Πολλές φορές, με ποικίλους τρόπους και σε κάθε δυνατή ευκαιρία, ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει ένα κεντρικό του πιστεύω: την ανάγκη για επαναστατικές τομές, για αλλαγές παντού, για πλήρεις, σαρωτικές ανατροπές. Μόλις τώρα όμως αρχίζει να διαφαίνεται το τι ακριβώς εννοεί με όλα αυτά ο κ. Παπανδρέου, καθώς καθίσταται ο αρχηγός μιας επανάστασης που ταχύτατα εκκολάπτεται στη χώρα.
Με την αποστολή των (προηγούμενων) πρόσθετων φόρων που έχει ήδη αρχίσει, αλλά, πολύ περισσότερο, με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ που ακολουθούν σε λίγες ημέρες, αμέτρητες χιλιάδες πολίτες θα βρεθούν πλέον, για πρώτη φορά, να χρωστούν σημαντικά ποσά στο δημόσιο ενώ, μέχρι σήμερα, δεν χρωστούσαν. Θα είναι οι νέοι οφειλέτες, που θα προστεθούν στους ήδη υπάρχοντες 900.000 που ήδη χρωστούσαν στο δημόσιο και δεν έχουν τακτοποιήσει το χρέος τους.
Με τη μέθοδο που επέλεξε η κυβέρνηση, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, παλιοί και νέοι οφειλέτες, θα βρεθούν πολύ σύντομα μπροστά στην εξής πραγματικότητα: αν δεν έχουν να πληρώσουν, θα εμπίπτουν αμέσως στις εξαγγελίες για διακοπή της παροχής ρεύματος, ενώ, όσων το χρέος διαμορφωθεί σε πάνω από 5.000 ευρώ, θα υπάγονται και στις διατάξεις για κατάσχεση της περιουσίας τους.
Ετσι, καθίσταται φανερό ότι ο ίδιος πρωθυπουργός θέτει τις βάσεις για μια κοινωνική επανάσταση, η οποία, πιθανότατα, δεν θα αργήσει πια καθόλου να εκδηλωθεί.
Αν τα εξαγγελθέντα υλοποιηθούν, όποιοι φορολογούμενοι λάβουν τα σχετικά σημειώματα και δεν μπορέσουν να ανταποκριθούν στα νέα υπέρογκα βάρη, θα βρεθούν, πάρα πολύ σύντομα να ζουν σε σπίτια χωρίς ρεύμα. Κι αυτή, είναι μια απειλή που αφορά απροσδιόριστο αριθμό νοικοκυριών: ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει ή να εκτιμήσει πόσα. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για πάρα πολύ κόσμο.
Και το ερώτημα που οφείλει, έστω και τώρα, να θέσει στον εαυτό της και να απαντήσει η κυβέρνηση, όσο ακόμα προλαβαίνει, είναι το τί πιστεύει ότι θα κάνει όλος αυτός ο κόσμος μπροστά στα απόλυτα αδιέξοδα της διακοπής του ρεύματος και της ενδεχόμενης δήμευσης.
Όχι εκείνοι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μπορέσουν να πληρώσουν, αλλά εκείνοι που, τελικά, δεν θα μπορέσουν.
Τί θα κάνουν όλα αυτά τα σπίτια που από τη μια μέρα στην άλλη κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς ρεύμα, ή οι άνθρωποι που απειλούνται να τα χάσουν, επειδή δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε αυτή τη νέα φορολογική απαίτηση, άσχετη μάλιστα με τα δάνεια με τα οποία τα αγόρασαν και ήδη σε μέγα μέρος τους δεν εξυπηρετούνται – άλλωστε, αυτά θα κόψουν όσοι μπορούν για να πληρώσουν τους φόρους, άρα το πρόβλημα αμέσως θα σκάσει στις τράπεζες.
Η απάντηση είναι μία και μόνη και είναι πάρα πολύ απλή: όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα έχουν πλέον να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους.
Κι όταν σε μια κοινωνία τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους, η επανάσταση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, βρίσκεται επί θύραις.
Δεν διακυβεύονται πλέον ούτε πολυτέλειες, ούτε καλοζωίες, ούτε καν οι συνθήκες μιας φτωχής ζωής που έστω και δύσκολα βγαίνει πέρα. Διακυβεύεται η επιστροφή σε συνθήκες του 19ου αιώνος. Και τέτοιου επιπέδου θα είναι η αντίδραση.
Κι όλα αυτά, για εκείνους που έχουν δουλειά. Για εκείνους που δεν έχουν;
Η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση καταφεύγει σε ένα τέτοιο μέτρο για να καλύψει την εγκληματική της ανεπάρκεια που μας έφερε ως εδώ και ετοιμάζεται να κόψει το ρεύμα στα σπίτια όσων δεν μπορούν να πληρώσουν, δεν οφείλεται μόνον στην ανάγκη να σωθεί η χώρα. Γιατί με το να σβήσεις από το χάρτη το μισό πληθυσμό, δεν σώζεις μια χώρα. Αλλα έπρεπε και μπορούσες να έχεις κάνει, και δεν τα έκανες.
Η ευκολία αυτή, οφείλεται πρωταρχικά στο ότι οι περισσότεροι εξ αυτών που απαρτίζουν την κυβέρνηση και τα επιτελεία της, δεν έχουν ιδέα του τί σημαίνει να μην έχεις να πληρώσεις και να σου κόβουν το ρεύμα ή να σε απειλεί μια δήμευση. Οφείλεται στο ότι δεν μπορούν καν να φανταστούν για τί ακριβώς μιλάνε και πόσο κόσμο αυτά αφορούν.
Δείτε τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου: οι περισσότεροι εκ των κυβερνώντων, είτε δεν δούλεψαν ποτέ τους, είτε δούλεψαν για τελευταία φορά πριν από δεκαετίες.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, με ένα… «παράξενο» τρόπο, τέτοιου είδους προβλήματα που τώρα λιώνουν έναν ολόκληρο λαό, οι ίδιοι, προσωπικά, δεν αντιμετωπίζουν.
Τους περισσότερους εξ αυτών, ούτε ανεργία τους αγγίζει, ούτε ύφεση, ούτε στενότητα, ούτε οι δημεύσεις, ούτε η διακοπή του ρεύματος, ούτε τίποτα.
Αυτή είναι μια θεμελιώδης πραγματικότητα πίσω από τις αδιανόητες αποφάσεις που λαμβάνουν. Δεν καταλαβαίνουν, δεν έχουν παραστάσεις για το τι μιλάνε και τι πράττουν. Και, πιθανότατα, στο τέλος, δεν τους ενδιαφέρει κιόλας.
Οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται ότι, αυτό που ζητάνε, είναι πλέον απλώς αδύνατο να γίνει. Ότι με μαθηματική βεβαιότητα, οδηγούν στην πραγματική εξαθλίωση εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, για τους οποίους όλα τα περί πατρίδας, σωτηρίας και τα συναφή, μέρα με τη μέρα, δεν έχουν πια κανένα περιεχόμενο: το χάνουν ολοκληρωτικά μπροστά στο διακύβευμα της επιβίωσης που καθίσταται οξύτερο από ποτέ. Δραματικό. Και, φυσικά, μπροστά στην κατάφωρη αδικία.
Η Ελλάδα μοιάζει σήμερα σαν κουμμουνιστική χώρα μετά την πτώση του Τείχους – δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά γι’ αυτό και για το τί πέρασαν οι άνθρωποι. Το έχουμε ζήσει κι εμείς, αλλά από την αντίστροφη θέση. Τους είδαμε και τις είδαμε να περπατούν στην κόλαση…
Η Ελλάδα, ελάχιστα θυμίζει πια αστική Δημοκρατία δυτικού Τύπου. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης της λαίλαπας είναι η μετανάστευση, εσωτερική και εξωτερική, η φυγή – αλλά κι αυτή δεν είναι δυνατή για όλους. Το αδιέξοδο είναι πλέον απόλυτο.
Ανίκανη να αντιμετωπίσει την κρίση, η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει εξαφανίσει κάθε έννοια κράτους δικαίου, έχει διαλύσει τη συνταγματική νομιμότητα – λ.χ. με τους αναδρομικούς φόρους – , έχει φτάσει να παραβιάζει και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα με τρόπο που ούτε οι δικτατορίες δεν τολμούν να το πράξουν.
Ποια δικτατορία στον κόσμο θα μπορούσε να απειλήσει πληθυσμούς ολόκληρους ότι θα μείνουν χωρίς ρεύμα; Κι όλα αυτά, την ώρα που κάθε βουλευτής εξακολουθεί να έχει τρεις – τέσσερις βοηθούς και η Βουλή διατηρεί ακόμη τηλεοπτικό σταθμό, την προπαγάνδα του οποίου δεν βλέπει και κανένας…
Το ρεύμα ως μέσο απειλής, θα τινάξει στον αέρα την κυβέρνηση που, σε συνθήκες πολέμου για τον τόπο, εξακολουθεί ακόμα να διορίζει στο δημόσιο, να αμείβει παχυλά τους ημετέρους με σειρά τοποθετήσεων και να αφήνει στο απυρόβλητο, όπως οι ίδιοι παραδέχονται, μερικές εκατοντάδες άχρηστους οργανισμούς κομματικού βολέματος που ακόμα και τώρα δεν έχουν θιγεί – συνεχώς λένε ότι «ΘΑ» θιγούν…
Την ίδια στιγμή, τα κόμματα εξακολουθούν και λαμβάνουν κρατική επιχορήγηση εκατοντάδων εκατομμυρίων, ενώ, οι βουλευτές, μόλις προχθές, ψήφισαν ότι τα τζάμπα αυτοκίνητα που τους παραχωρούνται δεν μπορούν να είναι μεγαλύτερα από 1800 κυβικά εκατοστά!…
Επίσης την ίδια στιγμή, το λαθρεμπόριο καυσίμων από το οποίο το κράτος χάνει δισεκατομμύρια εξακολουθεί και καλά κρατεί παντελώς ανενόχλητο, ενώ η παραοικονομία αντί να περιστέλλεται, όχι απλώς ανθεί, αλλά, στην ουσία, προετοιμάζεται να γεννήσει και να αναπτύξει τη μαύρη αγορά του αύριο.
Η κυβέρνηση προκαλεί πραγματικά μια επανάσταση, η οποία θα κάνει το κίνημα των Αγανακτισμένων να μοιάζει με εκδρομή νηπιαγωγείου. Ταυτόχρονα, η ειρωνεία είναι ότι ούτε και οι στόχοι που θέτει θα επιτευχθούν. Και λιώνει τους ανθρώπους, και αποτελέσματα δεν θα φέρει – γι’ αυτό άλλωστε και τα δέκα ευρώ γίνανε μέσα σε ένα βράδυ είκοσι το τετραγωνικό…
Οι άνθρωποι, δεν έχουν καταλάβει πού πατάνε και πού βρίσκονται. Και, πιθανότατα, δεν θα προλάβουν πια και να καταλάβουν..
