Ενάμιση χρόνος έχει περάσει από το πρώτο «Μνημόνιο» μέχρι τη χθεσινή γνωστοποίηση των μέτρων του «4ου» που προκαλούν ρίγος. Σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο, ζήσαμε τα μύρια όσα: η Ελλάδα βρέθηκε οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, αλλά και από πλευράς δημοκρατίας και κυριαρχίας στο μάτι του κυκλώνα και ουδείς γνωρίζει αν, πότε και πώς θα καταφέρει να ξεφύγει: δεν υπάρχει μέρα που το ελληνικό θρίλερ να μην παίρνει νέα τροπή και νέες διαστάσεις.
Και, ξαφνικά, εν μέσω της λαίλαπας που κάθε άλλο παρά λέει να κοπάσει, έρχεται η έκθεση του επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης Λέανδρου Ρακιτζή για τα δημόσια έσοδα. Τι λέει; Ότι ο μηχανισμός είσπραξής τους, οι εφορίες, δεν λειτουργεί, είναι κλινικά νεκρός: όχι μόνον δεν έχουν καταφέρει να κάνουν το παραμικρό για την περίφημη (μάλλον διαβόητη πλέον) διεύρυνση της φορολογικής βάσης, αλλά, σε πλήθος από αυτές, κατά μέσο όρο πάνω από το 85% των βεβαιωμένων εσόδων δεν έχει κατορθωθεί να εισπραχθεί! Ούτε καν αυτό!
Δηλαδή, επειδή σε διαφόρους εντός κι εκτός Ελλάδος αρέσουν τελευταία οι μεταφορές που έχουν να κάνουν με γιατρούς και φάρμακα, η εγχείρηση πέτυχε, αλλά, ο ασθενής, απεβίωσε…
Με άλλα λόγια, ο υφεσιακός κατακλυσμός που πνίγει τη χώρα, όσο κι αν βαθύνει ακόμα καθώς και η πρωτοφανής περιπέτεια της, κατά Γιούνκερ, μειωμένης κυριαρχίας, που φέρνει το μεσοπρόθεσμο σε μια Ελλάδα που μπέρδεψε τις αποκρατικοποιήσεις με το πλήρες άναρχο ξεπούλημα, πάνε έτσι κι αλλιώς, εκ προοιμίου, εντελώς χαμένα. Δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα: αυτό και μόνον σημαίνει η κατάρρευση του μηχανισμού των δημοσιών εσόδων. Ολα, γίνονται για το τίποτα.
Και αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: αυτοί που πάντα πληρώνουν δεν έχουν να πληρώσουν άλλα και αυτοί που ποτέ δεν πλήρωσαν, που παραμένουν οι περισσότεροι, ακόμα δεν πληρώνουν. Αυτή είναι άλλωστε σήμερα η πιο ριζική διαχωριστική γραμμή στην ελληνική κοινωνία: η γραμμή αφενός της αληθινής οξύτατης κοινωνικής αδικίας και, αφετέρου, της πλήρους αποτυχίας του προγράμματος που δήθεν υπηρετεί η κυβέρνηση. Γιατί το υπηρετεί στα λόγια. Στην πράξη, κάθε άλλο… Κατά τα λοιπά, η κυβέρνηση θεωρεί ότι τα πάει καλά!…
Ρωτούσαν όμως χθες ορισμένοι αναγνώστες, άλλοι ευγενώς, άλλοι καταφανώς λιγότερο, με αφορμή ένα άρθρο για το νομό για τα πανεπιστήμια: μα τίποτα καλό δεν κάνει αυτή η κυβέρνηση; Όλα είναι χάλια; Είναι αντικειμενικότητα αυτό; Η απάντηση είναι ότι πράγματι, υπάρχουν ορισμένα στα οποία μπορεί να πει κανείς «μπράβο», άλλα αντικειμενικά, άλλα πιο υποκειμενικά:
Λ.χ., στην πρώτη κατηγορία, είναι οι εξελίξεις στο ποδόσφαιρο: ένα φοβερό μαύρο κύκλωμα έρχεται στο φως και ο αρμόδιος υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος όχι μόνον το ξεσκεπάζει αλλά, με δεδομένες πλέον τις συλλήψεις και όχι μεγάλα λόγια – ξεκαθαρίζει ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο. Λοιπόν αυτή, είναι μια πολύ μεγάλη αντικειμενική επιτυχία. Και δεν είναι φυσικά ποδοσφαιρικό θέμα, όπως συνήθως αντιμετωπίζεται, αλλά ζήτημα πολύ ευρύτερης κοινωνικής, νομικής και πολιτικής σημασίας: γι αυτό είναι και ότι πιο αισιόδοξο που έχουμε ακούσει εδώ και καιρό, αν και πιθανώς, θα βρεθούν κάποιοι που θα διαφωνήσουν και με αυτό…
Μια τέτοια επιτυχία, έστω και μετά από δύο χρόνια, θα είναι το άνοιγμα τελικά, των κλειστών επαγγελμάτων: δεν μπορεί και δεν πρέπει να καθυστερεί άλλο. Θα προχωρήσει, μετά από τόσες παλινωδίες; Μακάρι. Κι αν προχωρήσει, έστω και τώρα, μπράβο της κυβέρνησης και πάλι μπράβο. Αν προχωρήσει με το ζήτημα αυτό ο κ. Ραγκούσης και όποιος άλλος συνάδελφός του τον ακολουθήσει σε όποιο τομέα, θα κάνει άριστα και θα προσφέρει υπηρεσία στη χώρα.
Υπάρχουν όμως και κάποιες πιο «υποκειμενικές» επιτυχίες: λ.χ., η ιστορία του απόπλου του στολίσκου προς τη Γάζα, είναι μια τέτοια περίπτωση. Για άλλους, είναι ζήτημα αδιάφορο. Για άλλους, είναι καταστροφή. Για άλλους, όπως για τον υπογράφοντα, είναι μια μεγάλη επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης, με μεγάλη σημασία για τη διεθνή ισορροπία της χώρας αυτήν ειδικά τη στιγμή.
Ηταν ένας χειρισμός αποφασιστικός και πολύ δύσκολος, αλλά ήταν απολύτως απαραίτητο να γίνει και ευτυχώς που έγινε. Βοηθά άμεσα και αποφασιστικά την Ελλάδα σε ένα κρισιμότατο πεδίο, εκείνο της διατήρησης των συμμαχιών της, που δεν διαθέτει πλέον και πολλές. Δεν ξέρουμε ακόμα πώς θα πορευθεί ο νέος υπουργός Εξωτερικών Σταύρος Λαμπρινίδης στα «μεγάλα» θέματα που έχουμε μπροστά μας, αλλά εδώ, έκανε αυτό που έπρεπε, που δεν ήταν εύκολο και μπράβο του. Φυσικά, εδώ, οι διαφωνίες θα «χτυπήσουν κόκκινο». Δεν πειράζει. Αντιθέτως: αυτό σημαίνει δημοκρατία. Τρέμει κανείς τη στιγμή που όλοι θα πρέπει να συμφωνήσουμε…
Γιατί, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν τέτοιες επιτυχίες, αυτό ακριβώς συνέβη στο μέγα θέμα που καθορίζει το μέλλον του τόπου και σκιάζει όλα τα άλλα: πρέπει όλοι δια πυρός και σιδήρου, να συμφωνήσουμε. Όμως σε τι τελικά; Στις επιταγές μιας πολιτικής που ενώ σαρώνει τα πάντα, ανθρώπους, επιχειρήσεις, δημόσιο πλούτο, κυριαρχία, δεν έχει καταφέρει το στοιχειώδες, θεμελιώδες, πρώτο και αυτονόητο σήμερα; Να μαζέψει τους φόρους; Ε, όποιος θέλει, ας τη χειροκροτήσει αυτή την φάρσα, που στο βάθος είναι η ουσία της τραγωδίας. Είπαμε: αυτό σημαίνει δημοκρατία.
