Ο Τζέσε είναι ένας δεκαεξάχρονος που έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για το σχολείο. Οι βαθμοί του έχουν κάνει βουτιά και οι κοπάνες είναι καθημερινό φαινόμενο. Ο πατέρας του αποφασίζει να αντιμετωπίσει την κατάσταση με αντισυμβατικό τρόπο. Εξηγεί στον γιο του ότι μπορεί, αν θέλει, να παρατήσει το σχολείο. Δεν χρειάζεται να βρει δουλειά ούτε να πληρώνει νοίκι, μπορεί να κοιμάται ως το απόγευμα, αλλά θα πρέπει να παρακολουθεί τρεις ταινίες δικής του επιλογής κάθε εβδομάδα. Αυτή θα είναι η μόνη μόρφωση που θα έχει.
Ο γιος του δέχεται αυτή την προσφορά και επί τρία χρόνια παρακολουθεί με τον πατέρα του ποικίλες ταινίες, από το «Ρόμποκοπ» ως τον «Κλέφτη ποδηλάτων» και από τον «Εξορκιστή» ως το «Οκτώμισι». Συζητώντας για κάθε ταινία σιγά σιγά ο έφηβος μεταβάλλεται από παθητικό θεατή σε ενεργητικό παρατηρητή της ζωής στην οθόνη αλλά και στον κόσμο γύρω του και παίρνει αποφάσεις για τη δική του ζωή που εκπλήσσουν τον πατέρα του.
Αυτή την αληθινή προσωπική ιστορία αφηγείται ο καναδός συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου Ντέιβιντ Γκίλμουρ στο βιβλίο του «Η κινηματογραφική λέσχη» (Πατάκης, 2011) που κυκλοφορεί και στα ελληνικά. Ήταν, λέει σε συνέντευξή του (https://www.youtube.com/watch?v=ANmFtWSEDxY), μια περίοδος κατά την οποία έτυχε ο ίδιος να έχει αρκετό ελεύθερο χρόνο. Το συμβόλαιό του για μια εκπομπή στην τηλεόραση είχε λήξει χωρίς να ανανεωθεί και αυτό το ανησυχητικό επαγγελματικά γεγονός κατέληξε μια ευτυχής συγκυρία που του πρόσφερε τη δυνατότητα να περάσει χρόνο με τον γιο του σε μια ηλικία που οι έφηβοι αρχίζουν να κλείνουν τους γονείς τους έξω από τη ζωή τους.
Στην αφήγησή του παρακολουθούμε το χρονικό της ενηλικίωσης του Τζέσε – αλλά και του Ντέιβιντ ως γονιού – και της ωρίμασης της σχέσης τους περνώντας από τη μία ταινία στην άλλη. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει διάφορες ταινίες, χολυγουντιανές επιτυχίες, ανεξάρτητες παραγωγές, κλασικά φιλμ, ευρωπαϊκό κινηματογράφο σε έναν ανορθόδοξο, αλλά εντέλει αποτελεσματικό, τρόπο εκπαίδευσης.
Η απολαυστική αφήγηση του Γκίλμουρ μας δημιούργησε απορίες. Ποιες ταινίες θα πρότεινε ένας άλλος γονιός στον γιο του να δει, αν ο κινηματογράφος ήταν το μόνο μέσο μόρφωσής του; Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης, κριτικός κινηματογράφου του «Βήματος», ο Μιχάλης Κοκκώνης, θεωρητικός του κινηματογράφου, καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο Λάκης Παπαστάθης, σκηνοθέτης και συγγραφέας, και η κινηματογραφόφιλη πεζογράφος Σώτη Τριανταφύλλου μας δίνουν ο καθένας τη δική τους επιλογή πέντε ταινιών:
