Λίγες μόνον ώρες μετά τις ανακοινώσεις Μέρκελ – Σαρκοζί, ο Ζακ Ντελόρ το είπε ξεκάθαρα: «Το ευρωπαϊκό όραμα της ενσωμάτωσης, που συμμερίζονταν οι Γερμανοί ηγέτες, όπως ο Αντενάουερ, o Σμιτ ή ο Κολ, απουσιάζει από την αντίληψη της Ανγκελα Μέρκελ». Απλώς δεν είπε ρητά ποιο είναι το νέο όραμα που έχει αντικαταστήσει εκείνο το ευρωπαικό στη γερμανική πολιτική. Τράβηξε όμως μια κάθετη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην κυρία Μέρκελ και σε ολόκληρη μεταπολεμική γερμανική ηγεσία, κάτι που, άλλωστε, εντός της ίδιας της Γερμανίας έχουν κάνει ήδη εδώ και πολύ καιρό οι ίδιοι οι πρώην καγκελάριοι Σμιτ, Κολ και Σρέντερ: και οι τρεις έχουν κατηγορήσει δημόσια την διάδοχό τους για επανεθνικοποίηση της Ευρώπης εξ αιτίας της πολιτικής του Βερολίνου. Γιατί άραγε;
Υπό την Αγκελα Μέρκελ, η Γερμανία έχει πλέον καταστεί και πάλι αυτό που σε όλη τη σύγχρονη ιστορία της, από το 1871 και μετά, υπήρξε, πλην της περιόδου των 45 ετών της πρόσφατης αναγκαστικής διαίρεσής της κατά την οποία ήταν και χώρα πολιτικά αδύναμη: μια βαθειά και σταδιακά όλο και πιο επιθετική αντιευρωπαική δύναμη. Κι αυτό πλέον, δεν μπορεί άλλο να κρυφτεί.
Η ουσία των προχθεσινών ανακοινώσεων μάλλον είναι προφανής πια σε όλους, όσο κι αν πολλοί δεν θέλουν ακόμα να το παραδεχθούν: η Γερμανία επέβαλε την πλήρη ηγεμονία της. Την επέβαλε δήθεν στο όνομα του κοινού νομίσματος, όμως, στην πραγματικότητα, έπραξε το ακριβώς αντίθετο: άναψε το φιτίλι που θα σκάσει τη βόμβα στα θεμέλιά του – γι αυτό και ο Ντελόρ λέει ότι το ευρώ είναι πλέον στο χείλος του γκεμού. Κι αυτό, για τον πολύ απλό λόγο ότι επέβαλε όρους στους οποίους σειρά χωρών της ευρωζώνης δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν ότι κι αν κάνουν. Γι αυτό και ο αρμόδιος ευρωπαίος επίτροπος Ολι Ρεν έσπευσε χθες κιόλας να ψελλίσει ότι δεν θα έπρεπε να αποκλειστεί εντελώς το ευρωομόλογο, να το ξανασκεφτούμε και διάφορα άλλα συναφή, την ώρα που αυτό έχει ρητά και κατηγορηματικά αποκλειστεί.
Ποιος τον ακούει όμως; Κανείς. Και υπό μία έννοια δικαίως. Γιατί δεν τολμά να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Γιατί όπως και πολλοί άλλοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι αλλά και πολιτικοί ηγέτες, τρέμουν να πουν την αλήθεια, κάτι που, τουλάχιστον δεν φοβούνται ούτε οι πρώην ηγέτες, ούτε και οι ακαδημαικοί, όπως ο Στίγκλιτς.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη αμέσως μετά τη Συμφωνία του Μονάχου. Ολη η Ευρώπη έτρεμε τη Γερμανία και πανηγύριζε τη Συμφωνία που δήθεν θα έφερνε τη μακρά ειρήνη στην Ευρώπη. Μόνον ο Τσόρτσιλ είχε το σθένος να φωνάζει για το έγκλημα. Τον έλεγαν μέθυσο, τρελό, αποτυχημένο. Παντού, και μέσα στην ίδια την Αγγλία. Μέχρι που λίγο καιρό αργότερα του έδιναν πλήρη, απόλυτη εξουσία για να σώσει ότι μπορούσε πια να σώσει…
Σήμερα ο πόλεμος δεν διεξάγεται με όπλα. Δεν φοβάται κανείς κάτι τέτοιο. Αλλά είναι πόλεμος. Και στόχος του είναι η μετατροπή της ευρωζώνης στο ζωτικό χώρο της γερμανικής εξαγωγικής πλεονασματικής οικονομίας. Γι αυτό και η Αγκελα Μέρκελ δεν έχει καμία σχέση με τους προκατόχους της. Η πολιτική της δεν είναι συνέχεια της ευρωπαικής πολιτικής από τον Αντενάουερ ως τον Σρέντερ, αλλά συνέχεια της πολιτικής των Κεντρικών Αυτοκρατοριών. Βάζει τη δική της σφραγίδα στην αναγέννηση μιας μεγάλης Γερμανίας που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον ζωτικό της, οικονομικό αυτή τη φορά, χώρο. Και το οικονομικό και κοινωνικό κόστος για τις περισσότερες χώρες που συμμετέχουν στην ευρωζώνη, κάποιες εκ των οποίων απειλούνται σε βαθμό διάλυσης, θα είναι δυσθεόρατο – η Ελλάδα είναι απλώς το πρώτο θύμα.
Όπως και πολλές άλλες κυβερνήσεις, έτσι κι η ελληνική, όλα αυτά τα αντιλαμβάνεται πλέον όλο και πιο καθαρά. Φυσικά, υπό την πίεση των γεγονότων, δεν έχει το θάρρος να τα εκφράσει δημόσια, όμως, στις ιδιωτικές συζητήσεις, πολλοί είναι πλέον εκείνοι που έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν το τι κάνει σήμερα η Γερμανία.
Τα τελευταία άλλοθι, πέφτουν κι αυτά σιγά σιγά: ότι απλώς οι αντιδράσεις είναι δήθεν αργές (δεν ήταν όταν η κυρία Μέρκελ είχε χρειαστεί να σώσει κάποιες γερμανικές τράπεζες πριν την τρέχουσα κρίση ή να χρηματοδοτεί τα ελλείματα των πρώην ανατολικογερμανικών κρατιδίων…), ή ότι η πολιτική του Βερολίνου είναι αποτέλεσμα της πίεσης των ψηφοφόρων, είναι προιόν μιας λαικιστικής απλώς ανάγκης της καγκελάριου να μην τους ερεθίσει πολύ βάζοντας το χέρι στην τσέπη εν όψει εκλογών – ο Γκέρχαρντ Σρέντρερ ρητά έχει πει ότι αυτή η επιθετικότητα της γερμανικής κοινής γνώμης είναι έργο της ίδιας της κυρίας Μέρκελ.
Πρώτα, με καταστροφική καθυστέρηση, το Βερολίνο άφησε επί μήνες το ελληνικό πρόβλημα να διογκώνεται για να φτάσει πολύ αργά να αποδεχθεί τη δημιουργία τουτ μηχανισμού στήριξης – ήταν η εποχή που η νέα ελληνική κυβέρνηση κατηγορούσε διεθνώς την Ελλάδα ως διεφθαρμένη και προβληματική χώρα… Επειτα, επέβαλε τη συμμετοχή των ιδιωτών στο ελληνικό πακέτο, κάτι στο οποίο η Γαλλία και η Ισπανία ήδη ανταποκρίθηκαν. Το Βερολίνο, όμως, που το έθεσε ως όρο, ακόμα όχι. Σήμερα, επιβάλλει στην ευρωζώνη την τελική πλήρη απραξία μπροστά στην κρίση.
Η κυρία Μέρκελ θέλει να αφήσει τις «αγορές» απόλυτα ελεύθερες στην επίθεσή τους. Δεν επιτρέπει να τους μπει κανένα εμπόδιο, τη στιγμή που σταθερά ξεφορτώνεται ακόμα και τίτλους ιταλικού χρέους. Όχι επειδή θα λογοδοτήσει στους ψηφοφόρους της ή στον κυβερνητικό συνασπισμό της, που, όταν είχε πιεστεί από τον Αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα μετά το ταξίδι της στην Ουάσιγκτον τον είχε πείσει μέσα σε 24 ώρες να περάσει την βοήθεια προς την Ελλάδα, την οποία, αμέσως μετά, βρήκε τους τρόπους να «βαλτώσει»… Επειδή αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θα οδηγήσει στην ασφυξία τις χώρες που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν και η Γερμανία θα απαλλαγεί από το βάρος τους, ενώ, ταυτόχρονα, θα θέσει – όπως ήδη έθεσε – σε ομηρία τις χώρες εκείνες, ακόμα και τη Γαλλία, που τρέμουν όχι τις ίδιες τις «αγορές», αλλά την πλήρη απραξία που επιβάλλει το Βερολίνο έναντί τους, αλλά δεν μπορούν να αντιδράσουν παρά τη βούληση της Γερμανίας.
Η Αγκελα Μέρκελ δεν είναι παιδάκι. Ουτε λάθη είναι αυτά, ούτε ανεπάρκειες και αναποτελεσματικότητες. Εχει ένα ξεκάθαρο εθνικό όραμα για τη χώρα της και το υπηρετεί πιστά, αταλάντευτα και αποτελεσματικά, αξιοποιώντας ενεργά την πίεση των «αγορών». Περιγραφικά, το ανέπτυξε άλλωστε και προχθές στο Παρίσι, απλώς δεν το είπε με το όνομά του. Όμως, το όνομά του είναι ένα και μόνον: η γέννηση της γερμανικής Ευρώπης. Τόσο η ίδια, όσο και η πολιτική και οικονομική ελίτ που διευθύνει σήμερα τη Γερμανία είναι αποφασισμένοι να το επιβάλλουν με οποιοδήποτε κόστος. Αυτό και μόνο πράττουν. Σήμερα, φαίνεται ότι τα καταφέρνουν, επειδή κέρδισαν μια, όντως κρίσιμη, μάχη στον πόλεμο. Όμως, ο επικίνδυνος δρόμος που χάραξαν, είναι ακόμα μακρύς…
