Οι καλοί τρόποι είναι αξιοθαύμαστοι. Τους διδάσκουμε μάλιστα στα παιδιά, με ποικίλους τρόπους: «υπάρχουν τρεις μαγικές λεξούλες, ευχαριστώ, παρακαλώ, συγγνώμη». Από λεξούλες η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου τα πάει περίφημα. Ζήτησε δημοσίως συγγνώμη από τους μαθητές όλων των βαθμίδων, όλων των σχολείων της επικράτειας. Ζήτησε συγγνώμη σαν να τους πάτησε το πόδι κατά λάθος.
Τόσο απλά_ ένα χαμηλότονο, δημόσιο «σόρι». Μπορεί άραγε να συγχωρεθεί η υπουργός Παιδείας για την καθυστέρηση στην εκτύπωση των σχολικών βιβλίων; Κατάφερε για πρώτη φορά στα χρονικά να γίνει αγιασμός χωρίς να υπάρχει ούτε ένα βιβλίο. Υπερβάλλουμε. Διανεμήθηκαν κάμποσα βιβλία αλλά υπολείπονται 31 εκατομμύρια αντίτυπα για να ξεκινήσει κανονικά το μάθημα. Μπορεί άραγε να συγχωρεθεί λόγω των καλών τρόπων της η ευγενής υπουργός; Μάλλον όχι. Γιατί δεν μιλάμε για σφάλμα, για ολιγωρία, ατυχία ή στραβοπάτημα. Μιλάμε για έγκλημα κατά της δωρεάν εκπαίδευσης. Έμπειροι δάσκαλοι και καθηγητές λένε ότι δεν τους έχει ξανατύχει να κάνουν μάθημα στον αέρα, άνευ εγχειριδίων και αναζητούν μεθόδους για να δουλέψουν κατά το πρώτο δίμηνο.
Η κυρία Διαμαντοπούλου αρνείται πεισματικά να αναλάβει τις ευθύνες της. Αντί να λουφάξει σε καμιά γωνιά για να ξεχαστεί το ζήτημα μέσα στη γενική πολιτική αναμπουμπούλα, τολμά να επιρρίπτει ευθύνες προς πάσα κατεύθυνση. Φταίνε τα άλλα υπουργεία, φταίει το Ελεγκτικό Συνέδριο, φταίνε «αρμόδιοι και συναρμόδιοι», πιθανώς να φταίνε οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, τα παιδιά των λουλουδιών και η γενιά του Πολυτεχνείου.
Δεν μας ενδιαφέρει ο χαρακτήρας της υπουργού και η απροθυμία της να κάνει αυτοκριτική. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η γενική στάση απέναντι στους πολίτες, τους φορολογούμενους, τους μαθητές που αντιμετωπίζονται ως κουτορνίθια. Ας αφήσουμε στην άκρη τα βιβλία για να δούμε το μοντέλο συμπεριφοράς: όταν έρχεται το κακό ευρίσκεται πάντοτε ο άσχετος (ή ο λιγότερο σχετικός) υπαίτιος και γίνεται προσπάθεια επιμερισμού της ευθύνης. Αν η κυρία Διαμαντοπούλου ήταν Ιάπωνας θα είχε αυτοκτονήσει, αν ήταν Γερμανός θα είχε παραιτηθεί πλην όμως είναι ντόπια, πιστή στις αρχές και τις συμπεριφορές που καταβύθισαν τη χώρα.
Πέρα από την απέλπιδα, αποτυχημένη προσπάθεια να κατηγορήσει τρίτους, η υπουργός Παιδείας επέλεξε έναν ακόμη τρόπο για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Θόλωσε τα νερά μιλώντας για ψηφιακή εκπαίδευση και για διανομή dvd. Δεν θα χρησιμοποιήσουμε το επιχείρημα του τσέλιγκα για να πούμε ότι υπάρχουν οικογένειες χωρίς υπολογιστή.
Θα σταθούμε στις υπάρχουσες μεθόδους, τις οποίες γνωρίζουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι έτοιμοι να διδάξουν μέσα από τις νέες τεχνολογίες: ούτε το πρόγραμμα έχει προσαρμοστεί στα ηλεκτρονικά δεδομένα ούτε υπάρχει ανάλογη εμπειρία. Το σχολείο δεν είναι ένα δωμάτιο με θρανία όπου καθένας δείχνει πέντε κολλυβογράμματα. Υπάρχει παιδαγωγική επιστήμη που μελετά τους τρόπους μεταβίβασης της γνώσης. Προς το παρόν το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν διαθέτει τις αναγκαίες μεθόδους για να γίνει μάθημα μέσα από dvd. Αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, θα κρατούσαμε τα παιδιά στο σπίτι και τα μαθαίναμε μόνοι μας την αλφαβήτα.
Η ανικανότητα της κυρίας Διαμαντοπούλου να ανταποκριθεί στις βασικές υποχρεώσεις της και να εκτυπώσει στην ώρα τους τα σχολικά βιβλία είναι το έλασσον: το ζήτημα θα επιλυθεί εντός τους έτους. Αυτό που κυρίως μας προβληματίζει είναι ότι (με ομολογουμένως μεγάλη ευγένεια) απευθύνεται στους γονείς σαν να μιλά σε παιδιά του νηπιαγωγείου.
