Επί σειρά ετών, ή ορθότερα Ολυμπιάδων, αρχής γενομένης από τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992, ο στίβος και η άρση βαρών, και στη συνέχεια η γυμναστική, ήταν ο πυλώνας των ελληνικών διακρίσεων στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση. Την ίδια εποχή τα αθλήματα του υγρού στίβου με την ευρεία έννοια (κολύμβηση, πόλο, καταδύσεις, κωπηλασία, ιστιοπλοΐα) έμοιαζαν να έχουν χάσει τη ρότα προς την ολυμπιακή κορυφή, με εξαίρεση τον σέρφερ Νίκο Κακλαμανάκη που την κατέκτησε στην Ατλάντα του 1996. Σήμερα όμως, έναν χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, το σκηνικό των ελληνικών ολυμπιακών ελπίδων μοιάζει να έχει αλλάξει. Με τον στίβο να βιώνει μια μεταβατική περίοδο και την άρση βαρών να προσπαθεί να συνέλθει από την ηχηρή καρπαζιά του ντοπαρίσματος της εθνικής ομάδας, η πυξίδα αρχίζει να δείχνει προς τη… θάλασσα. Οι διακρίσεις που ξεκίνησαν στην Αθήνα το 2004 με τα τρία μετάλλια από την ιστιοπλοΐα (χρυσό Μπεκατώρου- Τσουλφά, ασημένιο Κακλαμανάκης) και την κωπηλασία (χάλκινο Πολύμερος- Σκιαθίτης) συνεχίστηκαν το 2008 στο Πεκίνο με δύο μετάλλια από τα ελληνικά κουπιά (ασημένιο Πολύμερος- Μούγιος) και τα ελληνικά πανιά (χάλκινο Μπεκατώρου- Παπαδοπούλου- Κραβαριώτη). Εν όψει του 2012 οι ελληνικές ολυμπιακές φιλοδοξίες εμφανίζονται ακόμη πιο… μουσκεμένες.
Η ολοκλήρωση μιας σειράς Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων που αντικειμενικά έχουν και τον χαρακτήρα του προολυμπιακού τεστ ανέδειξε την κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων, το πόλο και την κωπηλασία ως αρματαγωγό του ελληνικού αθλητισμού, ενώ η ιστιοπλοΐα θα κριθεί στο τέλος του χρόνου (3-18/12) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Περθ. Τα τρία μετάλλια, δύο από τον Σπύρο Γιαννιώτη και ένα από τη Μαριάνα Λυμπερτά στην κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων, ο παγκόσμιος τίτλος από την εθνική ομάδα πόλο γυναικών- χωρίς να υποτιμώνται ο παγκόσμιος τίτλος της Εθνικής νεανίδων και το χάλκινο παγκόσμιο μετάλλιο της Εθνικής νέων-, τα δύο μετάλλια της κωπηλασίας με το σκιφ ελαφρών βαρών ( Αλεξάνδρα Τσιάβου – Χριστίνα Γιαζιτζίδου ) και την τετράκωπο άνευ πηδαλιούχου ( Γιώργος Τζιάλας, Γιάννης Χρήστου, Στέργιος Παπαχρήστος, Γιάννης Τσίλης ) συνιστούν έναν ελπιδοφόρο απολογισμό σε μια στιγμή που το ελληνικό αθλητικό οικοδόμημα κλυδωνίζεται.
«Οι επιτυχίες του πόλο αλλά και των άλλων αθλημάτων του υγρού στοιχείου δείχνουν ότι είναι αθλήματα που ταιριάζουν στον Ελληνα. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν και οι υπεύθυνοι της Πολιτείας και να διαμορφώσουν μια στρατηγική στήριξής τους» επισημαίνει ο «τιμονιέρης» της Εθνικής πόλο γυναικών κ. Γιώργος Μορφέσης.
Η Αλεξάνδρα Τσιάβου, σημαία της ελληνικής κωπηλασίας μετά την αποχώρηση του Βασίλη Πολύμερου, δύο φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια και κορυφαία ελληνίδα αθλήτρια το 2009 και το 2010, θεωρεί ότι η ανάδυση των αθλημάτων του νερού «είναι εν μέρει τυχαίο φαινόμενο», αλλά προσθέτει ότι οι επιτυχίες οφείλονται στο γεγονός ότι «στα λιγότερο γνωστά αθλήματα οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτόν τον χώρο,αν και έχουν λιγότερα κίνητρα, καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες γιατί αγαπούν αυτό που κάνουν. Μένουμε και επιμένουμε. Δεν είμαστε ευκαιριακά στον χώρο αυτόν».
Για τον κυρίαρχο του μαραθωνίου της κολύμβησης Γιαννιώτη οι επιτυχίες του υγρού στίβου οφείλονται μεν «στη σύμπτωση της ύπαρξης μιας καλής φουρνιάς σε αυτά τα αθλήματα» αλλά «δεν είναι τυχαίες, αφού προέκυψαν ύστερα από δουλειά πολλών ετών και πολλή υπομονή».
Αν όμως ο Γιαννιώτης και η συναθλήτριά του Λυμπερτά, όπως η Τσιάβου και οι συναθλητές της, έχουν εξασφαλίσει την παρουσία τους στο Λονδίνο, ο κ. Μορφέσης και τα χρυσά κορίτσια του πόλο θα πρέπει να περάσουν την ψυχοφθόρα δοκιμασία του προολυμπιακού τουρνουά για να ονειρεύονται την ολυμπιακή τους καταξίωση. «Είναι παράδοξο αλλά στο πόλο γυναικών ούτε η παγκόσμια πρωταθλήτρια δεν προκρίνεται απευθείας στο Λονδίνο.Ετσι θα χρειασθεί να συμμετάσχουμε στο προολυμπιακό τουρνουά που διεξάγεται 17- 25 Απριλίου με τη συμμετοχή 12 ομάδων, από τις οποίες οι τέσσερις θα πάρουν την πρόκριση» εξηγεί ο ομοσπονδιακός προπονητής, που δεν παραβλέπει τη δυσκολία της διαδικασίας πρόκρισης επισημαίνοντας: «Στο προολυμπιακό υπάρχουν επτά ομάδες, η Ρωσία,η Ολλανδία,η οικοδέσποινα Ιταλία, η Ουγγαρία, η Ισπανία, ο Καναδάς και εμείς, που θα διεκδικήσουν επί ίσοις όροις την πρόκριση».
Για τον… συγκάτοικό του κάτω από τη στέγη της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Σπ. Γιαννιώτη ο δρόμος προς το Λονδίνο δεν έχει επικίνδυνες στροφές αλλά πολλή προπόνηση και λίγους αγώνες. Ο κερκυραίος πρωταθλητής δεν αρνείται ότι είναι φαβορί για μια θέση στο βάθρο, αλλά «προσπαθώ να μην το σκέφτομαι». Πάντως αναγνωρίζει ότι «είναι η τελευταία μου ευκαιρία για ένα ολυμπιακό μετάλλιο και αυτό μού δημιουργεί έξτρα πίεση».
Στο ίδιο μήκος κύματος και η κωπηλάτισσα από την Ηγουμενίτσα, Αλεξάνδρα Τσιάβου δεν αρνείται ότι ο τίτλος του φαβορί «αποτελεί βαριά ευθύνη γιατί υπάρχουν οι προσδοκίες των έξω. Δεν χρειάζεται να τον σκεφτόμαστε».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
