Τιμόνι και συνειδήσεις

Υπάρχουν πολλά ταξί για έναν απλούστατο λόγο: δεν είναι καλά οργανωμένες οι συγκοινωνίες. Τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ ακολουθούν τους ίδιους οδικούς άξονες και μάλιστα ενορχηστρωμένα: καταφθάνουν όλα μαζί. Τα πιο περίπλοκα σχέδια τα αφήνουμε έξω από τη συζήτηση. Δεν θα απαιτούσαμε να συντονίζονται τα χερσαία με άλλα μέσα, όπως συμβαίνει επί παραδείγματι στη Σκοτία, όπου το λεωφορείο για το Αμπερντίν συντονίζεται με το βαπόρι για τις Ορκάδες νήσους. Μιλάμε για τα απλά: να φύγει κάποιος από την Κυψέλη και να πάει στους διπλανούς Αμπελόκηπους, να φύγει από τα Εξάρχεια και να πάει στου Παπάγου. Μια ωρίτσα να πάει, άλλη μια για να γυρίσει, να βάλουμε και τις καθυστερήσεις, πάει η μέρα… Αν ο «ταξιδιώτης» δεν έχει τον άπλετο χρόνο του συνταξιούχου, θα σταματήσει στην ακρούλα του πεζοδρομίου και θα νεύσει στο ταξί. Οι αυτοκινητιστές δεν είναι χρήσιμοι, είναι αναγκαίοι.

Πόσα ταξί χρειάζονται στην επικράτεια; Αυτό δεν το ξέρει κανείς αλλά με το άνοιγμα του επαγγέλματος θα προκύπτει η περίφημη, η λατρεμένη από τους σοσιαλιστές «αυτορρύθμιση της αγοράς». Σύμφωνα με όσα σχεδιάζει ο υπουργός Υποδομών κ. Γ. Ραγκούσης κάποιοι καινούργιοι θα αγοράσουν οχήματα, κάποιοι άλλοι θα φτιάξουν εταιρείες, άλλοι από οδηγοί θα γίνουν ιδιοκτήτες. Όλες αυτές οι αλλαγές στο καθεστώς ιδιοκτησίας των ταξί μαζί με τα νέα δεδομένα στα οικονομικά των πελατών θα διαμορφώσουν την αγορά. Πού ξέρουμε; Ίσως να γίνουν νέοι σχεδιασμοί στις δημόσιες συγκοινωνίες, ίσως φτιαχτούν ποδηλατόδρομοι, αερογέφυρες και χιλιόμετρα μετρό που θα επηρεάσουν τα μερίδια στην πίττα. Πιθανώς να συσταθούν ευρηματικές εταιρίες, που θα μεταφέρουν με ευγένεια τα κατοικίδια, θα έχουν απίστευτη συνέπεια στα ραντεβού. Πιθανώς νέοι ταξιτζήδες, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού, να βελτιώσει τις συνθήκες μεταφοράς. Δεν θα καπνίζουν, δεν θα ακούνε στη διαπασών ραδιόφωνο, θα απολυμαίνουν τις ταπετσαρίες. Αν πιστέψουμε τους οπαδούς της αυτορρύθμισης θα πρέπει εμείς να είμαστε ευχαριστημένοι και ο κ. Ραγκούσης να είναι υπερήφανος.

Ένα αγκαθάκι στην ωραία εικόνα. Οι υπάρχοντες ταξιτζήδες έχουν, στην πλειονότητά τους, χρεωθεί για να αγοράσουν την άδεια. Τα εξωφρενικά ποσά που διαμορφώθηκαν στο κλειστό επάγγελμα (από 100.00 ως 150.000 λένε) οδήγησαν τους επαγγελματίες σε ριψοκίνδυνες επιλογές. Οι περισσότεροι πήραν δάνειο με εγγύηση το σπίτι τους. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η καθημερινή τους είσπραξη δεν θα μειωθεί, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι θα τα φέρουν βόλτα με τις αυξήσεις του πετρελαίου, δημιουργείται ένα μεγάλο ηθικό και πρακτικό πρόβλημα. Η άδειά τους γίνεται κουρελόχαρτο. Η επαγγελματική τους περιουσία χάνεται μέσα σε μια μέρα. Κάτι τέτοια όμως είναι αμελητέα για τον κ. Ραγκούση που βλέπει τους χρεωμένους ιδιοκτήτες ως παράπλευρη απώλεια σε έναν οικονομικό πόλεμο. Δεν έχει σημασία αν καταστραφούν μερικές χιλιάδες μικροαστοί. Ποιος δίνει σημασία; Αρκεί να σώζονται οι τράπεζες, οι Λαναράδες και οι επενδυτές. Αναρωτιόμαστε: έχει ήσυχη τη συνείδησή του ο κ. Ραγκούσης;