Η σύνοδος κορυφής των ευρωπαίων ηγετών έκανε ένα άλμα ως προς τη διαχείριση του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες έδωσαν πάμπολλες δυνατότητες στην ελληνική κυβέρνηση να αναδιαρθρώσει το τεράστιο δημόσιο χρέος. Προσέφεραν δυνατότητες επαναγοράς, επιμήκυνσης των δανείων, μείωσης των επιτοκίων και εθελοντικής συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα με ανταλλαγή των ομολόγων που κατέχουν κατά τα πρότυπα των δημόσιων συμφωνιών με επιπρόσθετη πτώση επί της ονομαστικής αξίας των τίτλων.
Και μαζί φαίνεται να εξασφάλισε εγγυήσεις και ειδικές χρηματοδοτήσεις προκειμένου να αντιμετωπίσει τις πιθανές επιπλοκές από μια ενδεχόμενη υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας από τους οίκους αξιολόγησης σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας. Η ελληνική πλευρά αισθάνεται ότι έλαβε ό,τι ήταν δυνατόν στις παρούσες συνθήκες.
Το πακέτο, όπως υποστηρίζουν συνεργάτες του κ. Παπανδρέου, προσφέρει για τα επόμενα τριάντα χρόνια μέσο επιτόκιο δανεισμού κάτω του 5%, στα νέα επιμηκυνόμενα δάνεια εξασφαλίζεται δεκαετής περίοδος χάριτος και άρα σημαντική μείωση του βάρους των τόκων.
Επίσης υποστηρίζουν ότι μειώνεται το ίδιο το βάρους του χρέους και ότι καθίσταται βιώσιμο, διευκολύνοντας σημαντικά τη δημοσιονομική διαχείριση στα επόμενα χρόνια, υπό τον όρο πάντα ότι θα εφαρμοσθούν όλες οι πλευρές του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.
Ωστόσο, υπάρχουν σκοτεινές πλευρές της συμφωνίας, οι οποίες δεν είναι απόλυτα διευκρινισμένες και είναι πιθανόν να προκαλέσουν παρενέργειες, ικανές να κλονίσουν τις επικρατούσες προσδοκίες.
Για παράδειγμα η περιβόητη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα δείχνει να προβλέπει, πάντα σε εθελοντική βάση, ακόμη και κούρεμα των ομολόγων. Φαίνεται να υπάρχει σχετική πρόβλεψη η επιμήκυνση να γίνει με έκπτωση 20% επί της ονομαστικής αξίας των τίτλων.
Πράγμα που στον βαθμό που γίνει αποδεκτό θα οδηγήσει σε σημαντικές ζημιές των τραπεζών που κατέχουν ελληνικά ομόλογα και θα επιτρέψει στους οίκους αξιολόγησης να κηρύξουν την ελληνική οικονομία σε προσωρινό καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας, η διάρκεια του οποίου είναι αδιευκρίνιστη.
Μπορεί να διαρκέσει από τρεις ημέρες μέχρι μήνες και δεν μπορεί παρά να προκαλέσει χρηματοδοτικό κενό το οποίο υποτίθεται θα καλυφθεί μέσω των εγγυήσεων που θα προσφέρει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία και θα εξασφαλίσει τελικώς τη ρευστότητα προς τις ασθμαίνουσες ελληνικές Τράπεζες.
Οι τελευταίες στην περίπτωση αυτή θα είναι αναγκασμένες να γράψουν λογιστικές ζημιές και θα χρειασθούν επανακεφαλαιοποίηση. Δηλαδή νέα κεφάλαια τα οποία θα είναι υποχρεωμένες να αναζητήσουν είτε με αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, είτε με εισφορές των μετόχων τους.
Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα είναι σε θέση να το πράξουν και θα απαιτηθεί η συνδρομή του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Πράγμα που σημαίνει ότι οι περισσότερες ελληνικές ιδιωτικές Τράπεζες θα κρατικοποιηθούν. Είναι αυτή πιθανώς μια συνέπεια των συμφωνιών της συνόδου κορυφής και ίσως η βάση για αλλαγή του τραπεζικού χάρτη στην Ελλάδα.
Αν και ακόμη πολλά είναι αδιευκρίνιστα μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα ότι η ελληνική οικονομία εισέρχεται σε μια δυναμική περίοδο αναδιάρθρωσης, την έκβαση της οποίας κανείς δεν είναι σε θέση να προδιαγράψει.
