότου η υπογραφή του μνημονίου 1 ήταν η σωτήριος λύση. Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν αξιοποίησε αυτή την σιωπηρή σύμπνοια των πολιτών. Μετά δε τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση υπήρξε η πλήρης αδράνεια.
Το σπάταλο κράτος δεν συρρικνώθηκε, η ανεργία ακολούθησε ανοδικούς ρυθμούς και το έλλειμμα περιορίστηκε μόνο σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Αντί όλο αυτό το διάστημα να έχει υπάρξει ένας οργασμός νομοθετικών και διοικητικών μεταρρυθμίσεων, αντί να έχει εξαλειφθεί ή έστω περιοριστεί το φαινόμενο της φοροδιαφυγής αντί να έχουν πεισθεί οι εταίροι μας για την ακεραιότητα , τη πρωτοβουλία και την προθυμία της κυβέρνησης να υπερβεί τη κρίση οδηγηθήκαμε προοδευτικά στο δεύτερο μνημόνιο.
Ακόμα όμως και μετά την υπογραφή του δεύτερου μνημονίου η ελπίδα της υπέρβασης υπήρχε έστω και την ύστατη στιγμή σε μεγάλο μέρος του σκεπτόμενου κόσμου. Εν τω μεταξύ οι αγανακτισμένοι πλημμύριζαν το σύνταγμα…
Το δεύτερο μνημόνιο από την αρχή αντιμετώπισε προβλήματα αφενός εφαρμογής και αφετέρου αποδοχής. Το τελευταίο είχε ως αποτέλεσμα τη συμφωνία της 21 Ιουλίου. Μεγάλο μέρος τότε του κόσμου αναθάρρησε. Πολλοί ανέμεναν ότι θα ανοίξει ένας νέος δρόμος αντιμετώπισης της κρίσης. Το ΠΑΣΟΚ αντί να εκμεταλλευτεί αυτή την κατά γενική ομολογία επιτυχία του πήγε διακοπές… Όταν επέστρεψε αντιμετώπισε τη πλήρη χλεύη της διεθνούς κοινότητας. Στη κατάσταση πανικού που επικράτησε ο υπουργός οικονομικών ανακοίνωσε την έκτακτη εισφορά ακινήτων, μια λυσσαλέα δηλ επίθεση στη θεμέλιο λίθο του φιλελευθερισμού την ιδιοκτησία. Και κάπως έτσι χάθηκε κάθε λαϊκή νομιμοποίηση. Το μεγαλύτερο κρίμα όμως είναι ότι αυτή η κυβέρνηση, έστω και αν έχανε τις μελλοντικές εκλογές σε περίπτωση που είχε πάρει επίπονα, υπεύθυνα, καινοτόμα, συγκρουσιακά αλλά καιαποδοτικά μέτρα, μέτρα τα οποία μπορεί να μην της έδιναν τη δυνατότητα να βγει νικήτρια στις επόμενες εκλογές αλλά τα οποία θα έδιναν μία καλύτερη προοπτική για τη χώρα στο εγγύς ή μακρότερο μέλλον, θα είχε μείνει στην ιστορία ως εκείνο το συλλογικό κυβερνητικό υποκείμενο που κατόρθωσε το τιτάνιο έργο να θέσει τις βάσεις της διεξόδου από μία άνευ προηγουμένου κρίση.
Σε αυτά τα δύο ολέθρια χρόνια, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εκμηδένισε τα όνειρα των ελλήνων. Συνέτεινε στην περαιτέρω ελληνική απομάγευση καθώς κάθε στοιχείο της ελληνικής ιδιαιτερότητας επεξηγήθηκε, γινόμενο γνωστό παγκοσμίως. Προσπάθησε κατά τη συνήθη τακτική να στρέψει τη μία κοινωνική ομάδα έναντι της άλλης. Κατέστησε αδύνατο στο συλλογικό φαντασιακό να αναπαράξει θετικότερες εικόνες για εκείνο οδηγώντας πολλούς στα όρια της κατάθλιψης. Κάθε νέο μέτρο που πήρε ήταν ομολογία αποτυχίας του προηγούμενου. Διέρρηξε κάθε ίχνος κοινωνικής συνοχής. Έστειλε χιλιάδες κόσμο στην ανεργία. Και κυρίως τα έκανε όλα αυτά χωρίς αποτέλεσμα. Λένε ότι εκλογείς ψηφίζουν τους θεούς τους και τους δαίμονές τους. Σήμερα ο Γεώργιος Παπανδρέου εμφανίζεται φοβισμένος για τα αδιέξοδα στα οποία περιήλθε. Χλωμός για το κοινωνικό συμβόλαιο που αθέτησε. Αδύναμος να μας δώσει μία νέα αφήγηση. Μπορεί φαινομενικά να ζητήσει εκ νέου εντολή όμως στην πραγματικότητα στις δηλώσεις του θα είναι φειδωλός. Αλλά θα μου πείτε τα λεφτά τελείωσαν…