Το Υπουργείο Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, πιστό στις εξαγγελίες του, εισάγει για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή το Σχέδιο Νόμου για τις αλλαγές στην Ανώτατη Εκπαίδευση εντός του θέρους. Μόλις ενάμιση μήνα μετά την δημοσιοποίησή του, χωρίς έγκυρη και υπεύθυνη ενημέρωση των Πανεπιστημίων, χωρίς ουσιώδη διάλογο.
Μόνο έτσι θα μπορούσε να ψηφιστεί ένα Σχέδιο Νόμου που εισάγει στο Πανεπιστήμιο το πλέον συγκεντρωτικό και ολιγαρχικό μοντέλο από ιδρύσεώς του. Το μοντέλο αυτό δεν προβλέπει τη λογοδοσία της Διοίκησης στην ολομέλεια της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, ενώ καταργεί κάθε συλλογική λειτουργία του Πανεπιστημίου στον Τομέα, στο Τμήμα, στη Σχολή και στη Σύγκλητο.
Όργανα και θεσμοί στους οποίους μετέχει και δημιουργεί καθολικά η Πανεπιστημιακή Κοινότητα, με διαφάνεια και έλεγχο διασφαλίζοντας έτσι την ποιότητα των Σπουδών, σήμερα καταργούνται. Σε αυτό το ολιγαρχικό σχήμα μεταφέρεται ο Προγραμματισμός των Σπουδών, η εκλογή των Καθηγητών, η ακαδημαϊκή αξιολόγηση, αποτελούν αντικείμενα μονοπρόσωπων οργάνων, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση.
Οι τροποποιήσεις που «διαρρέουν», δεν αλλάζουν τον πυρήνα της λογικής του νόμου. Η παύση των εκλεγμένων οργάνων, κίνηση που δεν αποτολμήθηκε ποτέ στο παρελθόν, ούτε από ξένους κατακτητές, ούτε από τη δικτατορία, συνιστά αυταρχισμό.
Προς τι η κατάτμηση των προγραμμάτων Σπουδών σε κύκλους Σπουδών, προς ικανοποίηση των επιταγών της Bologna, τη στιγμή που τα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια κρίνουν ως ανεπαρκές το 3 + 2 χρόνια για τις σπουδές των Μηχανικών και επιστρέφουν στο ενιαίο και αδιάσπαστο 5-ετή κύκλο σπουδών; Μήπως η εξήγηση δίνεται από την πράξη συμπερίληψης στις κατατακτήριες εξετάσεις αποφοίτων ΙΕΚ και Κολλεγίων; Σημειώστε εδώ ότι η Γερμανία, δια της εκπροσώπου της Κεντρικής Υπηρεσίας Προώθησης Ξένου Ειδικευμένου Δυναμικού, ζητά από τις χώρες της Νότιας Ευρώπης και από το ΕΜΠ Διπλωματούχους Μηχανικούς 5 – ετών σπουδών.
Ακόμα και η πρόσφατη σημαντική διάκριση του ΕΜΠ, φαίνεται ότι ενόχλησε όλους αυτούς που συστηματικά αναπαράγουν μία εικόνα χάους και απαξίας για τα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο διακρίνεται ως 3ο σε κύρος ακαδημαϊκό – ερευνητικό Ίδρυμα στην Ευρώπη, 10ο ανάμεσα στα Πανεπιστήμια και 17ο ανάμεσα στα Ακαδημαϊκά και Ερευνητικά Ιδρύματα, γιατί παράγει καινοτομία και γιατί πρωτοστατεί στην παραγωγή νέας γνώσης στην Ευρώπη. Η μεταρρύθμιση που χρειαζόμαστε είναι να επενδύσει η Πολιτεία στη μεταφορά των αποτελεσμάτων αυτών στην ανάπτυξη. Να δημιουργήσει ελπίδες για πραγματική έξοδο από την κρίση με την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, και ειδικά για τους νέους Διπλωματούχους, οι οποίοι σε ποσοστό 42% φεύγουν για να δουλέψουν στο εξωτερικό. Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο επενδύει την υπεραξία του ερευνητικού του έργου των καθηγητών και ερευνητών του σε αυτήν την κατεύθυνση. Διαθέτοντας από τις εισροές της έρευνας στην εκπαίδευση και στη λειτουργία του.
Η μεταρρύθμιση που εισηγείται το Υπουργείο Παιδείας, αγνοεί όμως αυτούς που αφορά και αυτούς που καλούνται να το υλοποιήσουν. Και όλα αυτά γίνονται στο όνομα της ανάγκης για κοινωνική λογοδοσία με ενίσχυση των θεσμών της αξιολόγησης. Η εσωτερική αξιολόγηση με ακαδημαϊκά κριτήρια αποτελεί πράγματι απαραίτητη και ουσιαστική διαδικασία του Πανεπιστημίου στην οποία το ΕΜΠ ανταποκρίνεται. Όμως για την αξιολόγηση δεν χρειάζεται ούτε ολιγαρχικό μοντέλο διοίκησης ούτε λείπει πλαίσιο Νόμου. Αντίθετα το Σχέδιο Νόμου και η απαξίωση των Πανεπιστημίων, που επιχειρείται από το Υπουργείο και μερίδα των ΜΜΕ, αναστέλλει κάθε δημιουργική εσωτερική συλλογική αξιολόγηση.
Κατηγορούν τα Πανεπιστήμια ως εξεταστικά κέντρα. Το ΕΜΠ δεν είναι εξεταστικό κέντρο. Αντίθετα οι νέες γνώσεις μεταφέρονται από την έρευνα στην εκπαίδευση. Αν υπάρχει ένα πρόβλημα, αυτό είναι η υπερβολική παροχή γνώσεων για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, μέσω των Προγραμμάτων Σπουδών του και η εντατική απασχόληση των φοιτητών, ώστε να ανταπεξέλθουν σε αυτά. Η εκπαίδευση των φοιτητών στο ΕΜΠ διασφαλίζεται με ενίσχυση της συμμετοχής τους και εφαρμοσμένες μεθόδους διδασκαλίας στην εκπαιδευτική διαδικασία, ενώ υιοθετούνται νέοι τρόποι διαμόρφωσης του βαθμού επίδοσης στα εργαστήρια, στα εργαστήρια προσωπικών υπολογιστών, στα σπουδαστήρια, στα σχεδιαστήρια, στην εργασία πεδίου, σε ομαδικά θέματα με διακριτούς ρόλους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αναπτύσσεται η αυτενέργεια του φοιτητή ως «βάση για πρωτότυπη σκέψη και έρευνα με κριτική επίγνωση των ζητημάτων γνώσης σε ένα επιστημονικό πεδίο, καθώς και η διασύνδεσή του με διαφορετικά επιστημονικά πεδία».
Και όμως οι Καθηγητές κατηγορούνται ως διαπλεκόμενοι. Οι Καθηγητές της Α’ Βαθμίδας εργάζονται με ένα μισθό Δημόσιου Λειτουργού, ο οποίος σήμερα, μετά από δύο περικοπές φθάνει περί τις 2.500 € και δεν τους διαφοροποιεί από ένα μέσο στέλεχος της Δημόσιας Διοίκησης.
Στις πρόσφατες τροπολογίες το Σχέδιο Νόμου προβλέπει σε καταξιωμένους πολιτικούς να μπορούν να μετέχουν στο Συμβούλιο Διοίκησης για να «σώσουν το Πανεπιστήμιο». Και όμως, αυτοί οι κακοί Πανεπιστημιακοί, αυτοί οι κακοί Πρυτάνεις μπόρεσαν να λειτουργήσουν τα Ιδρύματα με έως και 65% μείωση των Δημόσιων Δαπανών και σε περιπτώσεις όπως το ΕΜΠ με αυτοχρηματοδότηση του Ιδρύματος και από τα ερευνητικά έσοδά του.
Γιατί λοιπόν οι εκλεγμένοι στη Διοίκηση και τα Όργανα των Πανεπιστημίων δεν προσφέρουν στην Ελληνική κοινωνία και με ποια εχέγγυα οι εκπρόσωποι ενός πολιτικού συστήματος υπεύθυνου για την χρεωκοπίας της χώρας και του αδιέξοδου του μνημονίου θα κάνουν βιώσιμο, δημιουργικό και ελπιδοφόρο το Ελληνικό Πανεπιστήμιο;
Είναι φανερό ότι επειδή το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση των νέων, προσπαθεί να καθυποτάξει το Πανεπιστήμιο, ακόμα και να το αλώσει.
Η Σύγκλητος του ΕΜΠ, στις 22 Αυγούστου του 2011,
– διαπιστώνει ότι «η Κυβέρνηση χωρίς να λάβει υπόψη της τις προτάσεις των Πανεπιστημίων, προχωράει στην ψήφιση ενός νόμου που κλείνει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο.
– καλεί τη Βουλή των Ελλήνων, ακόμα και αυτή την ύστατη στιμή, να μην προχωρήσει στην ψήφιση του Νόμου αυτού
– επιβεβαιώνει ότι θα δώσει τη μάχη με όλες της τις δυνάμεις και μέχρι τέλους, για να μην περάσει ο Νόμος που κατεδαφίζει το Δημόσιο και Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο, μια μεγάλη κατάκτηση όλης της Ελληνικής Κοινωνίας.
