Προσωρινός επίλογος µιας δραµατικής εβδοµάδας:
Δεν µαςέφτανε, στους περισσότερους Eλληνες, ότι, ναι, «µαζί τα φάγαµε», αν όχι όλα, τουλάχιστον πολλά, µε τη φοροδιαφυγή, τη γενικευµένη διαφθορά, το πλιάτσικο του Δηµοσίου και τα άλλα γνωστά· τώρα µαζί, οι περισσότεροι, φάγαµε και τη Δηµοκρατία. Είτε σαν «αγανακτισµένοι» κάθε δίκαιου αιτήµατος και κάθε απελπισίας αλλά και κάθε πονηριάς και κάθε λογής υστεροβουλίας. Γιατί αν κάτι αποδείχτηκε τις τελευταίες µέρες, αυτό είναι ότι την ξεσκίσαµετη Δηµοκρατία, µε µούντζεςκαι βρισιές, µε ανεύθυνες πράξεις και έλλειψη ρεαλισµού:καιγόµαστεκι εµείς «παίζουµε».
Εµείς, ποιοι; Οσοιέχουν σαν σύνθηµα ότι δεν φεύγουν από τις πλατείες ώσπου να φύγειη τρόικα, να φύγει η κυβέρνηση, να φύγουν τα κόµµατα, να καεί το µπ… η Βουλή, µε τη µούντζα να αντικαθιστά το καληµέρα και ακόµα και τη γροθιά· να φύγουν κοντολογίς τα πάντα και να αναλάβει τη διακυβέρνη ση της χώρας ηόποια «συλλογικότητα»; Καιόσοι, πολλοί, από ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφηµερίδες καταξιώνουν ένα «κίνηµα» αρνητισµού που ξεκίνησε από το πουθενά της νεοελληνικής κακοµοιριάς και βαδίζει γοργά προς το τίποτε.
Αλλά, το ζήσαµε µε φρίκη, και ο λεγόµενος πολιτικός κόσµος δεν είναι καλύτερος. Μετέχει της νεοελληνικής «παιδείας». Απαράδεκτη η Συγγρού της ακραίας σαµαρικής καµαρίλαςκαι τηςχωρίς όρια φιλοδοξίας τους και απαράδεκτα πολλά στο Μαξίµου. Δεν αναφέρω φυσικά τα των άλλων κοµµάτων, γιατί δεν έχουν την ίδια σηµασία. Αλλά θα αναφέρω όσους βουλευτές τουΠΑΣΟΚ ανακάλυψαν συνειδησιακάπροβλήµατα την ώρα της κρίσης, ακόµα και ανθρώπους µε αξία και που εκτιµώ, όπως τον κ. Φλωρίδη – αναφέρω το όνοµά του για ναµη σκεφτεί κάποιος αναγνώστης ότι σκέφτοµαι κάποιες και κάποιους άλλους.
Δεν υπάρχει αµφιβολία ότι πρέπει, τώρα, αµέσως, να φροντίσουµε τους θεσµούς, αν δεν µας προλάβουν τα χειρότερα, για να προλάβουµε τα τρισχειρότερα. Και αν είναι αυτόδυνατό, νααναζητήσουµε ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, χωρίς αυτόνα σηµαίνει ότι όλοι οι σηµερινοί είναι «σκάρτοι». Αποφασίζοντας συνάµα να ξανασκεφτούµε και µερικές βασικές αρχές συνταγµατικής δηµοκρατικής προόδου. Μαζί µε κάποιους κανόνες δηµοκρατικής διακυβέρνησης πουδεν πρέπει να έχει καµιά σχέση µε συγγένειες και προσωπικές φιλίες. Αλλο τα καρντάσια και τοτάβλι και άλλοη εξουσία.
Μας προτείνεται(;) µια «ανανεωµένη» κυβέρνηση που µπορεί και να µην επιζήσει, ενώ συνεχίζεται ο διαρκής υπαρξιακός για εµάς διάλογος µε την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλά και µε τη λέξη «εκλογές» σε όλα τα χείλη.Και µε τηναγωνία ότι αυτές οιεκλογέςµπορεί να προσφέρουν διέξοδοαλλά προς νέα αδιέξοδα.
Ως τώρα ο µέγας κίνδυνοςγια όλους ήταν η χρεοκοπία. Ηδη προστίθεται και ο κίνδυνος, µέσα στην κρίση τροµακτικός, µιας χρεοκοπίας πολιτικής. Δεν «πτωχεύουµε» µόνο οικονοµικά. Η πολιτική πτώχευση είναι µπροστά µας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
