Η αγανάκτηση των πολιτών για τη λειτουργία του κράτους, την απόδοση της κρατικής μηχανής σε ευαίσθητους τομείς (πολεοδομίες, εφορίες, αδειοδότηση επιχειρήσεων κ.λ.π) και τη συμπεριφορά των δημοσιών υπαλλήλων, που προσλαμβάνει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά την «εποχή του Μνημονίου», θα πρέπει να θεωρείται από τους πολιτικούς ιθύνοντες και κατανοητή και δίκαιη.
Η αγανάκτηση αυτή δεν έχει σχέση ή δεν πηγάζει μόνον από την ταλαιπωρία στην οποία υπόκεινται από τους… καρεκλοκένταυρους ή διεφθαρμένους δημόσιους λειτουργούς και το πολύπλοκο και συχνά αντιφατικό ρυθμιστικό πλαίσιο, στην επαφή τους με τις δημόσιες υπηρεσίες.
Δεν επιτείνεται απλώς από το κλίμα ανέχειας, το φόβο για το αύριο και την σύγχυση γύρω από τα μέτρα τα οποία λαμβάνονται από τους κυβερνώντες και οδηγούν στη συρρίκνωση του εισοδήματός τους.
Υπαγορεύεται και από καθαρά οικονομικά μεγέθη, τα οποία καταδεικνύουν με τον πλέον εύγλωττο τρόπο ότι το μοντέλο εξόδου από την κρίση που ακολουθεί η κυβέρνηση- κατ΄ επιταγή ή μη των δανειστών μας- πάσχει σοβαρά.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εκπρόσωπος της οποίας μετέχει στην Τρόικα, η αποτίμηση της γραφειοκρατίας στη χώρα μας, ανέρχεται ετησίως σε 16 δισ. ευρώ.
Μόνον το ¼ από το ποσό αυτό να εξοικονομούταν με τη λήψη μέτρων απλούστευσης των διοικητικών διαδικασιών, όπως ακριβώς έχει δεσμευθεί η Ελλάδα στον ΟΟΣΑ, η χώρα θα είχε όφελος περίπου 4 δισ. ευρώ ετησίως. Ένα ποσό, μ΄ άλλα λόγια, το οποίο αντιστοιχεί στο μισό περίπου της «μαύρης τρύπας» του 2011. Κι αυτό χωρίς να συνυπολογιστούν οι σοβαρές ευκαιρίες που σηματοδοτεί η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας στην ανάκαμψη της χωράς, καθώς ο περιορισμός της δημιουργεί ευνοϊκό κλίμα για τις επενδύσεις, την απασχόληση και, εν γένει, την οικονομική ανάπτυξη.
Η διαφθορά, από την άλλη πλευρά, αποτιμήθηκε μόνον για το 2010 από τη Διεθνή Διαφάνεια-Ελλάς σε 632 εκατ. ευρώ, ποσό το οποίο υπερβαίνει το ύψος των εσόδων τα οποία φιλοδοξεί να εισπράξει το οικονομικό επιτελείο από τα νέα μέτρα τα οποία αποφάσισε για τους δημοσίους υπαλλήλους το 2011.
Η αναμόρφωση του κράτους καθίσταται λοιπόν μονόδρομος. Η κυβέρνηση, παρά ταύτα, ακολουθεί τη μέθοδο του ριφιφί σε βάρος των εισοδημάτων των ευρύτερων λαικών στρωμάτων. Κι αυτό χωρίς να λαμβάνει ταυτόχρονα μέτρα, τα οποία θα περιορίζουν και κυρίως θα εξυγιαίνουν το Δημόσιο, το οποίο στις συνθήκες κρίσης θα κληθεί εκ των πραγμάτων να παίξει το ρόλο της ατμομηχανής της ανάπτυξης, αλλά, απεναντίας, εμφανίζει εξαιρετική δυστοκία -επικαλούμενη μάλιστα και συνταγματικές διατάξεις περί μονιμότητας-ακόμη και για το αν θα πρέπει να απολύονται -χωρίς καν δεύτερη σκέψη – οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι.
Ούτε λόγος βεβαιως να γίνεται για την βελτίωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού,τη δημιουργία αξιόπιστων μηχανισμών πάταξης της φοροδιαφυγής και κυρίως την αναμόρφωση όλων ανεξαιρέτως των κρατικών υπηρεσιών που έχουν σχέση με την αναπτυξιακή πορεία της χώρας και σήμερα κινούνται μέσα στο έλος των γραφειοκρατικών διαδικασιών που, εκτός των άλλων, αναπαράγουν και διαιωνίζουν ένα διεφθαρμένο μοντέλο του παρελθόντος.
