Η κρίση χρέους μολύνει πλέον ολόκληρη την Ευρώπη, δίδοντας τη δυνατότητα στις αδηφάγες αγορές να επιτεθούν σε μεγαλύτερες χώρες.
Η Ελλάδα τείνει να ξεπερασθεί και αντικείμενο του πόθου γίνονται πλέον η Ιταλία, η Ισπανία και πιθανώς η Γαλλία.
Ηδη η διαφορά των ιταλικών και ισπανικών επιτοκίων από τα αντίστοιχα γερμανικά διευρύνεται, ανοίγοντας την όρεξη στους κερδοσκόπους να τοποθετηθούν αρνητικά στη Ρώμη, στη Μαδρίτη και το Παρίσι.
Γεγονός που επιβεβαιώνει καθημερινά την αδυναμία και την ανικανότητα της Ευρωπαικής πολιτικής και χρηματοπιστωτικής ελίτ να προσεγγίσει το βάρος και το βάθος της διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Ολοι αυτοί οι σπουδαίοι των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης »πηδώντας» ανά εβδομάδα και σε άλλη λύση για το ελληνικό πρόβλημα, άλλοτε διεκδικώντας τη συμμετοχή των ιδιωτών και άλλοτε χωρίς αυτή και τώρα μέσω της επαναγοράς τίτλων και αύριο ίσως με την έκδοση ευρωομολόγου, εμφανώς πια παρασύρουν την ευρωζώνη σε μια κρίση χωρίς τέλος και έλεος.
Οι αγορές, στις οποίες Τρυσέ, Γιούνκερ, Ρεν και τόσοι άλλοι ορκίζονται δεν αντέχουν τη μεταβλητότητα στις επιλογές και στις λύσεις, με αποτέλεσμα να νοιώθουν το ευρωπαικό περιβάλλον ανοιχτό σε πιέσεις και κερδοσκοπικές επιθέσεις.
Οπως φανερώνεται από την εξέλιξη των επιτοκίων στις μεγάλες χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία, αλλά και από τις ασκούμενες πιέσεις στις μετοχές όλων των ευρωπαικών τραπεζικών μετοχών, η κρίση διαχέεται με ταχύτητα σε ολόκληρη την ευρωζώνη και όσο δεν αποφασίζεται δραστική λύση, η κρίση χρέους θα τείνει να κυριαρχήσει στην Γηραιά Ήπειρο.
Το παιγνίδι κινδυνεύει να χαθεί, επειδή δεν υπάρχει ενιαίο κέντρο αποφάσεων και επειδή οι πολλές κυβερνήσεις προσπαθούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα να αντιμετωπίσουν με το ελάχιστο δυνατό κόστος το ελληνικό πρόβλημα, μεταθέτοντας όλη την ευθύνη στις πλάτες του ελληνικού λαού και στις αντοχές του εδώ και καιρό κλονισμένου ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, γνωρίζουν πια ότι όλες οι μεσοβέζικες και ενδιάμεσες λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους είναι θνησιγενείς. Μόνο δραστικές αποφάσεις σαν εκείνες που πήρε η αμερικανική διοίκηση μετά την κρίση του 2008, η οποία δεν δίστασε να διαθέσει τρισ. δολάρια, μπορούν να εξασφαλίσουν σταθερότητα στην ευρωπαική οικονομία.
Η Ευρώπη δεν έχει αυτή τη στιγμή πολυτέλεια χρόνου και επιλογών. Είναι αναγκασμένη εκ των συνθηκών να κάνει χρήση των δυνατοτήτων της νομισματικής χρηματοδότησης, να δηλώσει ότι θα διαθέσει 1,5 τρισ. ευρώ, να ακολουθήσει η έκδοση ευρωομολόγων και με την ευκαιρία να τεθεί επιτακτικά ζήτημα οικονομικής διακυβέρνησης, ώστε να συγκροτηθεί ένα πραγματικά ενιαίο οικονομικό κέντρο ικανό να αποφασίζει για τα χρηματοδοτικά προβλήματα της Ευρώπης και να θέτει περιορισμούς στην άσκηση οικονομικής πολιτικής στις χώρες – μέλη.
Το κακό είναι ότι όλα είναι απαραίτητο να εξελιχθούν με μεγάλη ταχύτητα. Δεν υπάρχει χρόνος για άλλα λάθη. Η ευρωζώνη αν δεν λάβει αποφάσεις στις επόμενες δέκα μέρες θα κινδυνεύσει με κατάρρευση από την πίεση των διεθνών αγορών και των κερδοσκόπων, οι οποίοι στοιχηματίζουν ανοιχτά πλέον στην κατάρρευση της Ιταλίας.
Πράγμα που σημαίνει δεν υπάρχει χρόνος για παιγνίδια. Οι κ. Τρυσέ, Μπαρόζο, Γιούνκερ και οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να αποδεσμευθούν από τον ζουρλομανδύα του νομισματικού κανόνα και να δείξουν στις αγορές ότι η Ευρώπη έχει δυνατότητα προσαρμογής στις συνθήκες, ότι δεν είναι παθητική παιδούλα και ότι μπορεί να δώσει απαντήσεις σε μεγάλα προβλήματα.
Αλλιώς δεν γλιτώνει τον βιασμό από δυνάμεις που μόνο την απειλή καταλαβαίνουν και τη σύγκρουση φοβούνται.
akarakousis@dolnet.gr
