Η ΑΠΟΦΑΣΗ; Πρωτάκουστη. Οι προκλήσεις; Φαινομενικά ανυπέρβλητες για κοινούς θνητούς. Το αποτέλεσμα; Θρίαμβος. «Χάρη» στην κλιματική αλλαγή και το εκτενές εποχικό λιώσιμο των πάγων, αλλά κυρίως στην ατσάλινη θέλησή τους, έξι βρετανοί εξερευνητές με επικεφαλής τον Τζοκ Γουίσαρτ ξεκίνησαν από τον κόλπο Ρέζολουτ του Βορείου Καναδά και 28 ημέρες αργότερα, στις 25 Αυγούστου, είχαν αγγίξει τον πρωτοφανή στόχο τους: έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι στον κόσμο που έφτασαν κωπηλατώντας στον Μαγνητικό Βόρειο Πόλο! Για να τα καταφέρουν χρειάστηκε να τραβήξουν (κυριολεκτικά) πολύ κουπί. Διήνυσαν κωπηλατώντας 833 χιλιόμετρα σε μια αφιλόξενη ανοιχτή θάλασσα ανάμεσα σε παγόβουνα και επιπλέοντα κομμάτια πάγου. Ηρθαν αντιμέτωποι με θερμοκρασίες έως μείον 15 βαθμούς Κελσίου, σφοδρούς ανέμους, αποπροσανατολιστικές ομίχλες, ελάχιστα φιλικές πολικές αρκούδες και φάλαινες. Αλλά- κυρίως- με τα όριά τους.«Ζητούνται άνδρες για επικίνδυνο ταξίδι.Χαμηλή αμοιβή, αμείλικτο κρύο, ατέλειωτες ώρες απόλυτου σκότους.Ασφαλής επιστροφή αμφίβολη.Τιμές και διεθνής αναγνώριση σε περίπτωση επιτυχίας» έγραφε η ιστορική, πλέον, μικρή αγγελία του βρετανού εξερευνητή Ερνεστ Σάκλτον στους «Τimes» το 1907, στην οποία ζητούσε πλήρωμα για μια αποστολή στην Ανταρκτική. Λίγο περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα, ο 58χρονος Γουίσαρτ συγκέντρωνε το δικό του πλήρωμα για ένα παρόμοιο ταξίδι έχοντας στο μυαλό του αυτήν ακριβώς την αγγελία.
«Παρά την τεράστια τεχνολογική πρόοδο,το να πάει κανείς στον Μαγνητικό Βόρειο Πόλο με μια κωπηλατική λέμβο είναι κάτι που απλώς δεν έχει ξαναγίνει.Δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι στον 21ο αιώνα υπάρχουν ακόμα τμήματα των ωκεανών που ουδέποτε έχουν εξερευνηθεί. Επρόκειτο πραγματικά για ταξίδι στο άγνωστο. Μόλις 111 χιλιόμετρα μετά την εκκίνηση του ταξιδιού μας,το σκάφος μας,το “Οld Ρulteney”, έπλεε ήδη σε παρθένα ύδατα» δήλωσε στον διεθνή Τύπο μετά την επιτυχία.
Οπως παραδέχεται ο ίδιος, όλα ξεκίνησαν από ένα αστείο. Βετεράνος θιασώτης της περιπέτειας και των εξερευνήσεων, το 2007, αφού είχε ήδη στο ενεργητικό του τον περίπλου της Γης σε 74 ημέρες και είχε μόλις ολοκληρώσει μια αποστολή στον Βόρειο Πόλο περπατώντας, κάποιος τον ρώτησε αστειευόμενος αν το επόμενο σχέδιό του θα ήταν να πάει και πάλι, αλλά αυτή τη φορά κωπηλατώντας.
«Ολοι έσκασαν στα γέλια με την ιδέα. Ομως εγώ έκανα έρευνα και ανακάλυψα ότι ίσως να μπορούσε να γίνει.Τις περισσότερες μέρες του χρόνου η διαδρομή είναι καλυμμένη με παχιά κομμάτια πάγου,όμως το καλοκαιρινό λιώσιμο των πάγων ανοίγει ένα περιθώριο ευκαιρίας» εξηγεί.
Υστερα από μακροχρόνια προε τοιμασία και εφοδιασμένο με μια ειδικά σχεδιασμένη κωπηλατική λέμβο τα ύφαλα της οποίας διέθεταν και ράγες έλκηθρου, το πλήρωμα ξεκίνησε το φιλόδοξο εγχείρημά του με εξαιρετική διάθεση και πολλή αισιοδοξία – την οποία αναμφίβολα χρειάστηκε για να αντέξει την πολύωρη καθημερινή κωπηλασία σε βάρδιες, τους παγωμένους ανέμους που ξεπερνούσαν τα 35 χιλιόμετρα την ώρα και τις «σπαρτιάτικες» ανέσεις, στην απόλυτη ερημιά του Αρκτικού Ωκεανού.
«Είναι εκπληκτικό πόσο ευδιάθετο ήταν το πλήρωμα.Ούτε ένας δεν λιποψύχησε στην προοπτική άλλης μιας μέρας που θα τραβούσαμε και θα σέρναμε το σκάφος πάνω στον πάγο και θα κωπηλατούσαμε» βεβαιώνει ο επικεφαλής της αποστολής. Μάλιστα, για να είναι σε θέση να αντεπεξέλθει στην έντονη σωματική κόπωση και στο ισχυρό ψύχος, το πλήρωμα του «Οld Ρulteney» κατανάλωνε 7.000 θερμίδες ημερησίως, κι όμως όλοι έφτασαν στον προορισμό τους πιο αδύνατοι απ΄ ό,τι ξεκίνησαν.
Παρ΄ όλα αυτά, το επίτευγμα του Γουίσαρτ και της ομάδας του δεν είχε ως μοναδικό στόχο να αποδείξει τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, αλλά και για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο όσον αφορά τους γοργούς ρυθμούς της κλιματικής αλλαγής και να πραγματοποιήσει σχετικές επιστημονικές μετρήσεις.
Σε αντίθεση με τη λαϊκή πεποίθηση, οι μαγνητικές πυξίδες δεν- επαναλαμβάνουμε: δενδείχνουν ακριβώς τον γεωγραφικό Βόρειο Πόλο της Γης. Στην πραγματικότητα δείχνουν τον Μαγνητικό Βόρειο Πόλο, ένα σημείο που μετακινείται συνεχώς, με βόρεια- βορειοδυτική κατεύθυνση, εξαιτίας της αλλαγής των γεωφυσικών συνθηκών στο εσωτερικό της Γης.
Ο πρώτος που εντόπισε τις συντεταγμένες του, το 1831 στον Βόρειο Καναδά, ήταν ο σκωτσέζος εξερευνητής Τζέιμς Κλαρκ Ρος, ο οποίος χωρίς να ξέρει ότι το σημείο θα άλλαζε θέση, έσπευσε να το… «κατοχυρώσει» τοποθετώντας μια βρετανική σημαία. Αν και μέχρι τη δεκαετία του 1990 η μετακίνηση του Μαγνητικού Βόρειου Πόλου γινόταν με ρυθμό περίπου 15 χιλιομέτρων ετησίως, έκτοτε άρχισε να επιταχύνεται σημαντικά, φτάνοντας τα 60 χιλιόμετρα το 2002. Αν συνεχίσει με αυτούς τους ρυθμούς σε μία δεκαετία θα βρεθεί στη… Σιβηρία.
Παρ΄ όλο που η ιδέα να κωπηλατήσει στον Μαγνητικό Βόρειο Πόλο γύριζε για χρόνια στο μυαλό του επικεφαλής της αποστολής Τζοκ Γουίσαρτ και οι προετοιμασίες του ταξιδιού είχαν ξεκινήσει από μήνες,ανακοίνωσε το σχέδιό του στη σύζυγό του μόλις μία εβδομάδα προτού το δημοσιεύσει στον Τύπο.
Μεταξύ των μελών του πληρώματος- του 37χρονου Μίλι Γκάμον,του 38χρονου Ρομπ Σλιπ,του 28χρονου Μαρκ Μπόμοντ και του 38χρονου Μαρκ Ντελστάν- μόνον ο 28χρονος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού Ντέιβιντ Μανς δεν είχε συμμετάσχει ξανά σε παρόμοιο εγχείρημα.
Τα συναπαντήματα με άγρια ζώα,που απειλούσαν να αναποδογυρίσουν το σκάφος τους ή ακόμη και να τους φάνε,δεν έλειψαν για τα μέλη του πληρώματος του «Οld Ρulteney».Μάλιστα,μία γιγάντια πολική αρκούδα έφτασε σε απόσταση ενάμισι μέτρου από τους κωπηλάτες.
Οπως αποκαλύπτει στο ιστολόγιο του πληρώματος του «Οld Ρulteney» που διατηρούσε ο επικεφαλής της αποστολής στον Μαγνητικό Βόρειο Πόλο, τα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής ήταν και τα πλέον δύσκολα. «Οι θεοί που ορίζουν τον καιρό, σίγουρα δεν συμμερίζονταν τη χαρά μας για τον επικείμενο τερματισμό μας. Ξυπνήσαμε μέσα σε μια παγερή ομίχλη για να βρούμε τεράστια συμπαγή κομμάτια πάγου που μας έκλειναν τον δρόμο. Κατά τα τελευταία έξι χιλιόμετρα αναγκαστήκαμε να τραβήξουμε το σκάφος έξω από το νερό και να το σύρουμε πάνω στον πάγο, χρησιμοποιώντας αξίνες, τροχαλίες και με μια καλή δόση ωμής δύναμης προχωρούμε» έγραψε ο Τζοκ Γουίσαρτ. Οσο για την ώρα του τερματισμού;
«Φτάσαμε απολύτως εξαντλημένοι, αλλά καταχαρούμενοι. Μάλιστα την ώρα που πανηγυρίζαμε πήδηξα στο νερό από τη χαρά μου. Φυσικά, ήμασταν πενταβρώμικοι. Μετά από 28 μέρες ταξιδιού, δεν είναι τυχαίο που δεν αρχίσαμε να αγκαλιαζόμαστε … Μοιάζαμε με ανθρώπους των σπηλαίων, αλλά δεν πάσχαμε από τίποτα που να μη διορθώνεται με μερικά ντους, ζεστό φαγητό και ένα ποτήρι ουίσκι».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
