Hταν μια νεκρώσιμος ακολουθία που «μύριζε» αξιοπρέπεια, χιούμορ, αληθινή αγάπη και ειλικρινή στεναχώρια για την απώλεια του ανθρώπου που θρηνούνταν, του Μιχάλη Κακογιάννη. Δεν υπήρχε τίποτε το πλαστό και τίποτε το άχαρο. Κάτω από τον καυτό ήλιο στον Αγιο Διονύσιο Αεροπαγείτη του Κολωνακίου, το μελαγχολικό χαμόγελο που βρισκόταν ζωγραφισμένο στα πρόσωπα πολλών ανθρώπων, δήλωνε ένα: όλοι τους θα θυμούνται για πάντα με ευχάριστο τρόπο τον σπουδαίο σκηνοθέτη και ακόμα σπουδαιότερο άνθρωπο Μιχάλη Κακογιάννη ο οποίος έφυγε από την ζωή την Δευτέρα 26 Ιουλίου και ετάφη την Πέμπτη έξω από το τελευταίο του «παιδί», το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Πειραιώς. «Ξέρεις τι σκέφτομαι;» είπε κάποια στιγμή η Γιαννούλα Γουέικφιλντ, η αδελφή του. «Ότι εκεί μέσα, στο φέρετρο, κάνει το δικό του χιούμορ».
Τελευταίο αντίο στον Μιχάλη Κακογιάννη (video)
Στην πιο συγκινητική στιγμή της νεκρώσιμου ακολουθίας του σκηνοθέτη Μιχάλη Κακογιάννη το απόγευμα της Πέμπτης 28 Ιουλίου, η Ξένια Καλδάρα, ο άνθρωπος που στάθηκε δίπλα του όσο κανένας άλλος, διάβασε ένα δικό του, ανέκδοτο ποίημα, ένα ποίημα που αγαπούσε πάρα πολύ. Τίτλος του, «Δώδεκα χρονών». Αυτός ήταν ο αποχαιρετισμός του Κακογιάννη από τις αδελφές του, την Γιαννούλα (που ήταν παρούσα) και την Στέλλα
Στον ίσκιο μιας ελιάς
Στεκόταν ένα κοριτσάκι
Ισα με δώδεκα χρονών
Τα μάτια της μου φράξανε το δρόμο
Με κάρφωσαν στη γη
Λες και σκλαβώσανε το χρόνο
Σε κείνη μέσα την στιγμή
Είδα την μάνα μου παιδί
Να με κοιτάει κατάματα
Και να ρωτάει ποιος είμαι και γιατί
Με πιάσανε τα κλάματα
Στην πιο συγκινητική στιγμή της νεκρώσιμου ακολουθίας του σκηνοθέτη Μιχάλη Κακογιάννη το απόγευμα της Πέμπτης 28 Ιουλίου, η Ξένια Καλδάρα, ο άνθρωπος που στάθηκε δίπλα του όσο κανένας άλλος, διάβασε ένα δικό του, ανέκδοτο ποίημα, ένα ποίημα που αγαπούσε πάρα πολύ. Τίτλος του, «Δώδεκα χρονών». Αυτός ήταν ο αποχαιρετισμός του Κακογιάννη από τις αδελφές του, την Γιαννούλα (που ήταν παρούσα) και την Στέλλα.
«Θα θυμάμαι το βλέμμα του, την πρώτη φορά που το διάβασα, ένα βλέμμα που θα έβλεπα ξανά πολλές φορές, ένα βλέμμα που δεν θα δω ξανά μα έτσι θα τον θυμάμαι, με τα φρύδια ελαφρά σηκωμένα, με ένα αδιόρατο χαμόγελο, τόσο ελαφρύ που λιγότερα φανέρωνε και πιο πολλά έκρυβε» ανέφερε κάπου στον άψογο αποχαιρετισμό του ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που συνεργάστηκε με τον Κακογιάννη στον «Αμλετ» και τον αγάπησε πάρα πολύ.
Ολοι όσοι μίλησαν στο Βήμα είχαν κάτι ουσιαστικό να πουν. Η Νόνικα Γαληνέα θυμήθηκε το διαπεραστικό χιούμορ του, το πώς ο Κακογιάννης «ανάγκασε» τον Αλέκο Αλεξανδράκη να ασπρίσει τα δόντια του για τον ρόλο του στην παράσταση «Σουίτα για δυο» που σκηνοθέτησε ο Κακογιάννης.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής θυμήθηκε την εποχή που ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Αετοπούλιου Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Χαλανδρίου τον κάλεσε να σκηνοθετήσει κάτι που αργότερα θα παιζόταν στην Επίδαυτρο. Εκείνος πήγε μεν αλλά τελικά δεν σκηνοθέτησε γιατί δεν μπορούσαν να γίνουν οι αλλαγές που ήθελε στον χώρο που θα ανέβαινε το έργο.
Ο ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός μνημόνευσε το πείσμα του Κακογιάννη. «Θα τα καταφέρω άραγε να τελειώσω το Ιδρυμα;» είχε αναρωτηθεί ο Κακογιάννης. «Αν δεν τα καταφέρω να το τελειώσω πάντως, δεν θα πεθάνω!»
Οι σκηνοθέτες Λάκης Παπαστάθης και Κωνσταντίνος Γιάνναρης συμφώνησαν στο ότι παρά την απήχηση της «Στέλλας», η μεγαλειώδης ταινία του Κακογιάννη είναι τελικά μια λιγότερο γνωστή ταινία το «Τελευταίο ψέμα», ένα φιλμ που όπως ανέφερε ο Κ. Γιάνναρης «μιλά για την αθηναϊκή υποκρισία της μικροαστικής τάξης».
«Θαυμάζω τόσο πολύ τον Κακογιάννη που κατάφερε να συνεργαστεί στην ζωή του με τόσο σημαντικούς ανθρώπους_ και έλληνες αλλά και ξένους» είπε χαρακτηριστικά ο Λάκης Παπαστάθης.
«Σε δύσκολους καιρούς διάλεξες να μας αποχαιρετίσεις…» είπε στον δικό του αποχαιρετισμό ο σκηνοθέτης και πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Τάσος Μπουλμέτης. «Τώρα που περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη κάποιος να πει τις ιστορίες μας ξανά, να αφηγηθεί στους πολίτες του κόσμου, ποιοί αληθινά είμαστε.»
Ακολούθησε το Βήμα στο Google news και μάθε όλες τις τελευταίες ειδήσεις.
