Από τη σημαία στα Υμια, ή την υπόθεση Οτσαλάν μέχρι σήμερα που προετοιμάζεται ο απόπλους, από ελληνικό λιμάνι, του διεθνούς στολίσκου για το σπάσιμο του ναυτικού αποκλεισμού της Γάζας, ακτιβιστικές ομάδες διαφόρων τάσεων, ειδών, πολιτικών και ιδεολογικών αποχρώσεων και ενίοτε ασαφών κινήτρων ή χρηματοδότησης, αναλαμβάνουν, με το έτσι θέλω, δια μέσου των «πρωτοβουλιών» τους, να επαναχαράξουν την εξωτερική πολιτική και να διαμορφώσουν de facto τη διεθνή ισορροπία της χώρας σε πολύ κρίσιμες στιγμές. Το κάνουν, φυσικά, έχοντας τη βεβαιότητα ότι οι ενέργειές τους, τελικά, με κάποιο τρόπο, θα καλυφθούν, όσο είναι δυνατόν, από την Ελλάδα.
Όμως, αυτή τη φορά, μια τέτοια «πρωτοβουλία» μπορεί να είναι καταστροφική. Πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους, αν και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους. Είναι δεδομένο και διακηρυγμένο σε όλους τους τόνους ότι, όπως και πέρυσι, αν φτάσουν ως εκεί, οι δυνάμεις του Ισραήλ θα αντιδράσουν και ίσως υπάρχουν και πάλι νεκροί και τραυματίες κάτι που το Τελ Αβίβ επιθυμεί σφόδρα να αποφύγει. Αλλά, αν θεωρούν ότι αξίζει να αναλάβουν τέτοιο κίνδυνο, είναι δικαίωμά τους.
Εκείνο όμως που σε καμία περίπτωση δεν είναι δικαίωμά τους, είναι να οδηγήσουν την Ελλάδα σε μια περιπέτεια τέτοιου τύπου, ειδικά αυτή τη στιγμή. Η χώρα ακροβατεί στο τεντωμένο σκοινί, δεν ξέρει αν αύριο θα έχει πτωχεύσει ή όχι, δεν ξέρει, ακόμα κι αν δεν πτωχεύσει, πόσο πιο βαθιά θα έχει βυθιστεί στην ύφεση και με ποιους όρους.
Επιπλέον, την ίδια ώρα που η κυριαρχία της απειλείται ευθέως από το χρέος και τη χρεοκοπία, απειλείται και από την εσωτερική αναταραχή, αλλά και από την εξωτερική τουρκική επιβουλή που δείχνει συνεχώς τα δόντια της, ενώ ο ελληνικός αμυντικός βραχίονας γίνεται όλο και πιο ασθενής, σε αντίθεση με την τουρκική πολεμική μηχανή.
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, εκείνο που πρέπει σήμερα η Ελλάδα να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού, είναι οι συμμαχίες της – όσες της έχουν απομείνει και δεν είναι και πολλές. Μια, από τις πιο σημαντικές, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο, είναι αυτή με το Ισραήλ και, φυσικά, με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Συμμαχία που ήδη εκδηλώνεται έμπρακτα αυτή την πολύ δύσκολη στιγμή, σε πολλά επίπεδα.
Η περσινή αντίστοιχη περιπέτεια του στολίσκου που απέπλευσε από τουρκικό λιμάνι, οδήγησε τις σχέσεις της Τουρκίας και του Ισραήλ στο κόκκινο, ενώ δημιούργησε μια έντονη ψύχρανση της Αγκυρας με την Ουάσιγκτον. Όμως, η Τουρκία είχε κάτι που επιθυμούσε να κερδίσει απ’ όλα αυτά: μετά τα γεγονότα με το τουρκικό πλοιάριο, ο Ταγίπ Ερντογάν εμφανίζεται ακόμα ως όψιμος ήρωας του αραβικού κόσμου. Η Αγκυρα επένδυσε, γιατί έτσι έκρινε, σε αυτή την «ακτιβιστική» δράση. Τους χρησιμοποίησε και γι αυτό μπόρεσαν και έφυγαν μετά βαίων και κλάδων από εκεί. Φέτος, που έχει άλλη γραμμή, δεν επιτρέπει να φύγουν αυτά τα πλοία από τα λιμάνια της: νιώθει ότι παρατράβηξε το σκοινί κι επιχειρεί να τα βρει με το Ισραήλ και να κατευνάσει τους αμερικανικούς φόβους.
Επίσης, πέρυσι, η Κύπρος, ορθότατα, απαγόρευσε τον απόπλου από τα δικά της λιμάνια, με το επιχείρημα ότι ο στολίσκος είχε ξεκινήσει από την Τουρκία.
Ετσι, ερχόμαστε εμείς, στην κατάσταση που όλοι γνωρίζουμε, να κινδυνεύουμε να γίνουμε τώρα η πλατφόρμα από την οποία θα ξεκινήσει αυτή η θαλάσσια πορεία: οι «ακτιβιστές» θέλουν να αποπλεύσουν το Σάββατο γι αυτό το ταξίδι από ελληνικό λιμάνι.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, οι σχέσεις της Αθήνας με το Τελ Αβίβ αλλά και με την Ουάσιγκτον θα δοκιμαστούν πολύ σοβαρά, πάνω στην ώρα που χτίζεται μια πολύ σημαντική προσέγγιση. Και, αντίθετα με την Τουρκία, η Ελλάδα όχι μόνον δεν έχει και τίποτα να κερδίσει από αυτή την υπόθεση, αλλά έχει μόνον να χάσει και μάλιστα πολλά: το κυριότερο είναι η αξιοπιστία της, που ελάχιστη της έχει απομείνει και είναι πολύτιμοι σύμμαχοι εκείνοι που σήμερα της την αναγνωρίζουν.
Η κυβέρνηση οφείλει συνεπώς να διερευνήσει όλους τους δυνατούς τρόπους που θα επιτρέψουν σε αυτή την υπόθεση να σταματήσει, χωρίς βέβαια να προστρέξει σε ενέργειες έξω από τα πλαίσια της ελληνικής και διεθνούς νομιμότητας, κάτι που ούτε πρέπει ούτε μπορεί να πράξει.
Όμως, είναι περίπου βέβαιο, ότι αν ψάξει μπορεί να βρει όχι μία, αλλά πολλές τέτοιες δυνατότητες: από λιμενικούς κανονισμούς μέχρι έγγραφα ναυσιπλοίας και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς: όταν το κράτος αποφασίσει να κάνει δύσκολη τη ζωή ενός πολίτη ή ενός επιχειρηματία, και το κάνει πάρα πολύ συχνά, διαθέτει απίστευτη εφευρετικότητα, η οποία, συνήθως, αίρεται όταν πέσουν οι σχετικές μίζες ή τα αρμόδια τηλεφωνήματα… Ε, αυτή τη φορά, ας το κάνει για την πατρίδα. Είναι βέβαιο ότι θα βρει τις λύσεις. Και τότε, ας βαρεθούν οι «ακτιβιστές» κι ας πάνε να αποπλεύσουν από την Τυνησία, ή το Μαρόκο ή απ όπου αλλού θέλουν…
Υπάρχουν επίσης πολλοί τρόποι με τους οποίους οι έχοντες αυτή την πρωτοβουλία μπορούν να βοηθήσουν τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού. Γιατί πρέπει να επιλέξουν κάποιον που θα βλάψει σοβαρά την Ελλάδα και μάλιστα σε μια τέτοια στιγμή; Γιατί πρέπει να την καταστήσουν αναξιόπιστη σε σύμμαχους και φίλες χώρες που εργάζονται σήμερα αποδεδειγμένα θετικά για την Ελλάδα; Ας βρουν κάποιον άλλο τρόπο, που και στο στόχο τους θα συμβάλλει και δεν θα κάνει κακό στη χώρα – οι Ελληνες της ομάδας, γιατί οι ξένοι δεν έχουν τέτοιο ζήτημα. Κι όσο για τον στολίσκο, τώρα που άνοιξε κι ο καιρός, ε, ας πάει καλύτερα για ψάρεμα…
