Γι’ αυτό ο τόσος ντόρος; Οι τόσες παλινωδίες, τα καθημερινά διαγγέλματα, οι αγωνίες, τα ξενύχτια; Για να μπουν στην κυβέρνηση όσοι έσκουζαν και της έκαναν εσωτερική αντιπολίτευση;
ΟΚ, αν με αυτούς και με αυτά ξεπεράσει ο πρωθυπουργός τις γκρίνιες, είναι οπωσδήποτε ένα κέρδος (ξέρετε πώς είναι να εξαρτάται η χρεοκοπία της χώρας από τη ρητορική του Οικονόμου -και τις επιστολές του στον Ρομπάι- κατά του μνημονίου; Ομολογώ πως εγώ όχι, αλλά είμαι σίγουρος ότι ξέρει όποιος τον διόρισε). Αυτό όμως είναι το πρόβλημά μας;
Θα πουν κάποιοι ότι ο ανασχηματισμός έχει σημαντικότερα στοιχεία για να ασχοληθεί κάποιος, θετικά ή αρνητικά.
Το ελπίζω. Οπως όμως πέρασε ένα μήνυμα στους βουλευτές, έτσι πέρασε και στον κόσμο: η κυβέρνηση δεν μπορεί να συγκρουστεί με ένα απόκομμα του κόμματος, θα συγκρουστεί με κατεστημένα και νοοτροπίες αιώνων;
Πώς ακριβώς δηλαδή θα… αλλάξουμε την Ελλάδα; Μεταφέροντας τις «πελατειακές» σχέσεις εντός του κυβερνητικού σχήματος; Ή επιβραβεύοντας εκείνους που ως χθες κατηγορούσαμε για «λαϊκιστές», «παλαιοκομματικούς», για άτομα που έβαζαν τη βουλευτική τους έδρα πάνω από το συμφέρον της χώρας… (δεν είναι δικές μου εκφράσεις αυτές).
Από την άλλη, υπάρχει και κάτι θετικό σε όλα όσα βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες, από κυβέρνηση και αντιπολίτευση: επιβεβαιώνουν ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν μπορεί αλλιώς.
Δεν αλλάζει και γι’ αυτό δεν θα αλλάξει τη χώρα. Αν λοιπόν όντως έρχεται το τέλος του, αν «βουλιάξουν», θα βουλιάξουν όλοι μαζί. Θα ήταν κρίμα να τη γλίτωναν κάποιοι, μόνο και μόνο γιατί θα τύχαινε να μην είναι στο καράβι, όταν αυτό θα έπεφτε στην ξέρα…
Απομένει στους πολίτες να επιλέξουν αν θα βουλιάξουν μαζί του. Αυτοί άλλωστε το ανέδειξαν, το επικρότησαν, το συντήρησαν. Και αυτόι θα κληθούν πρώτοι να κολυμπήσουν για να σωθούν. Χωρίς σωσίβια.
