Σε νυχτερινή εκπαίδευση με τα «Χιούι» της Αεροπορίας Στρατού

Μιά πτήση με το γνωστότερο στρατιωτικό/μεταγωγικό ελικόπτερο του κόσμου (Huey) δεν είναι κάτι αξιοσημείωτο, εν έτει 2011, εάν πρόκειται για μιά απλή ημερήσια πτήση. Oμως, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ενδιαφέροντα όταν έχει κανείς τη σπάνια ευκαιρία να παρακολουθήσει στην πράξη την εκπαίδευση των χειριστών της Αεροπορίας Στρατού σε νυχτερινή πτήση ΔΝΟ (δηλαδή με χρήση Διοπτρών Νυκτερινής Όρασης).
Με σβηστό τον προβολέα του ελικοπτέρου, τα τρία μέλη του πληρώματος (Κυβερνήτης, Συγκυβερνήτης και Μηχανοσυνθέτης) προσαρμόζουν τις ΔΝΟ (ή NVG στα αγγλικά, Night Vision Goggles) και πετούν σε χαμηλό ύψος, σε απόλυτη συνεργασία μεταξύ τους ώστε να καλύπτουν και ο καθένας από έναν οπτικό τομέα.
Όπως υπενθυμίζει ο Αντισυνταγματάρχης Γ. Μαντζουράνης, Διοικητής του 2ου Τάγματος Ελικοπτέρων Αεροπορίας Στρατού στην Πρό Πτήσεως Ενημέρωση, «με τις ΔΝΟ στενεύει πολύ το οπτικό πεδίο μας, χάνουμε δηλαδή την περιφερειακή όραση των σχεδόν 270 μοιρών που έχουμε την ημέρα και βλέπουμε μόλις 40 μοίρες ευθεία μπροστά. Επίσης, χάνεται και η αίσθηση του βάθους, οπότε χρειάζεται πολλή προσοχή στη συνεργασία του πληρώματος στον έλεγχο του χώρου».
Φυσικά, δεν μιλάμε για πτήση σε ασφαλές ύψος, με τον τρόπο που γίνεται η κλασική ΠΔΟ (Πτήση Δι’Οργάνων) στα πολιτικά αεροσκάφη.
«Όταν βρίσκεσαι σε ασφαλές ύψος, δεν χρειάζεσαι τις διόπτρες, πετάς κανονικά και χωρίς αυτές, ακόμα και τη νύχτα. Εμείς εδώ εκπαιδευόμαστε για πτήσεις σε χαμηλά ύψη, κάτω από τις κορυφές των υψωμάτων και ακολουθώντας τη φυσική κάλυψη ώστε να μπορούμε να επιχειρήσουμε αθέατοι από τα ραντάρ, ή να προσεγγίσουμε και να προσγειωθούμε σε σημεία εκτός αεροδρομίων και ελεγχόμενων χώρων», μας εξηγεί ο Αντισυνταγματάρχηςς, λίγο πριν από την απογείωση.
Στην αριστερή θέση του κόκπιτ εναλλάσσονται οι εκπαιδευόμενοι χειριστές, οι οποίοι καλούνται να εκτελέσουν μια σειρά ασκήσεων ακριβείας, αιωρούμενοι στα 5-6 πόδια (περίπου 2 μέτρα) πάνω από τον διάδρομο του Αεροδρομίου των Μεγάρων, βοηθούμενοι και από τις οδηγίες του εκπαιδευτή αλλά και του μηχανικού: «προσοχή, εμπόδιο ώρα τρεις, ουρά ελεύθερη, αριστερή στροφή 90 μοιρών», «φεύγεις προς τα πίσω, αιώρηση, θέση κεφαλής σωστή, έλξη συνθέτου, πάμε»…
Μετά τις ασκήσεις ακριβείας, σειρά έχει ο νότιος κύκλος πάνω από τη θάλασσα, όπου το ζητούμενο είναι η ακρίβεια στο ύψος και οι σωστές πορείες χωρίς διορθώσεις στα τέσσερα σκέλη, και μετά μια πιο «προχωρημένη» χαμηλή προσέγγιση και προσγείωση στο Πεδίο Βολής Μεγάρων, ανάμεσα σε ρεματιές, γραμμές υψηλής τάσης και άλλα φυσικά εμπόδια που στην πράσινη εικόνα της νυχτερινής διόπτρας είναι δύσκολο να αναγνωριστούν, αφού χάνεται η αίσθηση του βάθους.
«Ελπίζω να γυρίζετε πάντα από νυχτερινή πτήση με τη φόρμα ιδρωμένη», λέει στην απενημέρωση μετά την πτήση ο Διοικητής του 2ου ΤΕΑΣ στους νεαρούς χειριστές. «Αν πετάτε χαλαρά και σας βγαίνουν όλα στο περίπου, σε μια δύσκολη στιγμή με μεγάλο φορτίο και άγνωστη περιοχή θα τα βρείτε σκούρα. Να πιέζεστε πάντοτε να τα κάνετε όλα με απόλυτη ακρίβεια: όταν λέμε 250 πόδια εννοούμε ακριβώς, όχι 242 ή 265. Οι προσεγγίσεις σας να είναι τέλειες, στον πόντο, χωρίς διορθώσεις, και οι ταχύτητες χωρίς διακυμάνσεις. Έτσι μόνο σας γίνεται δεύτερη φύση ο χειρισμός, μέρα και νύχτα»…